Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 16

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Praca przedstawia wyniki wstępnych badań wpływu grubości sklerenchymy strąków fasoli na ich podatność na pękanie. U odmiany Igołomska wystąpiła ujemna korelacja między grubością sklerenchymy, a jednostkową siłą rozrywającą, co oznacza, że im grubsza jest ta warstwa w strąku to tym łatwiej następuje jego otwarcie. Natomiast u dwóch pozostałych badanych odmian wystąpiła zależność przeciwna, czyli strąki o grubszej warstwie sklerenchymy wymagały do ich otwarcia większej siły, co oznaczać może, że warstwa ta dodatkowo je wzmacnia. Dokładne poznanie zależności jaka istnieje pomiędzy mierzonymi wielkościami wymaga dodatkowych badań struktury anatomicznej strąka fasoli a szczególnie jego szwu, oraz rozszerzenia ich na większą liczbę odmian.
Jednym z problemów przy uprawie łubinu wąskolistnego są straty wynikające z pękania strąków i osypywania się nasion. Powstają one przy szybkich zmianach wilgotności strąków, które występują w czasie niekorzystnych warunków atmosferycznych. W pracy określono zależności pomiędzy wilgotnością strąków a energią potrzebną na ich otwarcie. Zbadano związki między czynnikami kształtowanymi przez warunki meteorologiczne a osypywaniem się nasion. Badania polegały na pomiarze energii potrzebnej na otwieranie strąków o zróżnicowanej wilgotności oraz określeniu wpływu warunków meteorologicznych występujących w końcowej fazie dojrzewania łubinu na odsetek nasion, które uległy osypaniu. Z analizy uzyskanych danych obliczono wilgotność strąków, dla której energia ich otwarcia osiąga maksimum. Przeanalizowano i określono zależności pomiędzy obserwacjami meteorologicznymi a pomiarami osypywania.
Określenie cech morfologicznych strąków i nasion jest ważne ze względu na kryteria hodowlane, parametry mechaniczne oraz jakość rynkową. W pracy wykorzystano metody analizy obrazu do wyznaczenia powierzchni, obwodu i wydłużenia strąków i nasion łubinu. Badaniami objęto po dwie odmiany łubinu żółtego (Markiz, Parys) i wąskolistnego (Boruta, Sonet). Stwierdzono zróżnicowanie powierzchni oraz obwodu nasion i strąków zarówno pomiędzy łubinem żółtym a wąskolistnym, jak i w obrębie analizowanych odmian. Strąki i nasiona odmiany Parys charakteryzowały się większą powierzchnią i obwodem niż odmiany Markiz. Tak dużych różnic nie stwierdzono dla badanych odmian łubinu wąskolistnego. Powierzchnia była cechą, która bardziej różnicuje nasiona analizowanych odmian niż ich obwód i wydłużenie. W przypadku strąków natomiast - to wydłużenie w największym stopniu różnicowało analizowane odmiany.
Celem doświadczenia była ocena wpływu nawożenia azotowo-siarkowego na zawartość tłuszczu surowego i białka ogólnego w nasionach rzepaku ozimego oraz ich plon. Doświadczenie polowe prowadzono w zmianowaniu czteropolowym, w dwu powtórzeniach. Pierwszym czynnikiem doświadczenia było nawożenie siarką: 0 i 80 kg S∙ha-1 a drugim - nawożenie azotem w dawce: 0, 40, 80, 120, 160 i 200 kg N∙ha-1. Rzepak zbierano w dojrzałości pełnej. Nawożenie siarką nie zwiększało zawartości tłuszczu i białka w nasionach rzepaku ozimego, powodowało jednak wzrost ich plonu. Natomiast zastosowane nawożenie azotem nie wpływało na zawartość tłuszczu, ale na obiektach z jego wyższymi dawkami stwierdzono wzrost zawartości białka w nasionach.
W pracy badaniami objęto odmiany trzech gatunków łubinów uprawianych w Polsce (białego, wąskolistnego i żółtego). Ze strąków każdej odmiany wypreparowano warstwę sklerenchymy (w głównej mierze odpowiedzialnej za pękanie) i zmierzono jej grubość. Dla odmian łubiny wąskolistnego, pomiary grubości sklerenchymy porównano z osypywaniem się nasion, które było oceniane w warunkach polowych. Największą grubością sklerenchymy charakteryzowały się strąki łubinu żółtego, najmniejszą zaś łubinu białego. Odmiany łubinu wąskolistnego o najgrubszej warstwie włókien sklerenchymy charakteryzowały się jednocześnie największym procentem sam o osypanych nasion w warunkach polowych.
