W badaniach przeprowadzonych metodami in vitro i in vivo porównano trzy polskie preparaty mikrobiologiczne - Lactacel L, Lactomix i Lactosil - stosowane do kiszenia mieszanek koniczynowo-trawiastych z konwencjonalną metodą wstępnego przewiędnięcia zielonek na pokosach. Uwzględniono mieszanki tetraploidalnej koniczyny łąkowej z tetraploidalną życicą wielokwiatową i tej samej koniczyny z tetraploidalną kostrzewą łąkową w których udział koniczyny wynosił: 50, 70, 80 i 90%. Dla porównania badaniami objęto także koniczynę w siewie czystym. Określono przydatność do kiszenia badanych zielonek w zależności od składu botanicznego. W kiszonkach oznaczono podstawowy skład chemiczny (analiza weendeńska, ADF, NDF, celuloza, ligniny, cukry rozpuszczalne w wodzie), a także strawność masy organicznej in vitro oraz żwaczowy rozkład in sacco masy organicznej i białka ogólnego. Wyliczono również wartość pokarmową kiszonek w systemie INRA'88, a w doświadczeniu na owcach określono pozorną strawność składników pokarmowych i retencję azotu. Przydatność do kiszenia zielonek o wysokiej zawartości koniczyny była wyraźnie gorsza. Kiszonki z dodatkami bakteryjno-enzymatycznymi charakteryzowały się lepszym składem chemicznym, strawnością i wartością pokarmową a także niższymi stratami składników pokarmowych w porównaniu do pasz zakonserwowanych po wstępnym przewiędnięciu. Retencja azotu u owiec żywionych tymi kiszonkami była również wyższa. Spośród badanych preparatów, najlepsze efekty uzyskano przy stosowaniu Lactacelu L.
Na podstawie ścisłych doświadczeń polowych starali się autorzy oceniać jaki jest najlepszy udział trawy i koniczyny białej w mieszankach dwugatunkowych (trawa- koniczyna) zarówno z punktu widzenia wydajności uzyskiwanych plonów jak też eliminacji nawożenia azotowego.