W artykule przedstawiono rozwiązania elewacji cerkwi nurtu współczesnego w Polsce. W ich różnorodnych formach oraz detalach można odnaleźć zarówno cechy współczesne, jak i inspirowane tradycją. Często w wyrazie plastycznym świątyń brakuje miękkości, charakterystycznej dla tego typu współczesnej architektury. W obiektach tego nurtu obok głównego korpusu pojawiają się wieże. W badanej grupie świątyń rozwiązania szczegółowe bardzo często czerpią inspiracje z rozwiązań tradycyjnych, choć całość kompozycji elewacji wyraża jednak ich współczesną proweniencję.
Powojenna architektura cerkiewna w Polsce zasadniczo tworzona jest w dwóch konwencjach – o formach konsekwentnie nawiązujących do tradycyjnych oraz o formach od tych wzorców zdystansowanych. W artykule przedstawiono sposób kształtowania wnętrz cerkwi pierwszego typu. Skoncentrowano się na pełnionej przez nie funkcji liturgicznej oraz przybliżono związaną z tym symbolikę. Zauważono zjawisko zaniku tradycyjnego przeznaczenia prothesis, a także przejmowania funkcji proskomidionu przez sanktuarium.