Oznaczono zawartość rtęci ogółem w owocnikach maślaka pstrego (Suillus variegatus), sitarza (S. bovinus) i zwyczajnego (S. luteus) oraz w wierzchniej warstwie podłoża glebowego z kilku przestrzennie odległych od siebie miejsc w Polsce. Wszystkie trzy gatunki maślaków cechowała mała zawartość rtęci w owocnikach. Wartości średniej arytmetycznej stężenia rtęci w kapeluszach i trzonach maślaków w zależności od miejsca ich pochodzenia mieściła się w granicach, odpowiednio, od 0,17±0,07 do 0,22±0,12 i od 0,047±0,015 do 0,071±0,035 µg/g masy suchej dla maślaka pstrego; od 0,28±0,11 do 0,79±0,40 i od 0,17±0,07 do 0,51±0,22 µg/g ms dla maślaka sitarza oraz od 0,095±0,082 do 0,17±0,05 i od 0,045±0,026 do 0,070±0,026 µg/g ms dla maślaka zwyczajnego. Wszystkie trzy gatunki maślaka bionagromadzały rtęć (BCF >1). Maślak sitarz względnie wydajniej nagromadzał rtęć niż pozostałe dwa gatunki, a wartość współczynnika BCF rtęci ogółem wyniosła od 18±10 do 45±20 w kapeluszach i od 9,4±7,5 do 29±11 w trzonach tego grzyba. Poziom zanieczyszczenia rtęcią wierzchniej warstwy gleby był niewielki, średnio od 0,017±0,003 do 0,029±0,020 µg/g ms.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.
