Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  good rye complex
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
В 1983 - 1985 гг. сравнивали урожаи конских бобов, посевного и полевого горох, посевной вики, узколистного, белого и жёлтого люпина, а также овса на почве хорошего ржаного комплекса. Урожай семян бобовых растений был ниже урожая овса на 24 до 68%, а в пересчёте на овсяные единицы на 8 до 62%. Самые большие урожаи белка/га получены в возделывании посевного гороха, посевной вики и овса.
Badania miały na celu porównanie efektów uprawy mieszanek zbożowych i zbożowo-strączkowych na glebach kompleksu żytniego dobrego. Ocenę przeprowadzono na podstawie wartości kalorycznej plonu, trwałości gatunków wieloletnich, wylegania i równoczesności dojrzewania. Analiza wielocechowa wykazała, że najlepsze efekty dają mieszanki łubinu żółtego z pszenżytem jarym lub owsem.
Badania prowadzono w latach 2001-2003 w ODR Kalsk. Porównywano plonowanie 15 odmian pszenicy ozimej. Doświadczenie jednoczynnikowe w trzech powtórzeniach założono na glebie kompleksu żytniego dobrego. Zbiór przeprowadzono w fazie dojrzałości pełnej, w pierwszej połowie sierpnia. Po zbiorze określono plon ziarna, MTZ, wysokość roślin. Poziom plonowania pszenicy ozimej zależał od lat badań i odmiany. Najwyższy średni plon wydała pszenica w 2001 roku - 4,72 t·ha-1, nieznacznie niższy w 2002 - 4,58 t·ha-1, najniższy natomiast w 2003 roku - 3,59 t·ha-1. Zróżnicowanie poziomu plonowania między odmianami było jeszcze większe. Najwyższy plon wydała odmiana Kobra. Analizując poziom plonowania w roku 2001 można stwierdzić, że odmiany Kobra, Begra, Mewa i Soraja plonowały na podobnym poziomie, pozostałe odmiany istotnie niżej. W 2002 roku najwyżej plonowała odmiana Elena - 5,35 t·ha-1 najniżej odmiana Soraja. W roku 2003 najwyższy plon dała odmiana Kris, najniższy odmiana Finezja - 2,82 t·ha-1.
W latach 2002, 2004, 2005, badano 16 mieszanek na glebie kompleksu żytniego dobrego, których skład stanowiły kombinacje 4 gęstości siewu owsa (140, 280, 420, 560 ziaren•m⁻²) i 4 gęstości siewu łubinu żółtego (25, 50, 75, 100 nasion•m⁻²) oraz 4 obiekty owsa w siewie czystym i 4 obiekty łubinu w siewie czystym, wysiewanych w tych samych gęstościach co w mieszankach - łącznie 24 obiekty doświadczalne. Plony nasion łubinu żółtego w mieszankach z owsem były niskie i bardzo zmienne w latach. O plonie łubinu decydowała gęstość siewu owsa i łubinu. Udział nasion łubinu w łącznym plonie mieszanek był niewielki a mieszanka cechowała się zmiennym składem w latach. Plonowanie owsa w mieszance uzależnione było silniej gęstością siewu owsa niż łubinu, którego obecność miała wpływ na plonowanie owsa tylko przy małej ilości wysiewu owsa. Plony mieszanek owsa z łubinem żółtym były zbliżone do plonów ziarna owsa w siewie czystym, stąd zwiększanie gęstości siewu owsa w mieszankach z łubinem sprzyjało lepszemu plonowaniu tych mieszanek, skutkowało jednak znacznym zmniejszaniem się udziału nasion łubinu w strukturze plonu mieszanek. Najwięcej walorów agrotechniczno - użytkowych wykazały mieszanki owsa z łubinem o zrównoważonej gęstości siewu obu gatunków (np. 140 ziaren•m⁻² owsa i 75-100 nasion•m⁻² łubinu).
Badania eksperymentalne prowadzono w Stacji Badawczej Wydziału Rolniczego ATR w Mochełku, koło Bydgoszczy, na glebie kompleksu żytniego dobrego, w latach 1999-2001. W doświadczeniu 2-czynnikowym, w układzie losowanych podbloków, w trzech powtórzeniach, na poletkach o powierzchni 20 m², czynnikiem I, rozmieszczonym w podblokach był gatunek zboża jarego (jęczmień, owies, pszenżyto), czynnikiem II, rozlosowanym na poletkach, było 7 odmian grochu (Bursztyn, Dawo, Jaspis, Ramrod, Przemko, Turkan i Wiato) różniących się pod względem przydatności użytkowej oraz budowy morfologicznej. O plonach mieszanek decydował głównie poziom plonowania w nich rośliny zbożowej. Plony grochu w mieszankach ze zbożami były niskie i bardzo zmienne w latach. Znaczne wypadanie roślin grochu z łanu podczas wegetacji, skrócenie łodyg, wykształcanie małej liczby strąków oraz mniejsza dorodność nasion dotyczyła siewów mieszanych. Stąd plony grochu w mieszankach były na ogół małe, lecz wyraźnie powiązane z indywidualnymi reakcjami odmianowymi na taką uprawę. Spośród porównywanych 21 mieszanek najwięcej walorów agrotechniczno-użytkowych wykazały mieszanki owsa ze wszystkimi odmianami grochu, zwłaszcza Wiato i Bursztyn, oraz mieszanka jęczmienia jarego z grochem odmiany Jaspis.
W warunkach niedoboru opadów i na glebie o małej retencji wodnej uprawa mieszanek owsa z grochem okazała się zawodna. Ewidentnie dowodzi tego niemal całkowity brak nasion grochu w plonie mieszanek w posusznym 2000 roku przez co utraciły one cechy mieszanek. W pozostałych latach plony mieszanek układały się na poziomie około 4 t•ha⁻¹, a udział w nich nasion grochu wyniósł od 11 do 40% zależnie od czynników doświadczalnych. Spośród tych czynników istotne znaczenie dla wielkości plonu mieszanek, a także grochu w mieszankach, miały odmiany grochu i jego gęstość siewu. Na tle pozostałych względnie korzystniejsze efekty produkcyjne wykazały mieszanki z udziałem odmiany Dawo. Wraz z zagęszczeniem siewu grochu zdecydowanie zwiększał się plon jego nasion w mieszankach ale obniżał się plon całkowity mieszanek. Nie wykazano natomiast aby poszczególne odmiany grochu wymagały innej gęstości siewu w mieszankach z owsem.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.