W referacie na temat aktualnego stanu fitoterapii w Republice Federalnej Niemiec autor dokonuje obszernego przeglądu zagadnień fitoterapii i leku roślinnego w ogóle, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji panującej w Niemczech. Szczególna pozycja niemieckiego obszaru językowego w tej dziedzinie jest uwarunkowana wieloma przyczynami historycznymi, a także wynika z przepisów prawnych, przy czym te ostatnie sięgają cesarskiego zarządzenia z roku 1901. Do roku 1990 zarejestrowano na ich podstawie ponad połowę wszystkich leków, znajdujących się oficjalnie na rynku farmaceutycznym (78.000 ze 148.000). Od roku 1990 powtórne dopuszczenie 67.000 znajdujących się wówczas w obrocie leków roślinnych możliwe jest w czterech omówionych poniżej kategoriach: a) - bez wniosku o ponowne dopuszczenie obrotu do końca roku 2004; b) - jeśli lek roślinny znajdował się w obrocie przed wrześniem 1976 (czyli przed wejściem w życie drugiej Ustawy o Środkach Leczniczych (AMG)), istnieje możliwość przedłużenia rejestracji, jednak nie pod nazwą „środka leczniczego", lecz jako preparat „wzmacniający", „wspomagający" itp., nie podlegający refundacji z ubezpieczalni; c) - jeśli lek roślinny odpowiada monografii Komisji E, może być dopuszczony do obrotu na podstawie decyzji Federalnego Instytutu Środków Leczniczych i Produktów Medycznych (BfArM) bez dodatkowych badań farmakologicznych, toksykologicznych i klinicznych. Pewne, nie zawsze zrozumiałe ograniczenia stosuje się w tym wypadku wobec dzieci, kobiet ciężarnych i karmiących; d) - jeśli nie ma odpowiedniej monografii lub wnioskuje się o rozszerzenie zakresu stosowania, jakość leku musi być potwierdzoną, a jego skuteczność udokumentowana danymi farmakologicznymi, toksykologicznymi i klinicznymi. Ponadto znajduje się w obrocie jeszcze około 25.000 tzw. dopuszczeń standardowych, czyli surowców pojedynczych lub mieszanek ziołowych o ustalonym składzie. Leki roślinne stosowane są nie tylko przez około 25.000 lekarzy, przyznających się do „leczenia naturalnego", ale i przez blisko 80% pozostałych. W ostatnim czasie, mimo zaostrzenia wymagań rejestracyjnych i dużej konkurencji ze strony „syntetyków", zaznacza się wśród lekarzy coraz większe zainteresowanie lekiem roślinnym, zwłaszcza w pewnych wskazaniach, np. w przypadku środków uspokajających i przeciwprostatowych. Przepisywanie leków na koszt ustawowych ubezpieczalni musi być „dostatecznie uzasadnione i potrzebne", nie wyklucza się jednak środków stosowanych w specjalnych kierunkach terapii, m.in. w ziełolecznictwie. Za szczególnie ważne w rozwoju fitoterapii uważa się specjalizację i dokształcanie lekarzy. Kilkanaście instytucji prowadzi w tej dziedzinie kursy i seminaria; na uniwersyteckich wydziałach farmacji i medycyny wyodrębnione sąjednostki zajmujące się badaniami fitochemicznymi, farmakologicznymi i klinicznymi. Bardzo duże znaczenie ma w RFN fitoterapia w samoleczeniu. Z sondaży wynika, że w bieżącym roku 65% społeczeństwa opowiedziało się za lekami roślinnymi. Autor na ogół optymistycznie przedstawia sytuację fitoterapii w RFN, nie przemilcza jednak pewnych niekorzystnych okoliczności.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.