Badania przeprowadzono w 74 gospodarstwach rodzinnych z regionu Podkarpacia. Informacje do pracy były zbierane bezpośrednio w gospodarstwach, poprzez wywiad, z wykorzystaniem przygotowanego kwestionariusza. Uzyskane wyniki wskazują na to, że wraz ze zwiększającą się powierzchnią gospodarstw zwiększała się ich siła ekonomiczna i organizacyjna wyrażająca się większą nadwyżką bezpośrednią oraz wyższą obsadą zwierząt (DJP). W gospodarstwach mniejszych, o zwierzęco-roślinnym profilu produkcji, charakterystycznych dla Podkarpacia (grupy II-IV), potencjał rozwojowy był wysoki. Gospodarstwa te posiadały jeszcze zasoby ziemi i zwierząt, które powinny być wykorzystane do produkcji żywności. O ich dalszym rozwoju będą decydować głównie czynniki makroekonomiczne oraz podejmowane przez rolników decyzje o sposobie gospodarowania. Jednak należy podkreślić, że zaniechanie produkcji zwierzęcej lub jej ograniczanie (rezygnacja z wypasu pastwiskowego, mniejsza obsada zwierząt) będzie przyczyniało się do wzrostu powierzchni nieużytków, głównie zielonych, trudnych do zagospodarowania w innym kierunku.