Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 14

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  pobranie olowiu
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Ryby oraz przetwory rybne są ważnym elementem zbilansowanej diety człowieka. Pomimo wysokiej wartości odżywczej mogą być one jednak źródłem metali ciężkich. Celem badań było określenie wpływu gatunku i środowiska życia na zawartość ołowiu w tkance mięśniowej ryb oraz oszacowanie pobrania tego pierwiastka ze 100 g mięsa, uwzględniając najniższe dawki wyznaczone (Benchmark Dose Lower Confidence Limit - BMDL) dla dzieci i dorosłych. Badaniami objęto sześć gatunków ryb żyjących w różnym środowisku: ryby morskie – śledź i dorsz, ryby słodkowodne dzikie – płoć i okoń oraz ryby z akwakultury – pstrąg tęczowy i karp. Zawartość ołowiu oznaczono metodą bezpłomieniowej atomowej spektrometrii absorpcyjnej z wykorzystaniem spektrometru SpectrAA 880Z (Varian). Do analizy wyników zastosowano jednoczynnikową analizę wariancji. Wykazano istotny wpływ gatunku i środowiska życia na zawartość ołowiu w tkance mięśniowej ryb. Istotnie (p ≤ 0,05) najmniejszą zawartość Pb (0,0429 mg·kg-1) oznaczono w mięśniach ryb z akwakultury, natomiast mięśnie ryb morskich i słodkowodnych dziko żyjących zawierały zbliżoną zawartość ołowiu (odpowiednio 0,1419 i 0,1644 mg·kg⁻¹). Najwięcej ołowiu zawierały mięśnie śledzi (0,2349 mg·kg⁻¹) i płoci (0,2145 mg·kg⁻¹), najmniej – pstrągów tęczowych i karpi (około 0,043 mg·kg⁻¹). Oszacowano, że bezpieczna dla dzieci porcja mięsa śledzi i płoci (uwzględniająca najniższe dawki wyznaczające BMDL01) nie powinna przekraczać odpowiednio 75 g i 82 g.
Pobranie ołowiu z racjami pokarmowymi przez mieszkańców strefy ochronnej Huty im. T. Sendzimira wynosiło 44% PTWI niezależnie od sezonu. Poziom kadmu w racjach pokarmowych pobieranych jesienią stanowił 143% wartości dopuszczalnej, a w pobieranych wiosną był istotnie niższy i wynosił 99%. Uzyskane współczynniki zmienności wynoszące ok. 65% zarówno dla ołowiu, jak i dla kadmu świadczą o bardzo dużym rozproszeniu powtórzeń wokół średnich wartości pobrania wymienionych metali.
Oszacowano i oznaczono pobranie ołowiu i kadmu z całodziennymi racjami pokarmowymi, pochodzącymi z rejonu oddziaływania Huty Miedzi „ Głogów" Średnie tygodniowe pobranie ołowiu wahało się w zakresie 27-63% PTWI, kadmu 24-52% PTWI.
Celem pracy była ocena pobrania ołowiu z żywnością, na przestrzeni lat 1993-1997, w sześciu typach gospodarstw domowych. Wykazano, że pobranie ołowiu w przypadku zawartości maksymalnej stanowiło średnio dla badanych typów gospodarstw domowych 118% wartości tymczasowego tolerowania pobrania tygodniowego, natomiast w przypadku średniej zawartości w produktach było stosunkowo niskie i nie przekraczało ustalonej wartości PTWI. Głównymi źródłami ołowiu w diecie były produkty zbożowe, warzywa i przetwory oraz produkty mięsne.
Oznaczono i obliczono pobranie ołowiu, kadmu i rtęci z całodobowymi racjami pokarmowymi osób dorosłych mieszkających na terenie województwa lubelskiego. Omówiono również rozkład pobrania wymienionych pierwiastków na poszczególne grupy produktów spożywczych. Kadm i ołów oznaczono techniką ekstrakcyjną atomowej spektrometrii absorpcyjnej, a rtęć tą samą metodą wykorzystując technikę zimnych par.
Na podstawie danych o spożyciu wybranych grup produktów, pochodzących z wywiadów żywieniowych przeprowadzonych w jednej grupie kobiet oraz dwóch grupach młodzieży żeńskiej i męskiej z województwa legnickiego oszacowano pobranie rtęci. Stwierdzono dość znaczne zróżnicowanie średniej masy spożywanych produktów pomiędzy badanymi subpopulacjami. Pobranie rtęci było większe w badanych grupach młodzieży męskiej niż grupach młodzieży żeńskiej i kobiet, ale w żadnej z grup, nawet przy maksymalnym skażeniu produktów, nie przekraczało 17% tolerowanego tygodniowego pobrania ustalonego przez FAO/WHO.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.