Celem badań była charakterystyka biometryczna i kraniometryczna borsuka (Meles meles) w zależności od płci i wieku w wybranych obwodach Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Piotrkowie Trybunalskim. Łącznie pomierzono 29 czaszek i 23 tuszki borsuków. Do celów opracowania wykorzystano podstawowe wymiary ciała charakteryzujące wielkość osobników: długość ciała, wysokość w kłębie, obwód tułowia, masa całego ciała. Pomiar kraniometryczny dotyczył sześciu parametrów: długości profilu czaszki, maksymalnej szerokości czaszki, szerokości puszki mózgowej, szerokości ujścia tylnych nozdrzy, wysokości puszki mózgowej oraz wysokości gałęzi żuchwy. Wśród badanych borsuków stwierdzono dymorfizm płciowy, który dotyczył całkowitej długości ciała, wysokości w kłębie i obwodu tułowia. Sezonowe zmiany masy ciała borsuków wskazały, że przyrost masy ciała zależy od warunków atmosferycznych.
Dla borsuków Meles meles miarą jakości siedlisk leśnych może być biomasa dżdżownic oraz możliwość kopania nor. Najbardziej zasobne w dżdżownice są łąki i pastwiska, a spośród lasów grądy i olsy, natomiast najbardziej ubogie w te bezkręgowce są bory sosnowe i świerkowe. Dodatkowo, w górach biomasa dżdżownic zmniejsza się wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem morza. Dominacja monokultur iglastych w Polsce wpływa niekorzystnie na liczebność populacji borsuków w lasach. W lasach nizinnych dostępność schronień nie jest zazwyczaj czynnikiem limitującym zagęszczenie populacji borsuków, ponieważ mogą one z łatwością kopać nory w grubej warstwie gleby. Odmiennie wygląda sytuacja w lasach górskich, gdzie wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem morza zmniejsza się miąższość gleby, co uniemożliwia kopanie nor. W takich warunkach borsuki zmuszone są do wykorzystywania schronień alternatywnych, takich jak jaskinie i szczeliny skalne. Dostępność tego typu schronień w górach może ograniczać liczebność populacji borsuka, a ich dewastacja w trakcie prac leśnych (np. poprzez zasypywanie ich odpadami powstałymi w trakcie ścinki drzew), dodatkowo zmniejsza liczbę miejsc, które mogą być wykorzystywane przez ten gatunek.
In this study effects of burrowing by badgers and foxes on forest soil and vegetation were examined. Burrow digging resulted in increasing topsoil alkalinity and changing the availability of some nutrients. Soil disturbances supported higher diversity of herbaceous and woody plants, and favoured the occurrence of fugitive and nutrient demanding species. Badgers had stronger impact on soil and vegetation than foxes.