Niekontrolowany rozwój stref podmiejskich w największych polskich aglomeracjach prowadzi do koncentracji szeregu negatywnych zjawisk. Jednym z nich są problemy komunikacyjne, wynikające głównie z kongestii na drogach oraz niedoboru i nieefektywności komunikacji zbiorowej. Transport kolejowy, cechujący się wysoką zdolnością przewozową, szybkością i niezależnością od ruchu drogowego, może odgrywać istotną rolę w kontekście codziennych, wahadłowych przemieszczeń ze stref podmiejskich do centrum miasta. Ze względu na brak elastyczności kolei, jeżeli chodzi o zmiany trasy, coraz częściej zwraca się uwagę na multimodalność stacji. Nowoczesne obiekty kolejowe powinny stanowić zintegrowane węzły przesiadkowe, czyli miejsca umożliwiające zmianę środka komunikacji zbiorowej czy też bezpieczne pozostawienie własnego samochodu bądź roweru. Celem niniejszego artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie, czy stacje kolejowe w strefach podmiejskich polskich aglomeracji stanowią węzły przesiadkowe i jakie są perspektywy w tym zakresie. Badanie zostało przeprowadzone jako analiza porównawcza stref podmiejskich czterech polskich miast o podobnym potencjale ludnościowym i zbliżonej morfologii oraz funkcji: Krakowa, Łodzi, Poznania i Wrocławia. Oceny stacji jako węzła przesiadkowego dokonano na podstawie trzech podstawowych elementów: parkingów samochodowych i rowerowych oraz przystanków komunikacji autobusowej.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.