Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 37

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem badań było określenie wpływu żywych ściółek w uprawie kukurydzy cukrowej na zawartość substancji organicznej w glebie, wodoodporność agregatów glebowych oraz zachwaszczenie. Zastosowano pięć rodzajów żywych ściółek: koniczynę białą, koniczynę białą zniszczoną herbicydem, lucernę chmielową, mieszankę żyta zwyczajnego z koniczyną białą i żyto zwyczajne oraz obiekty kontrolne: odchwaszczany regularnie oraz odchwaszczany dwukrotnie. Badania prowadzono w rejonie Krakowa, w latach 1999-2001. Żywe ściółki wysiewano w połowie kwietnia w pasach szerokości 50 cm. Kukurydzę cukrową ‘Sweet Trophy F1’ wysiewano 9 maja w rzędy pozbawione ściółki, w rozstawie 70x25 cm. W celu ograniczenia konkurencyjności, ściółki trzykrotnie koszono, pozostawiając pokos na poletkach. Zawartość substancji organicznej w glebie bezpośrednio po uprawie nie zmieniła się pod wpływem ściółkowania. Żastosowane ściółki zwiększyły ilość wodoodpornych agregatów glebowych o największej średnicy. W obiektach ściółkowanych żytem (mieszanka żyta z koniczyną oraz żyto) poziom mezoagregatów o średnicy 2,5 mm był dziesięciokrotnie większy niż agregatów o średnicy 1,5 mm, w obiektach ściółkowanych lucerną wzrastał czterokrotnie, a koniczyną trzykrotnie. Spośród zastosowanych ściółek żyto najskuteczniej ograniczało zachwaszczenie, a jego działanie zaznaczało się już od początku okresu wegetacji, podczas gdy roślin bobowatych dopiero w połowie wegetacji (VII/VIII). Zarówno ściółka z koniczyny, jak i z lucerny istotnie obniżyły liczbę chwastów w stosunku do uprawy kukurydzy bez ściółkowania, przy czym koniczyna była lepszym supresorem.
W publikacji przedstawiono wyniki badań nad akumulacją metali ciężkich przez wybrane gatunki warzyw korzeniowych (marchew, pietruszka, burak ćwikłowy), uprawianych na 10 poletkach doświadczalnych wokół aglomeracji krakowskiej. Doświadczenia założono w latach 1994 - 1995, w rejonach intensywnej produkcji warzywniczej, zróżnicowanych pod względem glebowo-klimatycznym, o różnej lokalizacji w stosunku do źródeł emisji zanieczyszczeń. Określono poziom kadmu, miedzi, ołowiu i cynku w korzeniach spichrzowych warzyw oraz jego uzależnienie od warunków środowiskowych: typu i właściwości gleb, zawartości metali ciężkich w glebach, atmosferycznej depozycji metali. Stwierdzono, że warzywa korzeniowe uprawiane w sąsiedztwie aglomeracji krakowskiej akumulują nadmierne ilości kadmu, ołowiu i cynku, natomiast poziom miedzi w ich organach spichrzowych uznano za naturalny. Z objętych badaniami gatunków największą tendencję do gromadzenia w korzeniu kadmu wykazała marchew, a ołowiu i cynku - burak ćwikłowy. O akumulacji pierwiastków śladowych decydowało położenie stanowiska badawczego w stosunku do najważniejszych emiterów pyłów metalonośnych: Huty im. T. Sendzimira oraz ośrodków eksploatacji rud cynku i ołowiu w sąsiedztwie zachodnich granic województwa krakowskiego. Stwierdzono istnienie istotnego związku pomiędzy poziomem metali w korzeniach warzyw a ich atmosferyczną depozycją, zawartością w glebie oraz wybranymi właściwościami gleby.
