Badania prowadzono w krajobrazie rolniczym Oranii (centralna część Afryki Południowej). W rejonie badań dominują pastwiska z roślinnością przejściowego zespołu Cymbopogon-Themeda oraz licznymi małymi stawami. Kormorany gniazdowały w 2 koloniach liczących po kilkadziesiąt par każda. Gniazda były zakładane na drzewach i krzewach karee Rhus lancea i wierzby Salix babylonica na wysokości od 0.5 do 7 m (średnio 2.7 m, n=192, ryc. 1). Były one zbudowane wyłącznie z ulistnionych gałązek wierzbowych. Ptaki te gniazdowały tu w okresie południowego lata (październik — kwiecień) z dwoma szczytami składania jaj (dwa lęgi): pierwszy w trzeciej dekadzie października i drugi w połowie lutego. Wielkość zniesienia wahała się od 1 do 5 jaj, średnio — 3.4 jaj (n=200 gniazd). Sukces kłucia wynosił 46%, sukces - pierzenia — 59%, sukces rozrodu — 27% a sukces gniazdowania — 36% (ryc. 2), mimo że zanotowano bardzo nieznaczny stopień drapieżnictwa. Przeprawadzono także badania nad rozwojem piskląt (ryc. 3 i 4). Kormorany afrykańskie wykazały dwa szczyty aktywności, pierwszy miedzy godziną 5 a 7 i drugi, wyraźniejszy, między godziną 17 a 18 (ryc. 5). Między godziną 9 a 15 kormorany wykazywały bardzo niską aktywność. Ptaki odlatywały na żerowiska zwykle pojedynczo (ryc. 6) i najczęściej w tym kierunku, gdzie znajdowało się dużo małych stawów, rzadko tylko w kierunku rzeki. Najczęstsza zdobycz stanowiły żaby, zwłaszcza dwa gatunki: Rana angolensis i Xenopus laevis. Dosyć często kormorany łowiły także ryby o małych rozmiarach, a okazjonalnie kraby, larwy ważek, wodne chrząszcze i rośliny (tab. 1). Wykazano tylko nieznaczne roczne różnice w proporcji głównych ofiar (tab. 2). Wyniki potwierdzają przepuszczenie, że kormorany afrykańskie nie wykazują preferencji do gatunków ofiar, polując na takie gatunki, które są liczne i łatwe do schwytania (ryc. 7). Preferują natomiast ryby o małych rozmiarach.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.