W artykule przedstawiono współczynniki sprawności i ekonomiczności kolektorów słonecznych budowanych sposobem gospodarczym (z gładkich rur polietylenowych oraz w kształcie falistej rury wykonanej z polichlorku winylu, „breadbox"), a także produkowanych systemem przemysłowym (płaskie panele stalowe) określone w naturalnych warunkach w okresie od kwietnia do września 1991-1993. Stwierdzono, że średnie wielkości współczynników sprawności (stosunek energii cieplnej nagromadzonej w wodzie do energii promieniowania słonecznego na płaszczyznę poziomą, której powierzchnia równa się czynnej powierzchni kolektora) i temperatura podgrzewanej wody w kolektorach produkowanych samodzielnie różnią się w niewielkim stopniu. Współczynnik sprawności kolektora przemysłowego był średnio o 30%, a temperatura wody podgrzewanej przez 8 godzin (7⁰⁰-15⁰⁰ - czas nasłonecznienia) o 20% wyższe niż w przypadku kolektorów wykonanych samodzielnie. W okresie od kwietnia do września kolektory budowane systemem gospodarczym gromadzą w ciepłej wodzie 27%, a kolektory przemysłowe 36% sumarycznego promieniowania na płaszczyznę poziomą, co równoznaczne jest 223 kWh/m² i 297 kWh/m² energii cieplnej. Jeżeli na 1 m² kolektora wykonanego samodzielnie przypada 40 l, a w wykonaniu przemysłowym 60 l wody, wówczas średnia temperatura podgrzanej wody w sezonie wyniesie 40°C, a w dni słoneczne 60°C. Otrzymano zależność współczynnika sprawności płaskich kolektorów z tworzyw sztucznych budowanych systemem gospodarczym od natężenia promieniowania słonecznego, pory dnia, temperatury powietrza i podgrzewanej wody.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.