Nauczanie genetyki zwierząt w Polsce rozpoczęto prawdopodobnie pod koniec XIX lub na początku XX wieku na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Na drugim roku trzyletniego Studium Rolnego wykładany byl przedmiot „Ogólna nauka hodowli zwierząt". W Dublanach, należących do Politechniki Lwowskiej, już w 1905 r. utworzono Katedrę Ogólnej Hodowli Zwierząt. W 1912 roku w Polsce byl dostępny podręcznik pt. Zasady dziedziczenia u zwierząt i roślin, napisany przez prof. Z. Moczarskiego. W okresie międzywojennym ogólną hodowlę zwierząt, a tym samym i elementy genetyki zwierząt wykładano na Uniwersytecie Jagiellońskim, Poznańskim i Stefana Batorego w Wilnie oraz na Politechnice Lwowskiej (Wydział Rolno-Lasowy) i w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Zaraz po drugiej wojnie światowej wykłady z zakresu genetyki zwierząt niewiele się różniły od okresu przedwojennego. Od 1948 roku, przez wiele lat, z przyczyn politycznych, zagadnienia genetyki nie były w ogóle wykładane lub przedstawiano je w sposób wypaczony. Od 1956 roku nastąpił powrót do wykładania genetyki ogólnej, opartej na zasadach mendlowskich w ramach przedmiotu „ogólna hodowla zwierząt". W latach siedemdziesiątych w planach studiów zootechnicznych, oprócz „hodowli ogólnej", znalazły się takie przedmioty, jak: „genetyczne metody doskonalenia zwierząt" oraz „genetyka molekularna i populacji", a po pewnych zmianach programowych nauczanie genetyki odbywało się w ramach przedmiotu „genetyka zwierząt i metody hodowlane". Obecnie, wskutek znacznej autonomii uczelni, nauczanie genetyki zwierząt w Polsce jest bardzo zróżnicowane. Odbywa się ono nie tylko na wydziałach zootechnicznych, ale także na wydziałach weterynaryjnych oraz w różnym wymiarze godzinowym i na różnych latach studiów tych kierunków kształcenia studentów.