Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 5

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  internal erosion
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W artykule przedstawiono rozważania na temat zasad doboru gruntu na warstwy przejściowe w zaporach ziemnych, które pełnią również funkcję filtrów odwrotnych. Skupiono się na rozpoznaniu zjawisk związanych z filtracją, w szczególności erozją wewnętrzną budowli ziemnych oraz skutecznymi metodami jej przeciwdziałania. Dokonano analizy najczęściej stosowanych zasad i kryteriów doboru gruntów na warstwy przejściowe. Zweryfikowano dobór gruntów na warstwy przejściowe zapory Świnna Poręba.
Obecnie bardzo często wykonanie fundamentów budynków wymaga realizacji głębokiego wykopu. Niekontrolowany dopływ wody gruntowej do głębokiego wykopu, przecieki jego konstrukcji oraz wywołane nimi procesy erozyjne są kluczowymi zagrożeniami dla bezpieczeństwa głębokich wykopów i budowli z nimi sąsiadujących. Ich pojawienie się może wygenerować istotne dodatkowe koszty budowy. Najskuteczniejszą metodą detekcji przecieków w hydrotechnice i obudowy głębokich wykopów jest metoda termomonitoringu [ICOLD 2013]. Metoda ta została zweryfikowana i z powodzeniem jest stosowana od ponad dwudziestu lat na zachodzie Europy. W ostatnich latach wprowadzana jest do użytku w Polsce [Radzicki i in. 2015]. W artykule opisano problem niekontrolowanego dopływu wody gruntowej do głębokiego wykopu. Omówiono schemat prac przy wykonaniu ścian szczelinowych oraz typowe przyczyny ich nieszczelności. Na podstawie swoich doświadczeń zawodowych autorzy przedstawili metodę termomonitoringu oraz możliwości jej wykorzystania do lokalizacji nieszczelności obudowy wykopu przed jego wykonaniem. Przedstawiono również przykład aplikacji tej metody do detekcji przecieków konstrukcji jednej ze stacji metra w Europie.
Wybudowaną ponad 100 lat temu estakadę wykonano z kilkudziesięciu ramowych żelbetowych konstrukcji o układzie dwóch pali połączonych ryglami i płytą górną, a wzdłużnie zespolonych łączącymi je belkami. Budowla ta o wysokości 11 m i długości ponad 200 m do lat sześćdziesiątych minionego stulecia pełniła funkcję nabrzeża przeładunkowego Odry z przemieszczającym się na jej koronie lekkim dźwigiem portowym. Brak wymaganych kontroli stanu technicznego, niska jakość betonów, a przede wszystkim brak oceny uwarunkowań geotechnicznych i eksploatacyjne zaniedbania były głównymi powodami zniszczenia 110-metrowego odcinka tej konstrukcji. Nastąpiło to w okresie obniżenia poziomu wody w rzece. Wykonane po katastrofie wiercenia, sondowania i badania laboratoryjne gruntów w strefie osuwiska, jak i badania w strefach niezniszczonych, a także badania oraz pomiary obszaru zniszczeń pozwoliły na ustalenie złożonych przyczyn zniszczenia. Na podstawie zidentyfikowanej linii poślizgu i wcześniejszych incydentalnych opracowań ustalono, że strefa poślizgu zainicjowana była w niewielkiej warstwie mad przy niewielkim udziale rozpraszającego się nadciśnienia porowego. Znaczący wpływ mogła mieć nawadniająca strefę poślizgu woda odprowadzana do gruntu z przyległego budynku oraz bardzo mała wytrzymałość betonów. Utrata stateczności w jednej strefie skutkowała postępującymi zniszczeniami na przyległych odcinkach. Wykazano, że wymagane współczynniki stateczności estakady na przesunięcie i obrót nie zostały spełnione.
W artykule przedstawiono charakterystykę zapory w Nieliszu, dokonano porównania parametrów geotechnicznych podłoża tej zapory według Larssona i Marchettiego oraz obliczono warunki stateczności zapory ze względu na przebicie hydrauliczne (HYD) według Eurokodu 7 i stateczności ogólnej zapory przy rożnych poziomach piętrzenia za pomocą programu Slope/W.
5
70%
Na rzece Nysie Kłodzkiej w mieście Nysie zaprojektowano trzyprzęsłowy jaz piętrzący wodę na potrzeby energetyczne. Dokumentacja projektowa nie zawierała przewidzianego Eurokodem 7 projektu geotechnicznego, a w tym badań podłoża gruntowego, spełniających wymagania III kategorii geotechnicznej. Wykonano jedynie niewystarczające wiercenia geologiczne i sondowania dynamiczne. W konsekwencji do projektu przyjęto niezgodny z rzeczywistością układ warstw i parametry geotechniczne niemogące być podstawą do poprawnego posadowienia i wykonania jazu. Nie wykazano także, że pod dnem szerokoprzestrzennego wykopu fundamentowego zamiast podanych w dokumentacji gruntów spoistych w stanie twardoplastycznym występowały tylko ich nieliczne przewarstwienia w sufozyjnych piaskach drobnych i pylastych o miąższości ponad 4,5 m. Przyjęcie do projektowania tych nieprawdziwych cech podłoża spowodowało, że ściankę szczelną zakończono w piaskach zaledwie 2,5 m poniżej poziomu posadowienia jazu. W wykonywanym początkowo w żwirach, a następnie w warstwie gruntów spoistych wykopie na głębokości 7 m powstało przebicie hydrauliczne. Nastąpiło gwałtowne wyparcie dolnego końca ścianki, jej deformacja, a wykop zapełnił się sufozyjnym gruntem. Spowodowało to także rozluźnienie podłoża pod zaprojektowanym fundamentem budowli.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.