Rewitalizacja jest jednym z największych wyzwań stojących przed miastami w Polsce. Mimo to przez długie lata nie została uchwalona ustawa regulująca zasady odnowy zdegradowanych obszarów. W tej sytuacji kluczową rolę w zakresie polityki rewitalizacyjnej, obok często opracowywanych programów rewitalizacji, odgrywały miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (MPZP). Łączne sporządzanie miejscowych planów i programów rewitalizacji pozwalało nadać formę prawną działaniom służącym odnowie zdegradowanych obszarów i w rezultacie utrwalić nowy standard przestrzennego zagospodarowania rewitalizowanego obszaru. Nowe regulacje prawne umacniają to przekonanie. Ustawa z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji stworzyła nowe narzędzie planistyczne – miejscowy plan rewitalizacji (MPR), który stanowi specjalną formę MPZP. Przykład metropolii Poznań wskazuje jednak, że samorządy lokalne w niewielkim stopniu wykorzystują miejscowe plany do działań rewitalizacyjnych. Jest to po części konsekwencja rozdzielenia odpowiedzialności za rewitalizację i planowanie przestrzenne w strukturach urzędów miast i gmin. Barierę stanowi również długi okres sporządzania miejscowych planów, który zniechęca samorządy do uruchamiania procedury planistycznej. W niektórych przypadkach odnotowano także opór mieszkańców przed uregulowaniem rozwiązań planistycznych na obszarze zdegradowanym. Należy mieć obawę, że podobne problemy będą się wiązać z MPR.