Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 34

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Amaranthus cruentus
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Phomopsis amaranthicola jest stosunkowo niedawno odkrytym patogenem różnych form uprawnych szarłatu oraz dziko rosnącego szarłatu szorstkiego. Został on wyizolowany po raz pierwszy z porażonych łodyg i liści formy uprawnej szarłatu krwistego w 1992 roku przez Rosskopf’a. W Polsce do tej pory nie był on notowany. Doświadczenia z szarłatem uprawnym założono w Pawłowicach i w Łosiowie, w latach 2003-2005. Obserwacje polowe zdrowotności A. cruentus przeprowadzono w okresie od czerwca (po wschodach) do listopada (do zbioru). Szacowanie uszkodzeń przeprowadzono w fazie dojrzałości zielonej nasion, kiedy wystąpiło największe nasilenie zmian chorobowych na powierzchni łodyg. Z porażonych łodyg szarłatu uprawnego w większości przypadków wyizolowano Phomopsis amaranthicola. Oprócz tego gatunku z uszkodzonych tkanek wyosabniano również kolonie Fusarium spp. i Alternaria alternata. P. amaranthicola izolowano nie tylko z formy uprawnej, ale i dzikiej zachwaszczającej tę uprawę zarówno w Pawłowicach, jak i w Łosiowie.
W trzyleciu 1998–2000 oceniano wpływ światła lasera He-Na na plon nasion i elementy struktury plonu oraz jakość nasion szarłatu krwistego odmiany Rawa. Obiektem badań były nasiona i rośliny szarłatu. Nasiona przed siewem biostymulowano światłem czerwonym lasera (He-Ne) o długości fali 632,8 nm i mocy 4 mW/cm2. W doświadczeniu zastosowano 4 warianty: bez naświetlenia (kontrola) i trzy naświetlenia (krotności naświetleń) — 2, 4, 6. W laboratorium przed siewem oceniono: zdolność kiełkowania, a po zbiorach zdolność kiełkowania zebranych nasion i zawartość w nich białka. W polu liczono wschody, określano plon i jego strukturę (wysokość roślin, ciężar zielonej masy oraz masę tysiąca nasion). Wszystkie warianty przedsiewnego naświetlania nasion szarłatu wpłynęły stymulująco na plon nasion. Największy plon nasion uzyskano przy dawce sześciokrotnej energii lasera, mniejszy przy dawce dwukrotnej, a najmniejszy stosując dawkę czterokrotną. Wysokość roślin szarłatu wyrosłych z naświetlanych nasion oraz ciężar ich świeżej masy z poletka podczas zbioru nie różnił się od wariantu kontrolnego, ale na obydwie cechy wpływały zmienne warunki pogodowe w latach badań. Przedsiewna biostymulacja nasion szarłatu różnicowała wschody polowe, a także na zawartość białka w nasionach zebranych roślin potomnych oraz ich MTN.
Nasiona należące do gatunku Amaranthus cruentus zawierały w suchej masie ok. 18% białka, 6% tłuszczu i 4% składników popielnych. Nasiona amarantusa są bardzo trwałe i z trudnością poddają się przemiałowi. W wyniku przemiału laboratoryjnego nasion otrzymano cztery frakcje mąki różniące się barwą, granulacją i składem chemicznym. Najbogatszą w składniki odżywcze była mąka o najdrobniejszej granulacji (< 120 μm), która zawierała (w s.m.) ok. 24% białka, 8% tłuszczu, 6% składników popielnych. Mąka o granulacji najgrubszej (> 430 μm) zawierała natomiast 6,5- krotnie mniej tłuszczu, 3-krotnie mniej popiołu i 2,7-krotnie mniej białka. Nasiona amarantusa i produkty ich przemiału są surowcem nietrwałym ze względu na wysoką zawartość tłuszczu. Intensywność zmian w tłuszczu zależała od temperatury i czasu przechowywania. Badane zmiany kwasowości miareczkowej wykazały największy jej wzrost (od 17° do 40° kwasowości) w mące o najdrobniejszej granulacji, przechowywanej w temperaturze pokojowej, najmniejszy natomiast (od 2,4° do 4° kwasowości) w mące najgrubszej, przechowywanej w warunkach chłodniczych. Nasiona amarantusa z trudnością poddają się procesowi kiełkowania w warunkach domowych. Świadczy o tym bardzo długi czas kiełkowania nasion, który wynosił ponad 7 dni, duże ilości piany tworzące się na powierzchni kiełkujących nasion (ze względu na wysoką zawartość saponin) oraz ryzyko rozwoju pleśni w czasie tak długiego procesu kiełkowania. Zarówno świeże, jak i suszone kiełki amarantusa bogate są w witaminę C (odpowiednio ok. 130 mg/100 g i 80 mg/100 g) i mogą stanowić cenny dodatek do potraw. Również mrożone liście amarantusa charakteryzowały się wysoką zawartością związków popielnych - średnio 3% i witaminy C - średnio ok. 40 mg/100 g.