Badania zmierzające do określenia przyczyn pękania strąków i osypywania nasion wykazały, że w głównej mierze odpowiedzialne są za to cechy fizyczne wynikające z budowy anatomicznej owoców. W pracy poszukiwano zależności pomiędzy osypywaniem nasion w polu, a parametrami fizycznymi strąków. Badano wytrzymałość szwów, grubość sklerenchymy i cechy morfologiczne (współczynnik kształtu). Badania prowadzono na odmianach łubinu wąskolistnego, którego owoce są najbardziej podatne na pękanie i osypywanie nasion.
Badania prowadzono w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa - Państwowym Instytucie Badawczym w Puławach. Czynnikiem I rzędu były odmiany łubinu wąskolistnego: Sonet, Graf, Wersal i Boruta, a czynnikiem II rzędu - termin zbioru: 1-2 tygodnie od końca kwitnienia, II - 4 tygodnie od końca kwitnienia, III - faza dojrzałości pełnej. Zawartość białka, tłuszczu, włókna, BAW i popiołu oznaczono w Instytucie Agrofizyki PAN w Lublinie za pomocą spektrometru bliskiej podczerwieni Oxford QN 1000. Wraz z opóźnianiem terminu zbioru zwiększał się plon nasion wszystkich badanych odmian łubinu. Najwyższe plony uzyskano podczas zbioru przeprowadzonego w fazie pełnej dojrzałości nasion. Mimo że wraz z dojrzewaniem zmniejszała się zawartość białka w nasionach, to największy plon tego składnika uzyskano wówczas, gdy nasiona zbierane były w terminach późniejszych. Decydujący wpływ na plon białka miał bowiem plon nasion, którego wysokość zmieniała się w większym stopniu w zależności od terminu zbioru niż zawartość białka w nasionach. Znacznie większe różnice spowodowane uwarunkowaniami genetycznymi oraz stopniem dojrzałości nasion wystąpiły w odniesieniu do zawartości tłuszczu. Wraz z dojrzewaniem zwiększała się istotnie zawartość tego składnika w nasionach wszystkich badanych odmian łubinu. Mając na uwadze wielkość plonu i jego jakość, nie należy zbytnio przyspieszać terminu zbioru łubinu wąskolistnego pomimo większego ryzyka strat spowodowanych pękaniem strąków i samoosypywaniem się nasion.
Celem podjętych badań było określenie wpływu odmiany oraz różnych terminów siewu na ilość i jakość białka nasion łubinu wąskolistnego. W badaniach użyto nasiona pochodzące z doświadczeń polowych z roku 2005. Doświadczenie założono metodą równoważnych podbloków. Czynnikiem pierwszego rzędu były odmiany łubinu wąskolistnego termoneutralne oraz nietermoneutralne, a czynnikiem drugiego rzędu terminy siewu: I – bardzo wczesny, II – dwa tygodnie po pierwszym terminie i III - cztery tygodnie po pierwszym terminie. Za pomocą spektrometru bliskiej podczerwieni oznaczono zawartość białka ogólnego i skład aminokwasowy nasion łubinów. Wyniki opracowano statystycznie z wykorzystaniem analizy wariancji w układzie dwuczynnikowym (odmiana x termin siewu). Stwierdzono istotne różnice (P≤0,01 lub P≤0,05) pomiędzy odmianami w zawartości białka ogólnego oraz składu aminokwasowego (g·100g-1 białka), jak również istotny (P≤0,05) wpływ terminu siewu na ilość białka ogólnego w suchej masie nasion.
The aim of the study was to find the responses of acid-base parameters and performance parameters of turkeys to a corn silage (CS) diet with different values of the dietary cation-anion difference (DCAD). The turkeys were fed as follows: group A (control) – standard diet (SD) (60%) plus CS (40%); group B – SD (60%), CS (40%) plus 240 g of CaCl₂ per100 kg of diet; group C – SD (60%), CS (40%) plus 480 g of CaCl₂ per 100 kg of diet; group D – SD (60%), CS (40%) plus 240 g of NaHCO₃ per 100 kg of diet; group E – SD (60%), CS (40%) plus 480 g NaHCO₃ per 100 kg of diet. The addition of the smaller amount of CaCl₂ reduced DCAD, which ranged between 49.75 ± 6.29 mEq/kg DM and 93.56 ± 3.34 mEq/kg DM. An increased content of CaCl₂ led to high, negative values of DCAD. NaHCO₃ supplemented in both doses resulted in a significant elevation of DCAD. The addition of CS to the SD led to a lower body weight in comparison to that in the B, C, D and E groups. Forage acidification and alkalization improves body weight gain (BWG) at every stage of feeding. Compared to the control group, the anion gap was insignificantly lower in birds exposed to the acidic diet, and was comparable to the decrease in HCO₃⁻. Conversely, the addition of NaHCO₃ to the diet led to a marked elevation in HCO₃⁻ to 29.63 ± 0.4 mEq/L in group D and to 30.3 ± 0.69 mEq/l in group E. In conclusion, a change in DCAD during the feeding of forage containing CS exerts stimulatory effects on productive parameters of turkeys.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.