Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 26

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  pre-sowing fertilization
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy na podstawie wyników doświadczeń typu 2n-l (n = 5) dokonano oceny reakcji owsa nagiego na dwa zróżnicowane poziomy: terminu siewu, sposobu odchwaszczania, poziomu nawożenia przedsiewnego N, sposobu aplikacji drugiej dawki N i nawożenia mikroelementami. Stwierdzono, że plon ziarna z siewu późnego był niższy o 21% w stosunku do terminu wczesnego. Chemiczna ochrona zasiewów owsa przed chwastami skutkowała prawie 25% wzrostem plonu w porównaniu z pielęgnacją mechaniczną. Owies nagi odmiany Akt plonował o 18% wyżej w obiektach, w których stosowano wyższą - 70 kg/ha dawkę N na 1 ha. Doglebowa aplikacja azotu w dawce 30 kg powodowała 9% wzrost plonu w stosunku do aplikacji nalistnej (7 kg N). Nawożenie mikroelementami nie wpływało istotnie na przyrost plonu ziarna owsa w stosunku do kontroli - bez mikroelementów.
Badania przeprowadzono na Polu Doświadczalnym Instytutu Warzywnictwa w Skierniewicach, w sezonach 2004/2005 i 2005/2006. Określono wpływ odmiany, terminu siewu i poziomu przedsiewnego nawożenia azotem na zimotrwałość, wczesność zbioru, pośpiechowatość i plonowanie cebuli ozimej. Siewu nasion do gruntu dokonywano na początku, w połowie i w końcu sierpnia a azot stosowano w dawkach: 30, 60, 90 i 120 kg N·ha⁻¹. Badania prowadzono na dwóch odmianach cebuli ozimej; średnio wczesnej odmianie Swift i późnej Labrador. Z połowy poletka cebulę zbierano w fazie pełnej przydatności do zbioru na pęczki a z drugiej połowy w fazie pełnej dojrzałości, tj. gdy co najmniej 70% roślin miało załamany szczypior. W obu sezonach uprawowych, niezależnie od odmiany, dawki N i terminu siewu cebula dobrze przezimowała (powyżej (86%) przy czym nieco lepiej w I i II terminie siewu niż w III. Zróżnicowane nawożenie przedsiewne azotem nie miało większego wpływu na żadną z badanych cech. Większe różnice w niektórych cechach obserwowano natomiast pomiędzy odmianami, terminami siewu i latami badań. Wczesność zbioru i plonowanie cebuli w dużym stopniu zależały od termin siewu. Im wcześniejszy był termin siewu, tym zbiory były wcześniejsze ale udział roślin z pędami kwiatostanowymi był również większy. Spośród badanych odmian Labrador odznaczyła się większą skłonnością do wybijania w pędy kwiatostanowe niż Swift ale przy podobnym zagęszczeniu roślin i braku pośpiechów była bardziej plenną. Pośpiechowatość cebuli w dużej mierze zależała również od roku badań. Większe plony handlowe u obu odmian uzyskano przy zbiorze cebuli dojrzałej niż przy zbiorze z zielonym szczypiorem.
Materiał do badań stanowiło ziarno pszenicy jarej odmiany Eta i Banti uzyskane z trzyletniego doświadczenia polowego przeprowadzonego w latach 2004-2006 w Zakładzie Dydaktyczno-Doświadczalnym w Tomaszkowie. Celem pracy było określenie wpływu nawożenia przedsiewnego i dokarmiania dolistnego manganem oraz manganem, miedzią i cynkiem łącznie, a także „Insolem 3” pszenicy jarej na zawartość manganu i białka w ziarnie. W nawożeniu pszenicy zastosowano przedsiewnie 30,5 kg∙ha-1 fosforu, 83 kg∙ha-1 potasu, natomiast azot w ilości 80 kg∙ha-1 pogłównie (40 kg∙ha-l w czasie krzewienia i 40 kg∙ha-1 w czasie strzelania w źdźbło). Nawożenie manganem wykonano w pięciu wariantach: doglebowo w ilości 5 kg czystego składnika∙ha-1; doglebowo z dodatkiem miedzi i cynku (po 5 kg czystego składnika∙ha-1); dolistnie w ilości 0,2 kg∙ha-1; dolistnie z dodatkiem miedzi i cynku (po 0,2 kg∙ha-1) oraz dolistnie w postaci nawozu „Insol 3” (22,01 g Mn∙ha-1). Zawartość manganu w ziarnie pszenicy oznaczono metodą atomowej spektrofotometrii absorpcyjnej (ASA), po wcześniejszym jego zmineralizowaniu w mieszaninie kwasów chlorowego i azotowego. W próbkach ziarna oznaczono zawartość azotu ogółem metodą Kjeldahla, następnie przeliczono na białko ogółem stosując mnożnik 5,7. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że największą koncentracją manganu charakteryzowało się ziarno pszenicy, którą dokarmiano dolistnie manganem, miedzią i cynkiem łącznie w przypadku odmiany Banti, natomiast „Insolem 3” w odniesieniu do odmiany Eta. Zawartość manganu w ziarnie pszenicy jarej zależała od roku uprawy. Najkorzystniejszy pod tym względem okazał się rok 2006. Zastosowane nawożenie manganem spowodowało obniżenie zawartości białka ogółem w ziarnie pszenicy odmiany Eta. Istotny wpływ na zawartość białka w ziarnie badanych odmian miał rok uprawy.
Stwierdzono, że w warunkach niskiej zasobności gleby w miedź, pod wpływem tego mikroelementu zastosowanego przedsiewnie w dawce 5 kg·ha⁻¹, uzyskano większy plon ziarna pszenicy jarej odm. Banti (o 0,51 t·ha⁻¹) i odm. Eta (o 0,20 t·ha⁻¹). Do zwiększenia plonu ziarna (o 0,37 i 0,25 t·ha⁻¹) przyczyniło się również nawożenie cynkiem w dawce 5 kg·ha⁻¹. Ponadto wykazano, że w stosunku do plonu ziarna, bardziej efektywnie niż przedsiewne doglebowe nawożenie oddziaływało dokarmianie dolistne manganem, łączne manganem z miedzią i cynkiem oraz INSOLEM 3. Dokarmianie dolistne cynkiem przyczyniło się do istotnego obniżenia plonu słomy pszenicy odm. Banti o 0,68 t·ha⁻¹ i pszenicy odm. Eta o 0,27 t·ha⁻¹.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.