Dolina dolnej Odry, ukształtowana w okresie postglacjalnym różni się zasadniczo od typowych dolin dużych rzek na niżu. Brak tu aluwiów nadrzecznych podlegających corocznym zalewom, stanowiących typowe siedliska łęgowe. Dolna Odra płynie wąską doliną wypełnioną pokładami torfu a siedliska mają charakter bagienny. Przedmiotem badań były lasy w dolinie: olsy w klasy Abielea, łęgi ze związku Alno-Padion klasy Ouerco-Fagetea oraz lęgi właściwe z klasy Salicetea purpureae. Przedstawiono szczególne cechy tych fitocenoz i wzajemne relacje między nimi.
Katastrofalne skutki dla zalewanych wodami powodziowymi torfowisk na wschodnim wybrzeżu Zalewu Szczecińskiego i Roztoki Odrzańskiej były wynikiem zniszczenia wałów przeciwpowodziowych, które chroniły depresyjnie położone obszary przed zalaniem. Wybudowany pod koniec XIX wieku system melioracyjny wymuszał odpływ wody poza obwałowania tworząc warunki sprzyjające różnicowaniu się siedlisk przyrodniczych. Po 1989 roku, w nowej sytuacji ekonomicznej, ograniczono zarówno użytkowanie rolnicze tych terenów, jak i funkcjonowanie systemu odwadniającego. Wiele urządzeń i obiektów melioracyjnych zostało zniszczonych lub zlikwidowanych. W rezultacie postępowało wtórne zabagnienie siedlisk, a na przełomie roku 2007 i 2008 powódź zniszczyła tysiące hektarów, częściowo użytkowanych, niskich złóż torfowych oraz rezerwaty przyrody położone na złożach wysokich i przejściowych w ostojach Natura 2000: „Łąki Skoszewskie” (PLB320007), „Ujście Odry i Zalew Szczeciński” (PLH320018) i „Uroczyska w Lasach Stepnickich” (PLH320033)