Od pewnego czasu w całej Europie, w tym także w Polsce, obserwuje się utratę znaczenia transportu kolejowego. Proces ten nasilił się w latach 90. XX w. Działania polegające na rewitalizacji przestrzeni pokolejowych powinny iść w parze z zabiegami rekultywacji terenu, ponieważ tego typu obszary są silnie skażone metalami ciężkimi, co ma negatywny wpływ na zdrowie człowieka. Rewitalizacja terenów pokolejowych powinna cechować się dbałością o roślinność, która zdążyła się wykształcić na tych terenach, stanowi ona bowiem nie tylko doskonałą bazę dla wszystkich działań projektowych, ale również korzystnie wpływa na zwiększenie bioróżnorodności i tworzenie stabilnych ekosystemów. Zieleń ta jest też elementem istotnym przy rekultywacji terenów zdegradowanych. Warto przy tym również zachować główne elementy świadczące o historii danego miejsca, a więc część torów kolejowych, semafory czy budynki pokolejowe. Takie działania powinny nie tylko wzmocnić kulturowy krajobraz miejsca, ale także nadać mu unikalny charakter oraz pozwolić na obniżenie kosztów rewitalizacji danej przestrzeni. Przy wszelkich tego typu przekształceniach przestrzeni istotny jest udział lokalnej społeczności, ponieważ dawniej to ona korzystała z danego terenu i powinna mieć możliwość jego ponownego wykorzystania w innej, zaproponowanej przez projektantów formie. Wszystkie wyżej wymienione aspekty związane z rewitalizacją terenów pokolejowych na cele rekreacyjne zostały przedstawione na przykładach obiektów z miast europejskich (Natur-Park Schöneberger Südgelände, Park am Nordbahnhof, Park am Gleisdreieck, Jardins Rosa-Luxemburg, Jardin Atlantique, Dworzec Atocha, Lettenviadukt, Białowieża-Pałac). Przykłady celowo znacznie różnią się od siebie, co ma pokazać, jak ogromna jest gama rozwiązań projektowych, które można wykorzystać przy rewitalizacji obszarów pokolejowych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.