Opisany w pracy przypadek, choć miał zasięg tylko lokalny, charakteryzował się wyjątkowo dużymi i niespotykanymi dotychczas zaburzeniami we wzroście pszenicy ozimej. Na lustrowanych polach występowały liczne ogniska, często o bardzo dużej powierzchni, w obrębie których wzrost roślin pszenicy został zahamowany w fazie krzewienia lub strzelania w źdźbło, podczas gdy rośliny zdrowe znajdowały się już w fazie początku kłoszenia. Ich blaszki liściowe w części środkowej miały kolor zielonożółty lub żółty, natomiast końce liści były już zbrązowiałe, czyli zamierające. Blaszki liściowe najsilniej skarłowaciałych roślin miały najczęściej zabarwienie zielonofioletowe, fioletowo-żółte lub fioletowo-żółtobrązowe. Przyczynami tych zmian były prawdopodobnie choroby wirusowe oraz specyficzne warunki glebowo-klimatyczne.