Wyspa Chrząszczewska zlokalizowana jest w północno-zachodniej Polsce, na Zalewie Kamieńskim. Mimo położenia w strefie nadmorskiej, zasolenie wód podziemnych kenozoiku jest wynikiem głównie ascenzji reliktowych wód ze skał mezozoiku – migrują one wzdłuż spękań związanych ze strefą uskokową (w obrębie antykliny Kamienia Pomorskiego). W mniejszym stopniu pierwszy poziom wodonośny może podlegać także wpływom ingresji wód Bałtyku. W pracy scharakteryzowano roślinność halofilną, rozwijającą się w południowo-wschodniej części wyspy, uwarunkowaną samowypływem zasolonych wód podziemnych. O szczególnie wysokiej wartości przyrodniczej opisywanych siedlisk świadczy m.in. obecność solirodu zielnego Salicornia europaea (obecnie jedno z dwóch naturalnych stanowisk w Polsce) oraz mannicy nadmorskiej Puccinellia maritima (jedyne potwierdzone stanowisko w Polsce). W rezultacie zaniechania tradycyjnych metod gospodarowania oraz obniżenia poziomu wód gruntowych doszło do drastycznego ograniczenia powierzchni słonych błot i związanych z nimi inicjalnych fitocenoz, a słone łąki (słonawy) zostały w znacznej mierze wyparte przez subhalofilne i glikofilne szuwary. Regeneracja niskodarniowej roślinności halofilnej stała się możliwa dzięki rozpoczętemu w 2007 roku programowi kompensacji przyrodniczej
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.