W publikacji przedstawiono wyniki badań nad akumulacją metali ciężkich przez wybrane gatunki warzyw korzeniowych (marchew, pietruszka, burak ćwikłowy), uprawianych na 10 poletkach doświadczalnych wokół aglomeracji krakowskiej. Doświadczenia założono w latach 1994 - 1995, w rejonach intensywnej produkcji warzywniczej, zróżnicowanych pod względem glebowo-klimatycznym, o różnej lokalizacji w stosunku do źródeł emisji zanieczyszczeń. Określono poziom chromu, żelaza, manganu i niklu w korzeniach spichrzowych warzyw oraz jego uzależnienie od warunków środowiskowych: typu i właściwości gleb, zawartości metali ciężkich w glebach, atmosferycznej depozycji metali. Stwierdzono, że warzywa korzeniowe uprawiane w sąsiedztwie aglomeracji krakowskiej akumulują chrom, żelazo, mangan i nikiel w ilościach przekraczających poziom uznawany za naturalny. Z objętych badaniami gatunków największą tendencję do gromadzenia chromu, żelaza i niklu wykazała pietruszka, natomiast manganu - burak ćwikłowy. O akumulacji pierwiastków śladowych zadecydowały warunki środowiskowe: właściwości gleb stanowisk badawczych oraz położenie w stosunku do źródeł zanieczyszczeń. Potwierdzeniem tych związków były istotne współczynniki korelacji pomiędzy poziomem metali w korzeniach warzyw a ich atmosferyczną depozycją, zawartością w glebie oraz wybranymi właściwościami gleby.
Badania nad wpływem uprawy kapusty głowiastej białej w zielonych ściółkach przeprowadzono w 1998 roku w Garlicy Murowanej (k/Krakowa) na glebie pochodzenia lessowego. Zastosowano 5 kombinacji: kontrola plewiona, kontrola nieplewiona, koniczyna biała, wyka siewna, kostrzewa łąkowa. Stwierdzono 30% obniżenie plonu w stosunku do kontroli plewionej w obiektach z wysianą kostrzewą i wyką. Plon na poletku z koniczyną wynosił 55,29 t/ha i nie różnił się statystycznie od kontroli plewionej. Ściółki z kostrzewy i koniczyny nie spowodowały obniżenia średniej masy główki kapusty, natomiast kapusta uprawiana w wyce była lżejsza o 0,7 kg od kontroli. Stwierdzono istotny wpływ ściółek na obniżenie zachwaszczenia, przy czym najlepsze działanie chwastobójcze wykazała koniczyna i kostrzewa. Zastosowane ściółki korzystnie wpłynęły na wybrane właściwości gleby. Zawartość próchnicy w glebie na poletkach z kostrzewą utrzymała się na poziomie wyjściowym, a wzrosła w stosunku do tego poziomu w obiektach z koniczyną i wyką. Zaobserwowano także ochronne działanie zielonych ściółek na strukturę gruzełkowatą gleby. Rozpatrując zarówno wysokość plonu, jak i korzystny wpływ na właściwości gleby, najlepszą rośliną okrywową okazała się koniczyna biała. Uzyskane wyniki wskazują na celowość prowadzenia dalszych badań.
Intercropping combines different aspects of the interaction between organisms in ecosystems and may be classified as a pro-ecological method of plant cultivation limiting the harmful human interference in the environment, especially the use of chemicals. It also allows high yield, good quality, and economic productivity to be achieved. The aim of the present study, conducted in the years 2003–2004 in Mydlniki near Kraków, was to determine the effect of intercropping carrot Nardin F1 with French marigold (Tagetes patula nana L.) ‘Kolombina’ and pot marigold (Calendula officinalis L.) ‘Promyk’ on carrot yield, its quality, and the occurrence of pests. On average in both years of the study, intercropping did not reduce total or marketable carrot yield. In 2003 intercropping contributed to a significant increase in marketable yield compared with yield from sole cropping. In 2004 the dry matter content was higher in the roots of carrots grown with pot marigold. The treatments intercropped with both French and pot marigold were characterized by an increased content of sugars in carrot roots and in 2004 year – of carotenoids. Intercropping had a significant effect on the number of roots damaged by the carrot rust fly, Psila rosae, (the best in this respect was the combination with Tagetes) and by nematodes (the best in this respect was the combination with Calendula). The number of larvae of carrot psyllid, Trioza viridula, was significantly lower in the plots where carrot was intercropped. The study did not find intercropping to have a positive effect on reducing the occurrence of the root aphid.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.