W prezentowanym artykule przedstawione zostało zagadnienie prawne dotyczące możliwości wprowadzenia do polskiego obiegu prawnego pojęcia trójwymiarowej nieruchomości (działki powietrznej), jak i potrzeby dookreślenia przestrzennych granic prawa własności. Problematyka ta zaprezentowana została na tle obowiązujących w USA, Szwecji i Norwegii rozwiązań systemowych w tym zakresie. Konieczność wprowadzenia nowych instytucjonalnych rozwiązań poprzedzona została omówieniem obowiązujących obecnie w Polsce zasad rejestrowania odrębnej własności obiektów budowlanych i ustanawiania praw do ich użytkowania. Przedstawione zostały również uwagi dotyczące konieczności budowy katastru wielowymiarowego, umożliwiającego rejestrację wyodrębnionych przestrzennie obiektów ewidencyjnych (w tym w szczególności budynków, budowli, lokali i innych obiektów budowlanych oraz urządzeń infrastruktury technicznej), a także wszelkich praw z nimi związanych, i ich wizualizację w układzie trójwymiarowym.
W artykule przedstawiono podstawowe zasady przydziału działek do gospodarstw uwzględniające przebieg stref różnic odległości z siedlisk do działek i rozgraniczających je linii równych różnic odległości. Zarówno granice rozpatrywanych stref, jak i zasięgi ich obszarów stanowią istotną przesłankę do kształtowania właściwego przydziału gruntów do gospodarstw. Warunkiem poprawności przydziału działek do dwu wybranych gospodarstw jest występowanie ich tylko w jednej strefie różnic odległości, która oddziela działki należące do tych gospodarstw. Przez tę strefę oddzielającą przebiega również linia równych różnic odległości odgraniczająca działki obu gospodarstw w przypadku ich najkorzystniejszego położenia względem siedlisk. Wykorzystane w tym opracowaniu przykłady optymalizacji rozmieszczenia gruntów gospodarstw oraz przebiegu linii równych różnic odległości z siedlisk do działek i zasięgi stref odległości dotyczą dwóch gospodarstw położonych we wsi Wojków.
Przedmiotem rozważań jest system polskiej ewidencji gruntów i budynków. Celem badań jest znalezienie optymalnej drogi do właściwej oceny tego systemu, by ustalić odpowiednie warunki wprowadzenia i funkcjonowania ewidencji gruntów i budynków w Polsce. Metodyka badań opiera się głównie na porównaniu obecnych możliwości systemu ewidencji z potrzebami, które powinny być zaspokojone zgodnie z założeniami jego funkcjonowania. Wyniki badań wykazały, iż różnice między stanem istniejącym a danymi z ewidencji szacuje się na ok. 20%. Wyniki badań wykazały również różnice między zapisem w księgach wieczystych a ewidencją gruntów i budynków odnośnie tych samych nieruchomości. Ewidencja gruntów i budynków w ogólnym zarysie istnieje, lecz stopień jej realizacji jest zbyt mały, aby mogła w pełni zaspokajać potrzeby, do których została stworzona.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.