Celem badań było określenie wpływu żywych ściółek w uprawie kukurydzy cukrowej na zawartość substancji organicznej w glebie, wodoodporność agregatów glebowych oraz zachwaszczenie. Zastosowano pięć rodzajów żywych ściółek: koniczynę białą, koniczynę białą zniszczoną herbicydem, lucernę chmielową, mieszankę żyta zwyczajnego z koniczyną białą i żyto zwyczajne oraz obiekty kontrolne: odchwaszczany regularnie oraz odchwaszczany dwukrotnie. Badania prowadzono w rejonie Krakowa, w latach 1999-2001. Żywe ściółki wysiewano w połowie kwietnia w pasach szerokości 50 cm. Kukurydzę cukrową ‘Sweet Trophy F1’ wysiewano 9 maja w rzędy pozbawione ściółki, w rozstawie 70x25 cm. W celu ograniczenia konkurencyjności, ściółki trzykrotnie koszono, pozostawiając pokos na poletkach. Zawartość substancji organicznej w glebie bezpośrednio po uprawie nie zmieniła się pod wpływem ściółkowania. Żastosowane ściółki zwiększyły ilość wodoodpornych agregatów glebowych o największej średnicy. W obiektach ściółkowanych żytem (mieszanka żyta z koniczyną oraz żyto) poziom mezoagregatów o średnicy 2,5 mm był dziesięciokrotnie większy niż agregatów o średnicy 1,5 mm, w obiektach ściółkowanych lucerną wzrastał czterokrotnie, a koniczyną trzykrotnie. Spośród zastosowanych ściółek żyto najskuteczniej ograniczało zachwaszczenie, a jego działanie zaznaczało się już od początku okresu wegetacji, podczas gdy roślin bobowatych dopiero w połowie wegetacji (VII/VIII). Zarówno ściółka z koniczyny, jak i z lucerny istotnie obniżyły liczbę chwastów w stosunku do uprawy kukurydzy bez ściółkowania, przy czym koniczyna była lepszym supresorem.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.