Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 50

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy było zbadanie, w jakim stopniu zmiany w dostępności asymilatów spowodowane usunięciem części liści, kwiatów czy strąków wpływają na plonowanie roślin bobiku w warunkach polowych. Stymulacja wielkości nasion, będąca wynikiem usunięcia 20%, 67% i 80% liczby kwiatów lub usunięcia 33% i 80% młodych strąków, potwierdza wyniki innych autorów, świadczące o tym, że tą drogą może następować znacząca kompensacja plonu nasion bobiku.
Eksperyment dotyczył oceny, czy auksyna (NAA) lub cytokinina (kinetyna), podawane dołodygowo przez pewien czas po dekapitacji roślin, wpływają na parametry wzrostu oraz strukturę plonu, a także określenie, które z badanych parametrów są najbardziej wrażliwe na podawanie tych hormonów oraz czy hormonizacja zdekapitowanych uprzednio roślin mogłaby mieć znaczenie dla produkcji rolniczej. Najwrażliwsze na traktowanie auksyną i cytokininą były kwiaty i młode strąki, następnie organy związane z rozwojem brodawek korzeniowych, dalej organy wegetatywne, a najmniej wrażliwe okazały się dojrzałe strąki. Organy generatywne reagowały silniej na auksynę, natomiast organy pozostałe na cytokininę. Wpływ kinetyny był silniejszy u najmłodszych roślin, natomiast najsilniejszy niedobór auksyny zaznaczał się u roślin ogławianych najpóźniej. Może to oznaczać, że u młodych roślin wierzchołek wzrostu produkuje więcej cytokinin, a wierzchołek roślin starszych więcej auksyn. Na wielkość plonu zastosowane hormony jednak działały negatywnie. Hormonizowanie ogłowionych roślin ma znaczenie jedynie poznawcze. Korzystny jego wpływ ujawnia się głównie wobec młodych strąków, które wprawdzie nie odpadają, ale jednak najczęściej nie przyczyniają się do wzrostu liczby organów dorosłych. Wierzchołek wzrostu młodej rośliny wytwarza zbyt mało cytokinin, a u rośliny starszej zbyt mało auksyn, aby powstrzymać młode strąki przed odpadnięciem. Strąki te jednak nie dojrzewają, można więc sądzić, że stosunek produkowanych przez wierzchołek wzrostu auksyn i cytokinin jest optymalny dla końcowego plonu i ingerencja w tę równowagę jest z reguły niekorzystna.
Określono optymalizację terminu przeprowadzania zabiegu dekapitacji roślin bobiku pod względem wielkości końcowego plonu nasion. Wpływ dekapitacji na plonowanie roślin bobiku okazał się zależny od tego czy warunki klimatyczne były korzystne dla plonowania roślin kontrolnych. W 2001 roku rośliny najwyżej dekapitowane, wykształcające taką samą liczbą węzłów owocowania wytworzyły jedynie ok. 70% plonu roślin kontrolnych. Oznacza to, że w tym specyficznym układzie pogody węzły ponad strefą owocowania umożliwiły wytworzenie ok. 34% plonu. Natomiast w poprzednim roku rośliny najwyżej dekapitowane wytworzyły plon większy od kontroli, mimo iż ich strefa owocowania była krótsza średnio o trzy węzły. Najkorzystniejsza była dekapitacja pozostawiająca całą strefę owocowania. Odmienne wyniki uzyskano przeliczając parametry plonu na pojedynczy węzeł owocowania, w celu określenia jego krańcowych wydajności plonowania. Najwyższą specyficzną produktywność pojedynczego węzła zanotowano u najwcześniej dekapitowanych roślin i wynosiła ona 185% kontroli dla liczby dojrzałych strąków, 219% dla liczby niedojrzałych strąków, 176% dla liczby dojrzałych nasion, 367% dla liczby nasion niedojrzałych i 165% dla masy nasion z 1 węzła. Uzyskane wyniki świadczą, że dekapitacja bardzo silnie zwiększyła potencjał plonotwórczy, ujawniając tym samym rezerwy plonowania istniejące w liściach badanych roślin. Wynika stąd, że rośliny bobiku posiadają większą powierzchnię asymilacyjną, aniżeli jest im potrzebna do wytworzenia strąków i nasion.
