Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 58

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
System ochrony przyrody Poj. Mazurskiego składa się z Mazurskiego Parku Krajobrazowego, 3 projektowanych parków krajobrazowych, 51 rezerwatów przyrody, kilkunastu użytków ekologicznych oraz kilku rozległych obszarów chronionego krajobrazu. Łączna powierzchnia rezerwatów przyrody wynosi 16 218 ha, co stanowi 1,23 % pow. regionu. Najwięcej obiektów ochrony przyrody skupia się w środkowej morenowej części Poj. Mazurskiego, co jest uzasadnione wysokimi walorami tego obszaru. Północna zastoiskowa część regionu predysponowana jest do rozwoju intensywnego rolnictwa. Ochrona przyrody, południowej, sandrowej części regionu, powinna uwzględniać potrzeby leśnictwa i rolnictwa. W celu zapewnienia trwałości wysokim walorom przyrodniczym Poj. Mazurskiego należy produkcję rolniczą prowadzić w sposób przyjazny dla środowiska. W tym celu powinno się ograniczyć chemizację rolnictwa oraz melioracje odwadniające. Ważną rolę w ochronie przyrody Poj. Mazurskiego spełniają mokradła. W drugiej części pracy opisano 17 mokradeł, które zasługują na ochronę jako rezerwaty przyrody lub użytki ekologiczne. Scharakteryzowano je podając zbiorowiska roślinne oraz stanowiska rzadkich, zagrożonych i wyróżniających gatunków roślin naczyniowych i mchów. Wśród proponowanych do ochrony mokradeł najliczniejsze są torfowiska pojeziorne (w tym także gytiowiska), co jest zrozumiałe, zważywszy na wysoką jeziorność regionu. Omówiono również interesujące torfowiska źródliskowe oraz torfowiska wysokie.
Badane gleby wykazują znaczne zróżnicowanie "właściwości chemicznych, które jest spowodowane warunkami siedliskowymi i związaną z tym zawartością materii organicznej. Zachodzący w odwodnionych glebach hydrogenicznych proces murszenia doprowadził do ubytku węgla organicznego i akumulacji azotu w wierzchnich poziomach. W wyniku tego stosunek C:N wynosił w murszach średnio 15.1, a był szerszy w torfach (18.4), Najniższym stosunkiem C:N charakteryzowały się gleby murszaste (średnio 9.7). Stosunek strat prażenia (LOI) do węgla organicznego w badanych glebach waha się w szerokich granicach od 1.3 do 2.94. Gleby murszaste (o zawartości 3-10% materii organicznej) cechują się wyższym stosunkiem LOI:C org, (średnio 2.26) w porównaniu z murszami (średnio 1.86), co jest prawdopodobnie spowodowane większą zawartością uwodnionych związków żelaza. Badane gleby charakteryzowały się średnią do bardzo wysokiej zawartością azotu mineralnego po inkubacji. Stosunek N-N03 do N-NH4 byl wyższy od 1, co wskazuje na przewagę mikrobiologicznych przemian tlenowych. Jedynie silnie uwodnione gleby z jednego obiektu charakteryzowały się niską zawartością azotu po inkubacji. Potwierdza to hamujący wpływ wysokiego uwilgotnienia gleb (>70% obj.) na mineralizację organicznych połączeń azotu. Badane gleby charakteryzują się bardzo niską zawartością potasu, magnezu i miedzi. Zawartość fosforu jest bardzo zróżnicowana. Nie stwierdzono też zależności korelacyjnych między zawartością fosforu a zawartością materii organicznej, wapnia i żelaza. Gleby murszaste powinny być okresowo wapnowane wapnem magnezowym oraz powinno się stosować nawożenie organiczne.
Badano właściwości chemiczne piaszczystych gleb pobagiennych z terenu sandru mazursko-kurpiowskiego. Gleby te cechuje podwyższona zawartość materii organicznej od poniżej 3% do 20%. Niższy odczyn i stopień wysycenia zasadami poziomu płużnego w stosunku do mineralnego podglebia wskazuje na pogarszanie właściwości i wymywanie kationów zasadowych. Badane gleby charakteryzują się bardzo niską zasobnością dostępnego K, Mg i Cu. W celu zapobiegania degradacji wskazane jest uzupełnienie deficytowych składników i nawożenie najuboższych w materię organiczną gleb nawozami organicznymi oraz wapnowanie wapnem magnezowym.
Oceniono plonowanie żyta na glebach mineralno-murszowych, murszowatych właściwych oraz murszastych. Najwyższe plony uzyskano na glebach murszowatych właściwych (śr. 3.5 t/ha), a niższe na murszastych (śr. 2.6 t/ha). Gleby mineralno-murszowe są zawodne dla upraw polowych z powodu wadliwej budowy profilu i okresowego nadmiernego uwilgotnienia. Najsilniejsze związki korelacyjne z plonem wykazały właściwości sorpcyjne oraz zawartość i zapas materii organicznej. Spośród składników pokarmowych jedynie fosfor wykazał istotną korelację z plonem żyta. W przybliżeniu można przyjąć, że optymalna zawartość materii organicznej dla żyta w badanych glebach wynosi ok. 9%.
