Po II wojnie światowej infrastruktura sportowa w większości wymagała całkowitej odbudowy, a obiekty, które przetrwały lata 1939–1945, nadawały się do kapitalnych remontów. Przez okres trzech dekad, mimo utrudnień w postaci licznych przemian organizacyjnych, politycznych i społecznych, nieustannie podejmowano działania zwiększające liczbę i jakość obiektów oraz sprzętu sportowego. Wysiłek instytucji państwowych, zakładów pracy, a także całego środowiska sportowego doprowadził w 1975 r. do sytuacji, w której liczba boisk, hal sportowych i sal gimnastycznych, gdzie można było uprawiać gry sportowe, w podstawowym zakresie zaspokajała, w większości regionów kraju, potrzeby społeczeństwa.