Zmiany warunków gospodarowania, zarządzania, planowania przestrzennego, sytuacji międzynarodowej Polski oraz sformułowanie proekologicznej polityki państwa stwarza potrzebę nowego podejścia do rozwoju turystyki na obszarze Polski Zachodniej. Na terenie 9 województw przeanalizowano uwarunkowania rozwoju ekoturystyki jako formy wykorzystania walorów środowiska przyrodniczego nie prowadzącej do jego degradacji. Rozważono głównie problem wzajemnych relacji między obecnym i potencjalnym wykorzystaniem turystycznym walorów środowiska a istniejącym i przewidywanym stanem jego zagrożenia. Na drodze regionalizacji i typologii regionów wydzielonych na podstawie przestrzennej analizy wielu czynników, głównie atrakcyjności turystycznej środowiska, stopnia jego przekształcenia i zagrożenia, występowania obszarów chronionych oraz natężenia ruchu turystycznego wydzielono obszary strategiczne rozwoju ekoturystyki, wskazując problemy wymagające rozwiązań oraz kierunki działań właściwe dla wyróżnionych obszarów. Obok tradycyjnie popularnych regionów turystycznych na wybrzeżu oraz w Sudetach, gdzie zagrożenie środowiska i potrzeby jego ochrony stwarzają ograniczenia dla dalszego rozwoju ekoturystyki, rysują się mało dotychczas wykorzystane możliwości w regionach pojeziernych i na szlakach wodnych o istotnym znaczeniu również dla turystyki międzynarodowej. Zastosowana w pracy metoda regionalizacji i typologii regionów wydaje się autorom przydatna do szerokiego stosowania w planowaniu przestrzennym.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.