The effect of 3 levels soil compaction (low - 1.30, moderate - 1.47 and severe - 1.58 g·cm⁻³) on triticale and maize seedling shoots and root dry matter, leaf number, number and length of particular components of the root system, leaf injury (LI), leaf water potential (Ψ), chlorophyll content (Chl) and maximum quantum yield of PS II (Fv/Fm) were examined. For both examined species high level of soil compaction strongly affected the length of seminal and seminal adventitious roots and the number and length of nodal roots. Comparing to maize, a slightly weaker impact of soil impedance on the number and length of developed root system was observed in triticale. After 3 or 6 weeks of growth in the conditions of moderate and severe soil compaction a decrease in leaf number, dry matter of shoot and roots, and increase in leaf injury index and shoot to root (S/R) dry matter ratio were observed. Changes in root architecture under a high soil impedance were accompanied by changes in the leaf injury index (LI), leaf water potential (Ψ), chlorophyll content (Chl) and maximum quantum yield of PS II (Fv/Fm). On moderate or severe soil compaction level changes of the values of LI, Ψ, Chl and Fv/Fm were higher and statistical significant as comparing to a low soil compaction treatment. Similarly as in the case of root growth characteristic changes in physiological traits measured in leaves showed weaker impacts of high soil compaction for maize than triticale.
Półprzewodnikowe diody elektroluminescencyjne, tzw. LED (light emitting diodes) mogą stać się alternatywnym źródłem promieniowania dla wzrostu roślin, ponieważ emitują promieniowanie w wąskim zakresie widmowym, mają bardzo małe rozmiary, niskie zużycie energii, długą żywotność, minimalną emisję ciepła, są bezpieczne dla środowiska naturalnego i dla człowieka, wytrzymałe na wstrząsy i oddziaływanie otoczenia. Celem badań była ocena wpływu światła czerwonego, dalekiej czerwieni, niebieskiego i białego pochodzącego od LED na indukcję i różnicowanie kalusów bobiku. Materiał doświadczalny stanowiły niedojrzałe zarodki, z których indukowano kalusy bobiku. Pojedyncze zarodki, w trakcie tworzenia się na ich powierzchni kalusów na pożywce indukcyjnej wg Murashige i Skoog [1962] poddawano 3-tygodniowemu naświetlaniu LED o barwie czerwonej, dalekiej czerwieni, niebieskiej i białej. Kontrolę stanowiły kultury prowadzone w komorze wegetacyjnej in vitro, gdzie źródło światła stanowiły białe świetlówki Philips’a TL MF 140Wat/33RS. Wytworzone kalusy przenoszono do warunków kontrolnych w komorze wegetacyjnej na okres dalszych 7 tygodni kultury. W jednotygodniowych odstępach czasu określono ich świeżą masę oraz barwę. Dwukrotnie, po 0 i 7 tygodniach kultury po zakończeniu naświetlania i dalszej kulturze w warunkach kontrolnych dokonano także pomiaru zawartości barwników fotosyntetycznych (chlorofilu a, b oraz karotenoidów). W przypadku wszystkich rodzajów LED obserwowano stymulację wzrostu masy kalusa bobiku w stosunku do kontroli, przy czym najbardziej dynamiczny jej wzrost obserwowano w obecności LED o barwie białej. Panele diodowe powodowały również zmniejszenie stopnia brunatnienia tkanek kalusowych oraz stymulowały tworzenie się kalusów zielonych, bez nekroz. Powstrzymywały także brunatnienie kalusów koloru kremowego. Zawartość chlorofilu a, b oraz karotenoidów w kalusie, po bezpośrednim działaniu paneli diodowych, intensywnie wzrastała w obecności LED o barwie białej i niebieskiej, zaś LED o barwie czerwonej i dalekiej czerwieni istotnie obniżała się. W czasie dalszej kultury następczy efekt 3-tygodniowego naświetlania LED zanikał powodując po kolejnych 7 tygodniach zmniejszenie się zawartości chlorofilu a i b w kalusie bobiku, za wyjątkiem dalekiej czerwieni, kiedy następował niewielki, choć istotny wzrost ich zawartości. W tym czasie nie obserwowano zwiększenia się zawartości karotenoidów w stosunku do kontroli. Wydaje się więc, że uzyskano potwierdzenie, że LED mogłyby stanowić dobre źródło światła w kulturach roślin prowadzonych w warunkach in vitro.
