Prezentowane badania oparto na materiale z doświadczenia polowego ścisłego. Doświadczenie zlokalizowano na glebie płowej wytworzonej z piasku słabo-gliniastego (kompleks żytni słaby), koło Tomaszowa Lubelskiego (Roztocze Środkowe). Schemat doświadczenia obejmował 9 obiektów: 1 - kontrolny (bez nawożenia), 2 - NPK kg·ha-1 (50+25+80), 3 - słoma+wywar gorzelniany melasowy (5 Mg+40 Mg·ha-1), 4 - słoma+N (5 Mg·ha-1+40 kg N min.), 5 - wywar gorzelniany melasowy (50 Mg·ha-1), 6 - trociny z tartaku+wapno defekacyjne (60 Mg+7 Mg·ha-1), 7 - trociny z zakładu rzemieślniczego+wapno defekacyjne (60 Mg+7 Mg·ha-1), 8 - wapno defekacyjne (7 Mg·ha-1), 9 - obornik (30 Mg·ha-1). Substancje odpadowe stosowano raz na trzy lata, na początku doświadczenia. Po uwzględnieniu potrzeb pokarmowych rośliny wskaźnikowej, którą był owies nagi odmiany Akt, brakujące składniki w nawozach odpadowych uzupełniono nawozami mineralnymi. Po zbiorze owsa wysiano łubin żółty, który późną jesienią przyorano. W drugim roku uprawiano ziemniak jadalny. W trzecim roku uprawiano pszenicę ozimą, którą nawożono nawozami mineralnymi (N - 90 kg, P - 35 kg, K - 80 kg). Po zbiorze pszenicy pobrano ziarno do analiz chemicznych. W ziarnie po uprzedniej mineralizacji na mokro oznaczono zawartość azotu ogólnego metodą Kjeldahla. Następnie oznaczono skład aminokwasowy białka przy pomocy automatycznego analizatora aminokwasów T-339 po uprzednio przeprowadzonej hydrolizie w środowisku 6 mol HCl·dm-3, w temp. 105°C. Stwierdzono, że zawartość białka w pszenicy ozimej zróżnicowało stosowane nawożenie. Najwięcej białka zawierało ziarno pszenicy zebrane z obiektów, na których stosowano słomę+wywar, sam wywar i słomę+N mineralny. Następcze oddziaływanie obornika na zwartość białka można porównać do nawożenia mineralnego. Nawożenie odpadami, a w następnych latach nawożenie organiczne i mineralne nieznacznie modyfikowało skład aminokwasowy białka ziarna pszenicy. Najwięcej aminokwasów egzogennych zawierało białko ziarna z obiektów, gdzie w pierwszym roku stosowano obornik. Nawożenie wpływało na zróżnicowanie zawartości poszczególnych aminokwasów egzogennych, takich jak: lizyna, walina i metionina. Zróżnicowaniu pod wpływem nawożenia uległa także zawartość aminokwasów endogennych. Jakość białka wyrażona wskaźnikiem EAA zależała od nawożenia i była wyższa w ziarnie pochodzącym z obiektów nawożonych w stosunku do ziarna z kontroli. Stwierdzono, że aminokwasem ograniczającym wartość białka dla pszenicy była lizyna, izoleucyna i walina.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.