7
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Uzytki ekologiczne w Kotlinie Kurpiowskiej

100%
Ecological land in Poland has been considered since 1991 as one of the forms of nature protection. It is formed by the residues of ecosystems, being of importance for preservation of unique gene resources and types of environment. In the study, attention was concentrated on the classification of ecological land and description of habitats with merit protection in this form. Ecological land of the Kurpie region has been divided into swamps and dry grounds. Among the ecological swampy areas, the most important are as follows: flooded terraces appearing in river valleys, old-river beds, soligenous peatlands of nearedge zone, and the residues of swampy alder carr. This group also includes peat wind-blown troughs (intermittent lakes and interdune peatlands), high peatlands and those ones with an active peatforming process, and strongly watered excavated peatlands. In the valleys of the greatest rivers of the region (Narew, Pisa) we found sandy alluvial soils, grown with marshy meadows and willow scrubs Salicetum albo-fragilis, and Salicetum triandro-viminalis and communities with Petasites spurius. Ecological dry lands also cover numerous sandy elevations, being scattered among the meadows and arable lands, and grown with sparsely wooded pine forests, scrubs with juniper, and various communities with a number of dune and grass species. Selected objects were presented and the sites of 15 rare, protected and threatened species of vascular plants were demonstrated as an illustration of the natural value of ecological land at the discussed above territory.
Torfowiska źródliskowe są to specyficzne mokradła zasilane wodą gruntową (torfowiska soligeniczne). W krajobrazie młodoglacjalnym występują głównie w strefie morenowej w miejscach kontaktu różnych jednostek geomorfologicznych. Spotykane są rzadziej w strefie równin sandrowych i obniżeń zastoiskowych. Wody gruntowe zasilające badane torfowiska należą do typu wodorowęglanowo-wapniowych (НСO₃-Са). Ze względu na wysokie walory przyrodnicze celowa jest ochrona tych torfowisk.
Oceniono plonowanie ziemniaków odmiany Uran na glebach murszowatych właściwych i murszastych. Najwyższe plony uzyskano na glebach murszowatych właściwych (średnio 36,9 t/ha), co świadczy o przydatności tych gleb do uprawy roślin okopowych. W miarę zmniejszania się zawartości materii organicznej plony ziemniaków malały do 20 t/ha na glebach murszastych o zawartości od 3 do 5% materii organicznej. Najsilniejsze związki korelacyjne z plonem wykazały właściwości retencyjne, zawartość materii organicznej oraz zawartość przyswajalnego magnezu i fosforu. W pierwszym przybliżeniu można przyjąć, że optymalna zawartość materii organicznej dla ziemniaków w badanych glebach wynosi ok. 11%.
The mineralization of nitrogen in post-boggy soils with a wide range of soil organic matter - SOM (from 3% to over 80%) was studied. Laboratory aerobic incubation of soil samples taken volumetrically in the autumn period was carried out. According to N-NO3 content after incubation one can state that moorshous formations have medium levels of available nitrogen, moor- shes - medium to high, and peats - low. The relationship between N-NO3 content and soil moisture (%, v/v) is parabolic. The highest nitrate content was found in samples with water content of 40- 70%, v/v. The relationship between the quotient N-NO3 : N-NH4 and the water content displays a similar pattern. The rate of nitrogen transformation is higher in post-boggy soils with lower content of SOM than in soils having more organic matter. In moorshous soils mineral nitrogen after incubation constitutes 0.71% of total nitrogen, whereas in moorsh soils only 0.31%.
Zdolność retencji wody w glebach murszastych i murszowatych właściwych jest zdeterminowana zawartością materii organicznej. Wzrost zawartości materii organicznej powoduje silniejszy przyrost zawartości wody przy polowej pojemności wodnej (nachylenie linii regresji wynosi 1,74) niż w punkcie trwałego więdnięcia (nachylenie = 0,96). Potencjalna retencja użyteczna (zawartość wody przy potencjale -9,8 kPa minus zawartość wody przy potencjale -1550 kPa) wzrasta w miarę wzrostu zawartości materii organicznej i wynosi średnio 20,4% obj. w utworach murszastych i 25,5% w murszowatych. Zawartość materii organicznej wpływa na kształt krzywej retencyjności wodnej. Utwory murszaste o najniższej zawartości materii organicznej wykazują S-kształtny przebieg krzywej, co upodobnia je do gleb piaszczystych. Mediana średnicy porów glebowych wynosi średnio 29,3 µm w utworach murszastych i 14,1 µm w murszowatych.
W pracy przedstawiono badania wilgotności gleb murszastych i sąsiadujących z nimi gleb mineralnych z wykorzystaniem drugiego okna atmosferycznego /8-12 µm/. W tym celu zastosowano skaner termalny AGEMA, LWB 880. Przeanalizowano zależności między właściwościami gleb a jasnością barwy, transmisyjnością negatywów panchromatycznych i temperaturą zmierzoną skanerem. Uzyskano w obliczeniach statystycznych istotne korelacyjne współzależności prawie wszystkich badanych właściwości na poziomie istotności 0.001 i 0.05.
Zawartość przyswajalnego fosforu oznaczona według metody Egnera-Riehma, jak również w roztworze HCl o stężeniu 0,5 mol·dm⁻³, wzrasta w badanych glebach w miarę zwiększania się zawartości materii organicznej. Kwas solny ekstrahuje średnio od 10 do 20 razy więcej fosforu niż roztwór mleczanu wapnia. W badanych glebach występują równocześnie fosforany wapnia i żelaza, lecz fosforanów żelaza jest więcej. Gleby pobagienne zasobne w tlenki żelaza wykazują bardzo wysoką zawartość fosforu ekstrahowanego HCl, lecz ich zasobność oznaczona metodą Egnera-Riehma jest niska, co należy uwzględnić przy mineralnym odżywianiu roślin.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.