Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 15

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy przedstawiono ogólne zasady wymiarowania konstrukcji budowlanych w zakresie stanów granicznych użytkowalności w ujęciu normy PN-EN 1997-1:2008 Eurocode 7. Przedstawiono także aspekty odmienności projektowania użytkowalności obiektów w stosunku do obowiązujących do niedawna polskich norm geotechnicznych. Omówiono zasadnicze aspekty projektowania fundamentów bezpośrednich i fundamentów na palach, konstrukcji oporowych, filtracyjnej stateczności podłoża, warunków stateczności ogólnej oraz stateczności budowli ziemnych. Wykazano, że obowiązujące w normie Eurokod 7 zasady w sposobach projektowania w założeniach nie odbiegają od metod obliczeniowych stosowanych dotychczas w Polsce, jednakże w Eurokodzie 7 zaproponowano do obliczeń nowe, złożone i zwiększające bezpieczeństwo współczynniki bezpieczeństwa.
Stan bezpieczeństwa zapór ziemnych małych zbiorników wodnych Polsce jest często zagrożony, o czym świadczą liczne przypadki różnorodnych awarii. Na tle dotychczasowych opisanych przypadków katastrof przedstawiono stan zagrożenia zapory ziemnej małego zbiornika wodnego u podnóża Wielkiej Sowy w Sudetach, gromadzącego wodę do celów rekreacyjnych, a głównie dla potrzeb naśnieżania stoku narciarskiego. Celem pracy jest wykazanie, że wznoszone niezgodne z zasadami budownictwa hydrotechnicznego zapory małych zbiorników prowadzą do zagrożenia katastrofą. Na omawianym przykładzie wykazano, że złamanie wielu zasad, brak właściwego zagęszczenia, odwodnienia i uszczelnienia skarpy odwodnej prowadzi do awarii. Wykazano ponadto, że stosowana powszechnie w ocenach stateczności budowli ziemnych metoda kołowych linii poślizgu nie zastępuje wszystkich uwarunkowań stateczności występujących w rzeczywistości.
W artykule przedstawiono rzadko spotykany przypadek sposobu naprawy zapory ziemnej niewielkiego górskiego zbiornika wodnego, który pomimo IV klasy ważności nie spełniał żadnego z wymogów bezpieczeństwa. Innowacją budowlaną była realizacja remontu z powierzchni korony zapory o niespotykanie stromym nachyleniu skarpy oraz ograniczona własnością dostępność terenu od strony odpowietrznej. Do trudnych warunków realizacji obiektu dostosowano nowe rozwiązania i technologię robót. Wykonano skuteczne zabezpieczenie przeciwfiltracyjne i odwodnienie oraz poprawienie stateczności poprzez złagodzenie nachylenia skarpy odpowietrznej.
8
63%
Na rzece Nysie Kłodzkiej w mieście Nysie zaprojektowano trzyprzęsłowy jaz piętrzący wodę na potrzeby energetyczne. Dokumentacja projektowa nie zawierała przewidzianego Eurokodem 7 projektu geotechnicznego, a w tym badań podłoża gruntowego, spełniających wymagania III kategorii geotechnicznej. Wykonano jedynie niewystarczające wiercenia geologiczne i sondowania dynamiczne. W konsekwencji do projektu przyjęto niezgodny z rzeczywistością układ warstw i parametry geotechniczne niemogące być podstawą do poprawnego posadowienia i wykonania jazu. Nie wykazano także, że pod dnem szerokoprzestrzennego wykopu fundamentowego zamiast podanych w dokumentacji gruntów spoistych w stanie twardoplastycznym występowały tylko ich nieliczne przewarstwienia w sufozyjnych piaskach drobnych i pylastych o miąższości ponad 4,5 m. Przyjęcie do projektowania tych nieprawdziwych cech podłoża spowodowało, że ściankę szczelną zakończono w piaskach zaledwie 2,5 m poniżej poziomu posadowienia jazu. W wykonywanym początkowo w żwirach, a następnie w warstwie gruntów spoistych wykopie na głębokości 7 m powstało przebicie hydrauliczne. Nastąpiło gwałtowne wyparcie dolnego końca ścianki, jej deformacja, a wykop zapełnił się sufozyjnym gruntem. Spowodowało to także rozluźnienie podłoża pod zaprojektowanym fundamentem budowli.
Wybudowaną ponad 100 lat temu estakadę wykonano z kilkudziesięciu ramowych żelbetowych konstrukcji o układzie dwóch pali połączonych ryglami i płytą górną, a wzdłużnie zespolonych łączącymi je belkami. Budowla ta o wysokości 11 m i długości ponad 200 m do lat sześćdziesiątych minionego stulecia pełniła funkcję nabrzeża przeładunkowego Odry z przemieszczającym się na jej koronie lekkim dźwigiem portowym. Brak wymaganych kontroli stanu technicznego, niska jakość betonów, a przede wszystkim brak oceny uwarunkowań geotechnicznych i eksploatacyjne zaniedbania były głównymi powodami zniszczenia 110-metrowego odcinka tej konstrukcji. Nastąpiło to w okresie obniżenia poziomu wody w rzece. Wykonane po katastrofie wiercenia, sondowania i badania laboratoryjne gruntów w strefie osuwiska, jak i badania w strefach niezniszczonych, a także badania oraz pomiary obszaru zniszczeń pozwoliły na ustalenie złożonych przyczyn zniszczenia. Na podstawie zidentyfikowanej linii poślizgu i wcześniejszych incydentalnych opracowań ustalono, że strefa poślizgu zainicjowana była w niewielkiej warstwie mad przy niewielkim udziale rozpraszającego się nadciśnienia porowego. Znaczący wpływ mogła mieć nawadniająca strefę poślizgu woda odprowadzana do gruntu z przyległego budynku oraz bardzo mała wytrzymałość betonów. Utrata stateczności w jednej strefie skutkowała postępującymi zniszczeniami na przyległych odcinkach. Wykazano, że wymagane współczynniki stateczności estakady na przesunięcie i obrót nie zostały spełnione.
W pracy przedstawiono znaczenie cech kształtu cząstek gruntów niespoistych w procesie fi ltracji wody oraz ich rolę w ujęciu normy Eurokod 7. Szczególnej analizie poddano sposób wyznaczania współczynnika filtracji na podstawie wzorów empirycznych, które zgodnie z wymienioną normą mają stanowić wiarygodne narzędzie do określania tego parametru dla gruntów niespoistych. Oceny przydatności tej metody dokonano na podstawie doświadczalnych badań dwóch gruntów niespoistych o jednakowym drobnym uziarnieniu, ale o skrajnie zróżnicowanych cechach kształtu cząstek. Weryfikację obliczeń współczynnika filtracji przeprowadzono dla najczęściej stosowanych w praktyce wzorów empirycznych. Otrzymane wyniki porównano z wynikami badań laboratoryjnych wykonanych na próbkach gruntów o takich samych wskaźnikach porowatości, jakie przyjmowano w metodzie obliczeniowej. W konkluzji wykazano, że zalecane przez Eurokod 7 wykorzystywanie wzorów empirycznych do wyznaczania współczynnika filtracji gruntów niespoistych nie jest wiarygodnym sposobem określania tego parametru, głównie z powodu pomijania lub niedostatecznego uwzględnienia wpływu ich mikrostruktury.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.