Charakterystyczna cechą wielu gatunków roślin drzewiastych jest zdolność do tworzenia w pierwszym roku po okulizacji w szkółce bocznych pędów zwanych syleptycznymi. Obecność tych pędów w dużej mierze decyduje o szybkości wejścia roślin gatunków sadowniczych w okres owocowania, natomiast u drzew ozdobnych wpływa na ich walory estetyczne stanowiące isitny element architektury krajobrazu. Indukcja pędów syleptycznych uwarunkowana jest stopniem występowania dominacji dominacji wierzchołkowej, co ma swoje bezpośrednie źródło w genotypie danej rośliny. Ograniczenie dominacji wierzchołkowej jest odwrotnie proporcjonalne do syllepsis rośliny. Takie gatunki sadownicze jak brzoskwinie lub wiśnie charakteryzują się dużymi zdolnościami do wydawania pędów syleptycznych w przeciwieństwie do jabłoni lub czereśni, które pod tym względem wykazują duże zróżnicowanie między odmianami. Stymulowanie syllepsis polega na ograniczeniu lub eliminacji dominacji wierzchołkowej. Syllepsis roślin drzewiastych może być modyfikowane czynnikami biotycznymi jak podkładka oraz czynnikami abiotycznymi takimi jak klimat, gleba i technologia produkcji szkółkarskiej. Jednakże dominującą rolę w indukcji pędów syleptycznych odgrywają genetyczne predspozycje rośliny. Praca ta ma charakter przeglądowy i omawia wyniki wielu badań prowadzonych w ostatnich trzydziestu latach w wielu krajach nad anatomicznymi i morfologicznymi aspektami syllepsis (gatunek, odmiana, podkładka oraz korelacje między cechami jakościowymi okulantów), klimatycznymi warunkami indukcji i stymulacji wzrost pędów syleptycznych (temperatura i wilgotność powietrza oraz podłoża) oraz czynnikami technologicznymi, takimi jak sposoby rozmnażania, metody agrotechniczne i stosowanie syntetycznych bioregulatorów.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.