Doświadczenie przeprowadzono w latach 1992-1999 na pastwisku trwałym w Sosnowicy, na glebie torfowo-murszowej (Mt II), wytworzonej z torfu szuwarowo-murszowatego, o kwaśnym odczynie i niskiej zawartości przyswajalnych składników pokarmowych. Eksperyment założono metodą losowanych podbloków w czterech powtórzeniach. Czynnikami I rzędu były zabiegi uprawowe: A - obiekt kontrolny (bez podsiewu), В - podsiew po bronie zębowej ciężkiej, C - podsiew po bronie talerzowej, D - podsiew po glebogryzarce. Czynnik II rzędu stanowiły normy wysiewu nasion koniczyny: 1) 25% normy; 2) 50% normy; 3) 75% normy wysiewu przy pełnej uprawie. Do podsiewu użyto nasion koniczyny białej odmiany Alda. Corocznie stosowano jednakowe nawożenie mineralne w wysokości: 35 kg P i 100 kg K∙ha-1. Przez cały okres badań nie stosowano nawożenia azotem. Wycenę plonu i jego składu botanicznego wykonywano zgodnie z harmonogramem wypasu pastwiska. Stwierdzono dużą przydatność koniczyny białej do podsiewu w siedliskach chronionych i ekologicznie zagrożonych. Po ośmiu latach użytkowania pastwiska uzyskane wyniki badań należy uznać za korzystne. W warunkach całkowitego braku nawożenia azotem uzyskano plony spełniające założony cel. Podsiana koniczyna biała utrzymała się w znaczących ilościach w runi pastwiskowej dwa razy dłużej niż zakładano i znaczące obniżenie jej udziału obserwowano dopiero w ósmym roku badań. Najwyższy udział koniczyny białej w ostatnim roku badań zapewniało podsiewanie po glebogryzarce z najwyższą normą wysiewu nasion. Uzyskane wyniki wskazują na konieczność wykonania ponownego podsiewu koniczyny białej po czterech latach użytkowania. Efektem ekologicznej metody podsiewu koniczyny białej jest zapewnienie bioróżnorodności użytków zielonych oraz powrót do źródeł azotu naturalnego, wiązanego przez bakterie Rhizobium we współżyciu z roślinami motylkowatymi.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.