Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  rural settlement
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Ważnymi elementami współczesnego krajobrazu kulturowego środkowej części Mazowsza, określanej w historycznym ujęciu jako ziemia warszawska, są pozostałości po osadnictwie holenderskim. Na szczególną uwagę zasługuję liniowy sposób rozmieszczenia domów mieszkalnych i zabudowań gospodarczych, a także ogrodów przydomowych w obrębie pojedynczej zagrody oraz dróg łączących poszczególne obejścia. Zarówno zabudowania, jak i drogi łączące obejścia sąsiadujących ze sobą gospodarzy lokalizowano na wyniesieniach terenu – naturalnych lub częściej sztucznych (zwanych terpami i trytfami). W strefie wejściowej zagrody znajdował się najczęściej ogród przydomowy i sad, za którym wznosił się z reguły jeden obszerny dom z liniowo uszeregowanymi pomieszczeniami mieszkalnymi, następnie spichlerzem i na końcu pomieszczeniami dla zwierząt (dom typu langhoff). Do dziś struktury te są dobrze widoczne w przypadku osad zakładanych rzędowo w pobliżu rzek. Innym elementem typowym dla osadnictwa holenderskiego było stosowanie nasadzeń z drzew jako elementów przeciwdziałających zniszczeniom powodziowym. W przypadku Mazowsza do dziś bardzo dobrze widoczne są rzędowe nasadzenia ogławianych wierzb (Salix alba i Salix fragilis), rzadziej topól (Populus alba). Nasadzenia te towarzyszyły drogom, miedzom, rowom odwadniającym. Wiele z tych elementów i struktur przetrwało do dziś jedynie w szczątkowej postaci.
W pracy omówiono wyniki badań wpływu produkcji hodowlanej, osadnictwa wiejskiego oraz opadów atmosferycznych na jakość wód odpływających z mikrozlewni podgórskiej. Podczas trzyletnich badań, w próbach wody opadowej i powierzchniowej pobieranych średnio dwa razy w miesiącu, bezpośrednio w terenie mierzono: pH i przewodność elektryczną właściwą, a w laboratorium oznaczano: zawiesinę ogólną, amoniak, azotany, fosforany, substancje rozpuszczone, siarczany, chlorki, wapń, magnez, mangan i żelazo. Analiza wyników wykazała, że wszystkie badane wskaźniki osiągały średnio wyższe wartości w wodach odpływających. Za wyjątkiem fosforanów, manganu i zawiesiny ogólnej, różnice te były statystycznie istotnie. W wodach opadowych istotnie większe wartości pH i fosforanów stwierdzono w lecie, a zawiesiny ogólnej, chlorków i manganu w zimie. W odpływie większe wartości amoniaku, fosforanów, przewodności elektrycznej, substancji rozpuszczonej i żelaza wystąpiły latem, a siarczanów zimą. Wartości pozostałych wskaźników nie różniły się istotnie. Ocena jakości wód odpływających wykazała, że należy je zakwalifikować do V klasy czystości. Zdecydowały o tym stęzenia fosforanów i amoniaku. Wartości pH oraz stężeń siarczanów, chlorków i magnezu nie przekroczyły norm dla wód pierwszej klasy czystości.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.