Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 30

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem badań była ocena wpływu wieloletniego zróżnicowanego nawożenia obornikiem i azotem mineralnym na zawartość Cu, Mn i Zn w plonach jęczmienia jarego. Próbki ziarna i słomy pobierano w 22 roku doświadczenia trwałego, prowadzonego na glebie płowej typowej o składzie granulometrycznym gliny lekkiej podścielonej gliną średnią. Doświadczenie obejmowało cztery obiekty nawożenia obornikiem: bez obornika, corocznie po 1/4 pełnej dawki (60 t·ha⁻¹ na 4 lata), co 2 lata po 1/2 pełnej dawki, cała dawka w pierwszym roku rotacji oraz 4 poziomy nawożenia azotem: N₀, N₁, N₂ i N₃ ( N₁ pod jęczmień = 30 kg·ha⁻¹). W warunkach prowadzenia doświadczenia zawartość miedzi, manganu i cynku w ziarnie i w słomie jęczmienia jarego układała się w szereg: Zn > Mn > Cu. Długoletnie zróżnicowane nawożenie obornikiem oraz nawożenie rosnącymi dawkami azotu silniej modyfikowało koncentrację Cu, Mn i Zn w słomie jęczmienia niż w ziarnie, przy czym w największym stopniu oddziaływało na zawartość w plonach manganu. W warunkach nawożenia wyłącznie mineralnego stwierdzono w plonach jęczmienia większe zawartości badanych mikroelementów niż na nawożeniu obornikiem - zwłaszcza stosowanym corocznie. Wzrastające nawożenie azotem powodowało zwiększenie się zawartości manganu i cynku w ziarnie oraz miedzi, manganu i cynku w słomie. Wzrost poziomu nawożenia azotem przyczyniał się do zmniejszania wskaźników translokacji badanych mikroelementów.
Podstawą badań było trwałe doświadczenie polowe, prowadzone na glebie płowej typowej (gl·gś) od 1974 roku. Doświadczenie obejmowało cztery obiekty nawożenia obornikiem oraz cztery poziomy nawożenia azotem (N₀; N₁; N₂; N₃), różne dla każdego gatunku uprawianej rośliny ( N₁ dla jęczmienia = 30 kg·ha⁻¹). Celem badań była ocena wpływu wieloletniego (22 lata) zróżnicowanego nawożenia na pobranie miedzi, manganu i cynku z ziarnem i słomą jęczmienia jarego. W warunkach prowadzenia badań całkowite pobranie tych mikroskładników wahało się w granicach (w g·ha⁻¹): Cu - 17,4 do 57,4; Mn - 40,2 do 274; Zn - 95,5 do 293. Przy corocznym stosowaniu obornika z plonami jęczmienia odprowadzono istotnie mniej Cu, Mn i Zn niż na okresowym nawożeniu obornikiem oraz przy stosowaniu wyłącznie nawożenia mineralnego. Zwiększające się dawki azotu przyczyniały się do wzrostu pobrania badanych mikroskładników, a oddziaływanie N na ich pobranie przez jęczmień układało się w szeregu: Mn > Cu ≥ Zn. Rosnące dawki N najsilniej modyfikowały pobranie badanych mikroskładników na nawożeniu wyłącznie mineralnym. W miarę wzrostu dawek N zmniejszały się współczynniki zbioru Cu, Mn i Zn, a wpływ N na udział pobrania z ziarnem w całkowitym pobraniu malał w szeregu: Mn > Cu ≥ Zn.
W pracy przedstawiono bilans manganu, za okres 1995-1998 - 6 rotacji 4-letniego zmianowania - wieloletniego doświadczenia polowego. W doświadcze­niu na tle trzech sposobów stosowania obornika w rotacji oraz kontroli stoso­wano cztery poziomy nawożenia azotem. W bilansie uwzględniono ilości man­ganu wprowadzone z obornikiem oraz ilość tego składnika odprowadzoną wraz z plonami czterech roślin. Na nawożeniu wyłącznie mineralnym bilans Mn był ujemny, najniższy przy największej dawce nawożenia azotem (N₃). Ilości manganu wnoszone z obornikiem zapewniały dodatnie saldo bilansu, malejące wraz ze wzrostem dawek N. Większe pobranie Mn na obiektach nawożonych obornikiem niż nie nawożonych organicznie obserwowano jedynie w warunkach nie stosowa­nia N mineralnego. Ilości Mn wprowadzane z 60 t obornika na rotację były więk­sze niż ilości Mn pobrane z plonami roślin.
