Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 29

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Subspecific relationships of the European beaver Castor fiber have been obscured by failure to follow the rules of the International Code of Zoological Nomenclature and remain an open issue. Inconsequence in the use of subspecies names caused a nomen- clatural as well as a taxonomic confusion. We discuss these controversial and incorrect nomenclatural decisions, and recognize 9 nominal subspecies of European beaver, bearing 9 available names: C. f. fiber Linnaeus, 1758, C. f. galliae Geoffroy, 1803, C. f. albicus Matschie, 1907, C. f. vistulanus Matschie, 1907, C. f. pohlei Serebrennikov, 1929, C. f. birulai Serebrennikov, 1929, C. f. tuvinicus Lavrov, 1969, C. f. belorussicus Lavrov, 1981, and C. f. orientoeuropaeus Lavrov, 1981.
In this study, generic composition of food and foraging preferences of the European beaver were determined on sites where the beavers were reintroduced after more than 200 years of absence. Research area was located on lowland (Silesian Lowland) and highland habitats (Bystrzyckie Mountains, Wałbrzyskie Mountains) in western Poland. During the study period, 17,418 trees and shrubs growing within the feeding area of the beavers were marked, out of which 4,669 were found to be cut by beavers. The results showed that the foraging preferences of beavers depend on the availability and diversity of the local food sources. In the lowlands beavers preferred the following species of trees and shrubs as their primary food source: Salix cinerea, S. fragilis, S. caprea, Cornus sanguinea and Populus tremula. In the highlands, beavers preferred Corylus avellana, Sorbus aucuparia, and Fagus sylvatica due to the low availability of Salix and Populus species. Moreover, in the highlands, beavers had to cover longer distances to reach the feeding sites and had to cut trees with larger diameter than in the lowlands.
Northern and western border of pygmy field mouse Apodemus uralensis population area passes through southern Poland. First sites of the species have been discovered in the '50 of the 20th century. Since then, a total of 79 sites has been found. Latest research revise data concerning the occurrence borders of pygmy field mouse. Three out of four newly found stations are located in the western part of the country, north-west from the hitherto known sites of the species.
The knowledge about the awakening of hibernating bats is not sufficient. Unknown are also factors affecting the cyclical nature of this process. The aim of the study was to determine the impact of changes of phases of the moon, and thus changes in the Earth's magnetic field on the behaviour of wintering common noctules Nyctalus noctula Schreber. Hibernation of 336 common noctules placed in the hibernation shed was investigated. The shed was equipped with loggers which measured temperature. Based on the temperature changes inside the shed, a drop or an increase in bat activity was determined. Periodicity of temperature increase was observed and it correlated with the current moon phases. The moon phase regarded as the bright referred to more than 70% of moon face illuminated (MFI). The significant temperature increase inside the shed was observed at 70% MFI. This is also when the bats demonstrated an increased activity. The observed differences in the temperature inside the shed during bright nights were statistically significant. The results of the research indicate that moon phases have influence on awakenings coordination in the wintering colony of noctule bat. This phenomenon causes difficulties in interpretation. If bats are in fact able to distinguish moon phases the moon appears to be the perfect tool to control their internal biological clock.
Nornik zwyczajny Microtus arvalis (Pallas, 1778) jest jednym z najliczniejszych kręgowców lądowych Polski, szeroko rozprzestrzenionym zwłaszcza w nizinnej części kraju. Występuje głównie na terenach wykorzystywanych rolniczo: łąkach, pastwiskach, uprawach. Dotychczas nornik zwyczajny nie został stwierdzony w polskiej części Tatr. Odłowy prowadzone w latach 2004–2012 wykazały obecność tego gatunku na dziesięciu powierzchniach próbnych w Tatrzańskim Parku Narodowym oraz na niżej położonych terenach przyległych. Wszystkie stanowiska zlokalizowane były w reglu dolnym na śródleśnych polanach, na których prowadzony był wypas bądź wykaszanie. Gryzonie odłowiono w Tatrach na wysokościach od 910 do 1090 m n.p.m. W słowackiej części Tatr Wysokich norniki zwyczajne rejestrowano do wysokości 1320 m n.p.m.
Nocek orzęsiony Myotis emarginatus (Geoffroy, 1806) i mroczek późny Eptesicus serotinus (Schreber, 1774) są nietoperzami rzadko obserwowanymi w polskich Tatrach. Dotychczasowe stwierdzenia obu gatunków pochodzą głównie z okresu hibernacji. Status ich populacji w Tatrzańskim Parku Narodowym w okresie letnim i jesienią jest nieznany. Badania prowadzone w latach 2001–2011 potwierdziły występowanie obu gatunków w Tatrach, również poza okresem hibernacji. Nocka orzęsionego stwierdzono w zabudowaniach leśniczówki Zazadnia, w okresie rojenia w Jaskini Czarnej, Jaskini Wielkiej Litworowej oraz Jaskini Mylnej. Mroczek późny obserwowany był w leśniczówce Zazadnia oraz Jaskini Czarnej. Obserwacje wskazują, że gatunki te są trwałym elementem fauny Tatr i jako schronienia letnie mogą one wykorzystywać zabudowania znajdujące się w granicach Tatrzańskiego Parku Narodowego
W pracy przedstawiono aktualne dane dotyczące występowania ryjówkowatych w Tatrach polskich i u ich podnóży. W latach 1993–2012 odnotowano na 124 stanowiskach 301 osobników należących do pięciu gatunków ryjówkowatych: ryjówki aksamitnej Sorex araneus, ryjówki malutkiej S. minutus, ryjówki alpejskiej S. alpinus, rzęsorka rzeczka Neomys fodiens i rzęsorka mniejszego N. anomalus. Najpospolitszym gatunkiem była ryjówka aksamitna, którą wykazano na 64 stanowiskach (208 osobników). Znacznie rzadziej stwierdzana była ryjówka malutka (34 stanowiska i 61 osobników) i ryjówka górska (19 osobników w 16 miejscach). Rzęsorek rzeczek (11 osobników) obserwowany był na ośmiu stanowiskach zlokalizowanych w sąsiedztwie górskich potoków. Tylko dwukrotnie u podnóża Tatr, przy wlocie Doliny Strążyskiej (885 m n.p.m.) i na Polanie Zazadniej (910 m) został stwierdzony rzęsorek mniejszy
Pilchowate Gliridae należą do grupy chronionych ssaków zasiedlających Ziemię Kłodzką. W poprzednim wieku stwierdzono tu występowanie trzech gatunków: popielicy Glis glis, koszatki Dryomys nitedula i orzesznicy Muscardinus avellanarius. Ziemia Kłodzka jest niejednorodna pod względem fizjograficznym i z części obszaru brakuje aktualnych informacji o występowaniu pilchowatych. Na podstawie analiz wypluwek sów: puszczyka Strix aluco, płomykówki Tyto alba i puchacza Bubo bubo oraz obserwacji terenowych prowadzonych w latach 2001 i 2002 w Masywie Śnieżnika i Gór Bystrzyckich stwierdzono 11 nowych stanowisk popielicy i dwa orzesznicy
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.