Ważnym etapem w procesie zarządzania ryzykiem jest planowanie metod reagowania na ryzyko. Odpowiednim narzędziem do tego celu są macierze reagowania na ryzyko. W pracy zostały one wykorzystane do opracowania strategii reagowania na ryzyko ekologiczne w konserwowanych ciekach. Strategia polegająca na unikaniu ryzyka obejmuje działania prowadzące do zmniejszenia częstości robót konserwacyjnych. Strategia związana z łagodzeniem ryzyka to głównie zabiegi technologiczne i organizacyjne, ograniczające niekorzystne zmiany w zbiorowiskach roślinnych i zwierzęcych koryta cieku. Strategia polegająca na aktywnej akceptacji ryzyka zakłada dobre rozpoznanie flory i fauny koryta cieku i prowadzenie robót ze szczególną ostrożnością w miejscach występowania cennych zbiorowisk. W pracy wykazano, że przypisane poszczególnym strategiom działania mogą wpłynąć na obniżenie poziomu ryzyka ekologicznego, lecz generują ryzyko podwyższenia kosztów realizacji robót konserwacyjnych i ryzyko wydłużenia czasu ich realizacji.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.