W doświadczeniach wazonowych porównano wpływ nawożenia Zn i Cu na wysokość plonu roślin uprawianych na murszu pobranym z dwóch gleb pobagiennych: torfowo-murszowej i mineralno-murszowej na kredzie jeziornej. Dawka cynku wynosiła 18 mg Zn∙kg-1 s.m. gleby, a miedzi 9 mg Cu∙kg-1 s.m. gleby. Statystycznie istotny wzrost plonu kukurydzy uprawianej na glebie torfowo-murszowej, uzyskano po doglebowym zastosowaniu miedzi, zaś na glebie mineralno-murszowej na kredzie jeziornej po wprowadzeniu do gleby cynku. W przypadku zbóż stwierdzono negatywny wpływ, szczególnie nawożenia cynkiem, na wysokość plonu słomy oraz ziarna, a ponadto na masę tysiąca nasion (MTN) jęczmienia jarego i pszenicy jarej uprawianych na obu porównywanych glebach.
W pracy przedstawiono wyniki badań uzyskanych w doświadczeniach polowych, przeprowadzonych w latach 2002-2003. Oceniono w nich wpływ nawadniania podkoronowego i nawożenia mineralnego na plonowanie wiśni oraz zawartość niektórych makro- i mikroelementów w glebie. Lata, w których prowadzono badania były zróżnicowane pod względem warunków opadowotermicznych. Sezon wegetacyjny w 2002 roku charakteryzował się umiarkowaną sumą opadów oraz temperaturą powietrza, natomiast rok 2003 był wyraźnie suchy i ciepły. W latach badań plony owoców zwiększyły się pod wpływem nawadniania, średnio o 2,5 kg w przeliczeniu na jedno drzewo. Podobnie zastosowane nawożenie zwiększyło plony owoców wiśni, a największy wpływ miało nawożenie na poziomie 1NPK. Pod wpływem wyższej dawki nawożenia 2NPK, plon owoców już nie wzrastał. Zastosowane zabiegi agrotechniczne modyfikowały właściwości chemiczne gleby lekkiej. W największym stopniu dotyczyło to zawartości azotu w warstwie ornej i podornej.
W pracy przedstawiono wpływ zróżnicowanego nawożenia azotem oraz zmiennego udziału kminku zwyczajnego (Carum carvi L.) na niektóre proporcje makroelementów w runi łąkowej. Proporcje К : Ca, K : Mg i K : (Ca + Mg) w badanej runi były zbyt wąskie, zaś stosunek Ca : P zbyt szeroki, w odniesieniu do wartości optymalnych dla dobrej paszy lub dla wzrostu i rozwoju roślin, co mogło wynikać z niekorzystnych właściwości chemicznych mineralno-murszowej gleby węglanowej, na której prowadzono doświadczenie. Stwierdzono znaczne różnice proporcji makroelementów w runi zebranej w poszczególnych pokosach; najbardziej optymalnymi wartościami charakteryzował się pokos pierwszy. Dodatek do runi trawiastej kminku poprawiał omawiane proporcje, zwłaszcza stosunek K : Mg i K : (Mg + Ca), ale działanie to było najwyraźniej widoczne przy wysokich dawkach nawożenia N (160, 240 i 320 kg·ha⁻¹). Wzrastające dawki azotu powodowały zawężanie się proporcji К : Ca, a rozszerzanie się K : Mg oraz K: (Ca + Mg). Wzrastający udział kminku zwyczajnego powodował zawężanie, w kierunku wartości optymalnych) proporcji Ca : P, zaś nawożenie azotem do jej rozszerzania.
W doświadczeniach wazonowych porównano wpływ nawożenia Zn i Cu na wysokość plonu roślin uprawianych na murszu pobranym z dwóch gleb pobagiennych: torfowo-murszowej i mineralno-murszowej na kredzie jeziornej. Dawka cynku wynosiła 18 mg Zn·kg⁻¹ s. m. gleby, a miedzi 9 mg Cu·kg⁻¹ s. m. gleby. Statystycznie istotny wzrost plonu gorczycy i owsa uprawianych na glebie torfowo-murszowej, uzyskano po doglebowym zastosowaniu miedzi, zaś na glebie mineralno- murszowej na kredzie jeziornej po wprowadzeniu do gleby cynku i miedzi (gorczyca i rzepak).