W pracy przedstawiono bilans miedzi, za okres 4 lat (1995-1998), 6 rotacji 4-letniego zmianowania wieloletniego doświadczenia polowego. Doświadczenie obejmowało trzy sposoby stosowania obornika w rotacji oraz kontrolę, na tym tle stosowano cztery poziomy nawożenia azotem. W bilansie uwzględniono ilości miedzi wprowadzone z obornikiem oraz ilość tego składnika odprowadzonego wraz z plonami czterech roślin. Na nawożeniu wyłącznie mineralnym bilans Cu był ujemny, najniższy przy największej dawce nawożenia azotem (N3). Miedź wnoszona z obornikiem zapewniała dodatnie saldo bilansu, malejące wraz ze wzrostem dawek N. Większe pobranie Cu na obiektach nawożonych obornikiem niż nie nawożonych organicznie obserwowano jedynie w warunkach nie stosowa­nia N mineralnego lub na najniższej jego dawce. Ilości Cu wprowadzane z dawką 60 t obornika na 4-letnie zmianowanie były większe niż pobrane z plonami roślin.
Podstawą badań było trwałe doświadczenie polowe, prowadzone na glebie płowej typowej, o składzie granulometrycznym gliny lekkiej podścielonej gliną średnią. Doświadczenie obejmuje cztery obiekty nawożenia obornikiem ( bez nawożenia, corocznie po 1/4 dawki przewidzianej na 4-letnią rotację, co 2 lata po 1/2 dawki i cała dawka w 1. roku rotacji) oraz cztery poziomy nawożenia azotem (N₀, N₁, N₂, N₃) różne dla każdego gatunku uprawianej rośliny. Celem badań było określenie wpływu wieloletniego (20 lat), zróżnicowanego nawożenia azotem mineralnym i obornikiem na zawartość cynku w pszenicy ozimej w czasie wegetacji i pobranie tego składnika. Do oceny zawartości cynku i jego nagromadzania pobierano próbki części nadziemnych pszenicy ozimej w stadiach rozwojowych wg Zadoksa (w kodzie dziesiętnym); 21/23, 31, 37, 50, 75 i 93( ziarno i słoma). Wzrastające dawki azotu powodowały zwiększenie zawartości cynku w nadziemnych częściach pszenicy z okresu wegetacji oraz w słomie, nie różnicowały natomiast koncentracji Zn w ziarnie. Nawożenie N równocześnie zwiększało od 1.3 do 2.2 razy pobranie Zn z plonami. Zróżnicowane nawożenie obornikiem nie modyfikowało koncentracji cynku w pszenicy w okresie wegetacji. W ziarnie i słomie najmniejsze zawartości cynku stwierdzono w warunkach bezpośredniego stosowania obornika pod pszenicę.
W statycznym doświadczeniu polowym założonym na glebie płowej typowej (gl·gś), oceniano współdziałanie wzrastających dawek azotu oraz nawożenia obornikiem na zawartość makro- i mikroelementów w rzepaku jarym. Nadziemne części roślin pobrano w 23. roku prowadzenia badań, w fazie końca kwitnienia rzepaku, z czterech poziomów nawożenia azotem (N₀; N₁; N₂; N₃. N₁ = 50 kg·ha⁻¹) na tle nawożenia obornikiem raz na 4 lata dawką 60 t·ha⁻¹ oraz kontroli (bez obornika). W warunkach długoletniego stosowania wyłącznie nawożenia mineralnego stwierdzono, w nadziemnych częściach rzepaku jarego w fazie kwitnienia, do 9% mniejszą zawartość oznaczanych makroelementów oraz o około 60% większą zawartość Mn i Zn, niż na okresowym nawożeniu obornikiem. Stosowanie obornika przyczyniło się do znacznego rozszerzenia się stosunków: N : Mn, P : Zn i K : Mn. Wieloletnie wzrastające nawożenie azotowe powodowało zwiększenie się koncentracji N, K, Cu, Zn i Mn, w częściach nadziemnych rzepaku jarego, przy czym wpływ azotu malał w szeregu: Mn > N > Cu > K > Zn. Rosnące nawożenie azotowe przyczyniało się do rozszerzenia stosunku N : P oraz zawężenia stosunków: N : Mn, P : Zn i K : Mn. Liście górne rzepaku jarego zawierały w warunkach badań więcej azotu, fosforu, magnezu i miedzi, natomiast mniej potasu i wapnia niż liście dolne. Liście rzepaku nawożonego azotem charakteryzowały się znacznie większą zawartością azotu, potasu i manganu, a w warunkach nawożenia wyłącznie mineralnego również miedzi i cynku niż odpowiednie liście roślin nienawożonych azotem.
