W latach 2005–2007 wykonano inwentaryzację cietrzewia Tetrao tetrix i głuszca Tetrao urogallus na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego, stanowiącego najbardziej na południe Polski wysuniętą ostoję tych gatunków. Szesnastu obserwatorów podczas 46 patroli terenowych przeprowadziło łącznie 186 obserwacji bezpośrednich oraz 217 obserwacji śladów bytowania obu gatunków kuraków. Stosując oba rodzaje obserwacji wykazano 65 razy obecność cietrzewia i 338 razy – głuszca. Zlokalizowano 7 tokowisk cietrzewia i 10 głuszca. Najliczniejsze tokowiska stwierdzono w zachodniej części parku. W większości na tokowiskach obu gatunków kuraków spotykano pojedyncze samce. Liczebność obu gatunków, którą oszacowano na podstawie badań z 2006 roku (6 kogutów cietrzewia i 15 – głuszca), jest niższa niż oceny szacunkowe na podstawie obserwacji całorocznych z lat 2004 i 2005. Potwierdza to tendencję spadkową liczebności cietrzewia i głuszca zarówno w areale karpackim, jak i na obszarze całej Polski
W 1974 roku na terenie Nadleśnictwa Trzcianne (Bagna Biebrzańskie) były prowadzone badania nad wolnożyjącymi cietrzewiami. Analizowano ich przydatność jako materiału hodowlanego do hodowli wolierowej. Populacja ta została wybrana ze względu dobre rozpoznanie jej przez profesora Fruzińskiego. Od roku 1975 w Ośrodku Hodowli Zwierzyny w Parzęczewie hodowano cietrzewie z jaj pozyskanych w wymienionym Nadleśnictwie. Woliery zostały usytuowane w pobliżu miejsca ostatniego występowania tego gatunku w dolinie Obry. Badaniami objęto tempo wzrostu, rozwój osobników, reakcje naturalne i wymuszone, zwyczaje godowe oraz preferencje pokarmowe. Istotną część badań stanowiła profilaktyka zdrowotna.