Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 60

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem badań było określenie wpływu stosowania odpadów przemysłu ziemniaczanego: wycierki ziemniaczanej oraz ziemi spławiakowej na tle nawożenia obornikiem oraz nawozami mineralnymi na zakwaszenie gleby. Doświadczenie obejmowało następujące obiekty: wycierka ziemniaczana, ziemia spławiakowa, wycierka ziemniaczana z wyrównującym nawożeniem fosforem i potasem, ziemia spławiakowa z wyrównującym nawożeniem fosforem i potasem, obornik, nawożenie mineralne, kontrola. Najmniejsze zakwaszenie stwierdzono na obiektach, na których stosowano obornik oraz materiały odpadowe: wycierkę ziemniaczaną oraz ziemię spławiakową. Szczególne zmniejszenie zakwaszenia oraz zawartości glinu wymiennego zaobserwowano na obiekcie nawożonym wycierką ziemniaczaną z dodatkowym nawożeniem fosforem i potasem. Najsilniej zakwaszony okazał się obiekt nawożony nawozami mineralnymi oraz obiekt kontrolny.
Większość odpadów generowanych przez przetwórstwo rolno-spożywcze jest przydatna do wykorzystania gospodarczego. Wycierka ziemniaczana i ziemia spławiakowa stanowią odpad powstający podczas przetwarzania ziemniaków na mączkę skrobiową. Wśród wielu czynników wpływających na wydajność produkcyjną kukurydzy, decydującą rolę odgrywa nawożenie. Nakłady na nawozy mineralne stanowią blisko 20% kosztów uprawy kukurydzy uprawianej na ziarno. Nawozowe wykorzystanie wycierki ziemniaczanej i ziemi spławiakowej może przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa środowiska rolniczego, a także zmniejszyć koszty nawożenia. Celem badań było określenie wpływu stosowania odpadów z przetwórstwa ziemniaków: wycierki ziemniaczanej i ziemi spławiakowej na plonowanie kukurydzy uprawianej na kiszonkę. Badania wykonano w oparciu o trzyletnie doświadczenie polowe. Zastosowano: wycierkę ziemniaczaną w dawce 136 t·ha-1, ziemię spławiakową w dawce 83 t·ha-1, obiekt kontrolny - bez nawożenia, wycierka ziemniaczana w dawce 136 t·ha-1 z wyrównującym nawożeniem fosforem w dawce 23 kg P·ha-1 i potasem 40,2 kg K·ha-1, ziemia spławiakowa w dawce 83 t·ha-1 z wyrównującym nawożeniem potasem 25 kg K·ha-1, obornik w dawce 30 t·ha-1, nawożenie mineralne - N w dawce 150 kg N·ha-1, P w dawce 34,9 kg P·ha-1, K w dawce 108,3 kg K·ha-1. Na obiektach doświadczenia w latach 2006-2008 uprawiano kukurydzę w monokulturze. Określono wysokość roślin, wysokość osadzenia pierwszej kolby, liczbę kolb, plon świeżej i suchej masy: liści, łodyg i kolb oraz całych roślin. Przeprowadzone doświadczenie wskazuje na wysoką przydatność badanych materiałów do nawożenia kukurydzy, co wskazuje na możliwość zagospodarowania ich w taki sposób. Stosowanie wycierki ziemniaczanej oraz ziemi spławiakowej powinno być poprzedzone ich kalibracją.
The summer food of the sable Martes zibellina Linnaeus, 1758, inhabiting taiga forests near Mirnoe Field Station on Middle Yenisei, Siberia, was studied by the analysis of 136 scats. Microtinae rodents (mainly northern red-backed vole Clethrio- nomys rutilus) constituted 52.3% of biomass consumed by sables. Plant food (seeds of Siberian pine Pinus sibirica and berries of Vaccinium sp.) was also frequently eaten; they occurred in 79.4% of scats but constituted only 19.9% of biomass. Shrews, burunduks Eutamias sibiricus, birds and insects were supplementary food, however, these groups of prey formed totally about 25% of consumed biomass.
Celem pracy było określenie długoterminowego wpływu niezrównoważonego nawożenia mineralnego na tle nawożenia obornikiem i wapnowania na mobilność manganu i żelaza i stosunki między nimi w glebie lekkiej. Badania prowadzono w oparciu o doświadczenie polowe usytuowane w Łyczynie. Wapnowanie bardziej ograniczało zawartość ruchomych form manganu niż żelaza. Regularne nawożenie obornikiem spowodowało większą koncentrację obydwu pierwiastków. W wyniku wieloletniego wapnowania następowało rozszerzenie stosunku Fe : Mn, co może skutkować niedoborem manganu w roślinach uprawnych. Nawożenie mineralne, szczególnie azotem zwiększało zawartość ruchomego manganu, nie miało natomiast znaczącego wpływu na zawartość żelaza w badanej glebie.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.