Termoneutralność w łubinie żółtym, podobnie jak w wąskolistnym, warunkowana jest jednym genem dominującym. W pokoleniu F₂ stosunek liczby roślin nietermoneutralnych do termoneutralnych był zbliżony do 1 : 3. W latach 1995 - 96 badano w doświadczeniach niektóre cechy termoneutralnego rodu R416ep na tle nietermoneutralnego rodu R282ep i odmiany wzorcowej Radames. Termoneutralny ród R416ep plonował wyżej od wzorcowej odmiany Radames o 10,3 % w roku 1995 i o 14,8 % w roku 1996. Rośliny rodu R416ep rozpoczynały kwitnienie średnio o 11 dni wcześniej niż nietermoneutralny wzorzec, a dojrzewały o 8 dni wcześniej od niego. Ich wysokość była średnio o 12,5 cm mniejsza niż odmiany nietermoneutralnej Radames.
Spośród porównywanych odmian łubinu żółtego, samokończąca odmiana Manni przewyższała Radames pod względem wytworzonej masy resztek pozbiorowych na kompleksie żytnim słabym. Radames na kompleksie żytnim bardzo dobrym nagromadziła w roku suchym najwięcej azotu. Odmiana tradycyjna Juno i samokończąca Manru wykazały podobną reakcje na suszę i kompleks glebowy. Węższa rozstawa rzędów (15 cm) była korzystniejsza w roku o dobrych warunkach wilgotnościowych. Masa resztek pozbiorowych i nagromadzonego przez łubiny azotu była w obu latach badań większa na kompleksie żytnim słabym niż na żytnim bardzo dobrym. Na kompleksie żytnim słabym, większą masę resztek pozbiorowych i azotu stwierdzono przy uprawie łubinu żółtego odmiany tradycyjnej Juno i samokończącej Manru niż samokończącej Radames. Na kompleksie żytnim bardzo dobrym, średnio z dwóch lat badań, tradycyjna odmiana łubinu żółtego Juno pozostawiła więcej resztek pozbiorowych i azotu niż odmiany samokończące Manru i Radames.