W dwuletnim (1998-1999) doświadczeniu polowym badano dynamikę przyrostu masy roślinnej oraz pobranie miedzi przez szarłat (Amaranthus cruentus L.).Stwierdzono, że nawożenie szarłatu dawką 10 kg Cu/ha w istotny sposób wpływa na przyrost jego biomasy, plon nasion, zawartość oraz pobranie tego mikroelementu przez rośliny. Szarłat przedsiewnie nawożony dawką 10 kg Cu/ha może pobrać z plonem jedynie około 85 g Cu z hektara. Dynamika przyrostu masy roślinnej w znacznym stopniu zależy od zasobności i odczynu gleby oraz warunków klimatycznych.
Badano wpływ zawartych w diecie zmielonych, pełnych i odtłuszczonych nasion szarłatu (Amaranthus cruentus) na lipidy surowicy krwi i wątroby szczurów. Oznaczano zawartość cholesterolu całkowitego, cholesterolu -HDL, triglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych. Stwierdzono hipocholesterolemiczne działanie nasion szarłatu w surowicy krwi i wątrobie badanych zwierząt oraz hipotriglicerydemiczne w wątrobie.
Badano wpływ ekspandowanych nasion szarłatu na lipidy surowicy krwi i wątroby szczurów. U zwierząt karmionych paszą zawierającą te nasiona stwierdzono niższe stężenia cholesterolu całkowitego w surowicy i wątrobie oraz triglicerydów w wątrobie niż u zwierząt karmionych paszą kontrolną.
Szarłat, inaczej amarantus lub amarant, znany był do tej pory w naszym kraju jedynie jako chwast i roślina ozdobna rosnąca w ogrodach. Od 1989 r. w Katedrze Fizjologii Roślin SGGW w Warszawie prowadzone są kompleksowe badania nad fizjologią, aklimatyzacją i użytkowaniem tej rośliny (1, 2). Zainteresowanie uprawą szarłatu wynika z faktu, że jego nasiona i liście odznaczają się dobrą wartością odżywczą i mogą być wykorzystane w żywieniu ludzi i zwierząt.
W pracy przedstawiono wstępną ocenę wpływu zróżnicowanego nawożenia NPK na zawartość chlorofilu a, b oraz a+b w liściach dwóch odmian szarłatu Rawa i Aztek. W doświadczeniu polowym uprawiano szarłat w rozstawie szerokorzędowej na glebie kompleksu pszennego dobrego, w południowo-wschodniej części Polski. Zastosowano następujące dawki makroskładników: I – 50 kg N·haˉ¹, 40 kg P·haˉ¹, 40 kg K·haˉ¹, II – 70 kg N·haˉ¹, 50 kg P·haˉ¹, 50 kg K·haˉ¹, III – 90 kg N·haˉ¹, 60 kg P·haˉ¹, 60 kg K·haˉ¹ oraz IV – 130 kg N·haˉ¹, 70 kg P·haˉ¹, 70 kg K·haˉ¹. Określano zawartość chlorofilu a i b oraz a+b w świeżej masie liści w okresie pełni kwitnienia roślin oraz formowania nasion. Z przeprowadzonych badań wynika, iż najwyższą zawartość chlorofilu a oraz a+b w szarłacie odmiany Rawa stwierdzono przy nawożeniu III dawką NPK, natomiast dla odmiany Aztek była to II dawka NPK. Najwyższą zawartość chlorofilu b w świeżej masie liści odmiany Rawa stwierdzono przy zastosowaniu II poziomu nawożenia makroelementami a dla odmiany Aztek przy III dawce nawożenia NPK. Stwierdzono istotne statystycznie zależności pomiędzy zastosowanymi dawkami nawożenia NPK a ilością chlorofilu a i b w świeżej masie liści obydwu odmian szarłatu.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.