W pracy przedstawiono skutki następczego działania obornika zwykłego, podżdżownicowego, oraz mocznika na plon i skład chemiczny kukurydzy. Badania przeprowadzono na dwóch glebach płowych i dwóch czarnych ziemiach o zróżnicowanym składzie granulometrycznym. Zaobserwowano, iż zastosowanie oborników pod przedplon w porównaniu do nawożenia mocznikiem przyczyniło się do zwiększenia plonów suchej masy kukurydzy o 4.2% (obornik podżdżownicowy) i 7.5% (obornik zwykły), istotnego wzrostu zawartości potasu oraz obniżenia się zawartości magnezu w roślinach. Nie stwierdzono natomiast efektów następczych w zawartości azotu i fosforu w kukurydzy. Nawożenie organiczne pod przedplon spowodowało znaczne zwiększenie pobrania potasu, natomiast w niewielkim stopniu wpłynęło na pobranie azotu i fosforu przez kukurydzę.
Celem badań było określenie wpływu wieloletniego (20 lat), zróżnicowanego nawozem azotem mineralnym i obornikiem na zawartość manganu w pszenicy ozimej w czasie wegetacji i pobranie tego składnika. Badania przeprowadzono opierając się na trwałym doświadczeniu polowym, prowadzonym na glebie płowej typowej o składzie granulometrycznym gliny lekkiej zalegającej na glinie średniej. Doświadczenie obejmuje cztery obiekty nawożenia obornikiem ( bez nawożeniu corocznie po 1/4 dawki przewidzianej na 4-letnią rotację, co 2 lata po 1/2 dawki i cala dawka w 1. roku rotacji) oraz cztery poziomy nawożenia azotem (N₀, N₁, N₂, N₃) różne dla każdego gatunku uprawianej rośliny. Do oceny zawartości manganu i jego nagromadzania pobierano próbki części nadziemnych pszenicy ozimej w stadiach rozwojowych wg Zadoksa (w kodzie dziesiętnym); 21/23, 31, 37, 50, 75 i 93( ziarno i słoma). W każdym badanym stadium stwierdzono największą koncentrację i nagromadzenie manganu na obiektach bez nawożenia organicznego. Na wszystkich obiektach nawożenia obornikiem koncentracja i pobranie manganu przez pszenicę zwiększały się w miarę wzrostu poziomu nawożenia azotem mineralnym.
Podstawą badań było doświadczenie polowe prowadzone od 1974 r. na gle­bie płowej typowej. Doświadczenie obejmowało trzy obiekty nawożenia obornikiem oraz kontrola stosowane na tle czterech poziomów nawożenia azotem. Oce­niono wpływ wieloletniego zróżnicowanego nawożenia na pobranie cynku przez rośliny oraz bilans tego składnika w 6 rotacji (1995-1998) 4-letniego zmianowania. Przy corocznym stosowaniu obornika z plonami roślin odprowadzano mniej­sze ilości cynku niż na okresowym nawożeniu obornikiem oraz przy stosowaniu wyłącznie nawożenia mineralnego. Zwiększające się dawki azotu przyczyniały się do wzrostu pobrania cynku. W bilansie uwzględniono ilości cynku wprowadzone z obornikiem oraz ilość tego składnika odprowadzoną wraz z plonami czterech roślin. Cynk wnoszony z obornikiem zapewniał dodatnie saldo bilansu, malejące wraz ze wzrostem dawek N. Na nawożeniu wyłącznie mineralnym bilans Zn był ujemny. Cynk wnoszony z obornikiem zapewniał dodatnie saldo bilansu, malejące wraz ze wzrostem dawek N. Większe pobranie Zn na obiektach nawożonych obornikiem niż nienawożonych organicznie obserwowano jedynie w warunkach nie stosowania N mineralnego lub na najniższej jego dawce. Ilości Zn wprowa­dzane z 60 t obornika na 4-letnie zmianowanie były dwukrotnie większe niż pobrane z plonami roślin.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.