The response of aerial parts of lemon balm and basil to 7-day soil drought and root submergence (waterlogging) was studied. Drought-subjected basil plants inhibited the growth of their shoots, and water content in leaves dropped to ca. 60% of leaf fresh weight, whereas growth of lemon balm was not affected and water content was ca. 70%. Gas exchange of lemon balm was stopped, which was considered an adaptive feature, and fluorescence parameters of chlorophyll a (Fv/Fm and Fv/F0) were not influenced. On the contrary, basil had its transpiration rate, stomatal conductance, and fluorescence parameters at the level of 40% of control, and CO2 exchange switched from net photosynthesis to respiration. In the case of waterlogging, neither gas exchange, nor other parameters of lemon balm were altered, revealing insensitivity of plants to hypoxic stress, whereas gas exchange of basil was ca. 1/3 of the control. Both treatments increased anthocyanin content in lemon balm leaves, which may partially contribute to the resistance of this species to photooxidative conditions triggered by water stress.
Zbadano wpływ 7-dniowego zalewania systemu korzeniowego na aktywność fotosyntetyczną i wymianę gazową, parametr Fv/Fm fluorescencji chlorofilu a oraz procesy wzrostowe części nadziemnych melisy lekarskiej (Melissa officinalis L.) i bazylii właściwej (Ocimum basilicum L.). Zalewanie hamowało procesy wzrostowe pędów bazylii, natomiast tempo elongacji pędów melisy utrzymywało się na poziomie roślin kontrolnych. Zalewane rośliny bazylii charakteryzowały się około 30-proc. spadkiem fotosyntezy netto, transpiracji, przewodnictwa szparkowego i parametru Fv/Fm. W przypadku melisy wymiana gazowa i wartości parametru Fv/Fm utrzymywały się na tym samym poziomie kontroli. Zaobserwowano także zwiększoną zawartość antocyjanów w liściach tego gatunku pod wpływem zastosowanego stresu.
16
81%
Using four Polish Vicia faba L. minor cultivars (Bronto, Dino, Tibo, Nadwiślański) we obtained callus from epicotyl fragments collected from 7- and 14-day-old seedlings and from cotyledonary nodes of immature seeds. Callus induction efficiency varied from 81% to 97% depending on the origin of the explant. Shoots regenerated only from the cotyledonary nodes of all tested cultivars. On average, 50% of the explants grown on MS medium containing 1.0 mg dm-3 NAA, 0.5 mg dm-3 BAP, 0.25 mg dm-3 GA3, 1.0 g dm-3 casein hydrolysate, 750 mg dm-3 inositol, 3% sucrose and 0.4% agar were able to regenerate shoots. The number of calluses regenerating shoots was highest from explants collected from fruiting nodes 6 to 9. Decapitation of donor plants increased the percentage of calluses regenerating shoots. On half-strength MS medium with 2 mg dm-3 NAA and on 1/2 MS alone, 11% of the shoots rooted; on 1/2 MS with 1 g dm-3 AC, 8.0% rooted. The regenerants were transferred to Perlite with Hoagland medium and acclimated. Ten percent of the regenerated plants survived the acclimation process, flowered and produced seeds.
Opracowano metodę otrzymywania haploidów owsa metodą izolowanych pylników. Materiał roślinny stanowiło 25 genotypów owsa. Rośliny donorowe rosły w warunkach szklarniowych, a kłosy ścinano, gdy większość mikrospor znajdowała się w fazie późnojednojądrowej. Pylniki wykładano na pożywki różniące się składem mikro-, makroelementów, witamin oraz stężeniami regulatorów wzrostu. Po 6-8 tygodniach kultury określano liczbę tworzących się androgenicznych struktur zarodkowych oraz oceniano żywotność pylników. Po ok. 2-4 tygodniach zregenerowane haploidalne rośliny aklimatyzowano do warunków szklarniowych i podwajano liczbę chromosomów. W wyniku przeprowadzonych doświadczeń stwierdzono, iż indukcja i regeneracja w kulturach pylnikowych owsa jest możliwa, jeżeli przed izolacją pylników wiechy chłodzono w 4°C przez okres 1-2 tygodni, a pylniki indukowano w temperaturze 32°C przez okres 5 dni, a następnie w 28°C, w ciemności, na pożywkach C17 i W14 z dodatkiem 5 mg∙dm-3 2,4-D, 0,5 mg∙dm-3 BAP, 50 mg∙dm-3 L-cysteiny, 500 mg∙dm-3 mioinozytolu i 20 mg∙dm-3 etefonu. Zagęszczenie kultury i płynność pożywki nie miały statystycznie istotnego wpływu na indukcję i regenerację kultur. Spośród 25 testowanych genotypów owsa, 16 regenerowało embriogeniczne struktury kalusowe, z 8 otrzymano regeneranty, a tylko z 2 genotypów podwojone haploidy.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.