Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 15

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  wielofunkcyjnosc wsi
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Dla efektywnej realizacji Narodowego Planu Rozwoju (NPR) i realizacji strategii równoważenia regionalnych potrzeb wsi i rolnictwa, niezbędny jest rozwój badań i wdrożeń dotyczących przemian w infrastrukturze i wielofunkcyjności obszarów wiejskich. Trzeba aktualizować i opracowywać nowe, możliwie proste, metodyki i metody porównań poziomych i pionowych pomiędzy badanymi obiektami przestrzennymi, tj. sołectwami, gminami czy rejonami (powiatami) w wybranym regionie (województwie) czy makroregionie kraju. Zaproponowano przeprowadzać oceny porównawcze z podziałem na: – charakterystyki badanych obiektów (np. gmin), – ich rozwoju infrastrukturalnego, – wielofunkcyjność badanego obszaru wiejskiego. Charakteryzowanie badanych obiektów (gmin) proponuje się poprzez oszacowanie przynajmniej 10 czynników dotyczących powierzchni (ogólna, leśna, UR, TUZ i jakości gleb) oraz mieszkańców i ich gospodarstw domowych związanych i niezwiązanych z gospodarstwami rolniczymi. Dotychczasowy rozwój poziomu infrastrukturalnego technicznej gminy da się określić 10 czynnikami, których parametry można oszacować liczbami procentowymi (%) w stosunku do liczby gospodarstw domowych w gminie. Charakteryzowanie wielofunkcyjności gminy można by ustalać wg miejsc i struktury zatrudnienia czy źródeł utrzymania mieszkańców. Zaproponowano uwzględnianie 15 źródeł utrzymania „etatów” pracowniczych i 20 czynników oceny stopnia wielofunkcyjności gminy. Niezbędne dane wejściowe do ocen poziomu infrastruktury technicznej i wielofunkcyjności gmina można uzyskać z materiałów Narodowych Spisów Powszechnych (NBP) i Powszechnych Spisów Rolnych (PSR) z 1996 i 2002 r. oraz z aktualnych danych statystycznych gromadzonych w samorządach terytorialnych. Podjęto próby wyliczania syntetycznych parametrów (wskaźników) liczbowo charakteryzujących poziom rozwojowy badanego obszaru oraz poziom jego infrastruktury i wielofunkcyjności. Zaproponowana nowa metodologia oparta jest na studiach literatury oraz obserwacjach terenowych kilku wybranych gmin. Te propozycje metodyczne, przed ich zaleceniem do praktycznego lub edukacyjnego stosowania, muszą być zweryfikowane w trakcie badań szerszej zbiorowości gmin. Niezbędne jest też prowadzenie studiów i badań podstawowych nad poprawnym metodycznie określeniem współzależności pomiędzy parametrami charakteryzującymi przestrzeń, infrastrukturę i wielofunkcyjność obszarów wiejskich w różnych regionach kraju.
Doświadczenia zebrane w trakcie prezentacji wyników projektu „Monitoring rozwoju obszarów wiejskich” wskazały, że pojęcie „dezagraryzacji” nie jest właściwie rozumiane. Artykuł wyjaśnia, że proces zmniejszania się udziału rolnictwa w wytwarzaniu PKB, a także w dostarczaniu pracy i dochodów ludności wiejskiej ma charakter powszechny. Jego konsekwencją jest postępujący społeczny podział pracy, wzrost dobrobytu itp. Może się on dokonywać poprzez migracje nadwyżek ludności (ponad zapotrzebowanie wsi na ich pracę) do miast lub poprzez tworzenie na wsi miejsc pracy poza rolnictwem (bądź przenoszenie tych miejsc pracy z miast na wieś). Obie te skrajne koncepcje mają pewne zalety, ale również generują specyficzne koszty. W rzeczywistości zarówno na wsi powstają nowe, pozarolnicze miejsca pracy, jak i występują migracje ze wsi do miast. Proporcja form, w jakich realizuje się proces dezagraryzacji, zależy od lokalnych uwarunkowań. Procesu dezagraryzacji społeczno-gospodarczej wsi nie należy łączyć z oceną wagi rolnictwa w gospodarce wówczas, gdy mowa o tym, że dostarcza ono dóbr potrzebnych do zaspokajania potrzeb podstawowych. Nie należy też kryterium oceny procesu dezagraryzacji łączyć z ocenami rolnictwa w skali makro wówczas, gdy analiza dotyczy samowystarczalności żywnościowej. Dezagraryzacja powiązana jest z kategorią wydajności pracy w rolnictwie, a nie znaczenia rolnictwa jako dostarczyciela dóbr niezbędnych.
Zróżnicowana struktura działalności wzmacnia lokalną gospodarkę, chroniąc ją przed zewnętrznymi szokami i pozwalając jej przetrwać okresy przejściowe. Jednocześnie mniejsza specjalizacja, a większa dywersyfikacja gospodarki znajduje wyraz w wyższym dobrobycie społeczeństwa. Dla zrównoważonego i trwałego rozwoju bardziej pożądane jest zatem różnicowanie gospodarki w układach lokalnych, przy jednoczesnym dążeniu do sytuacji, w której jej struktura odzwierciedla uwarunkowania i specyfikę lokalną, a możliwie w mniejszym stopniu interesy inwestorów zewnętrznych. Zyskujące na popularności zjawisko drugich domów stopniowo upowszechnia się na obszarach wiejskich także w strefach, które w ogólnej opinii nie należą do atrakcyjnych pod względem osiedleńczym lub turystycznym. Wraz z nim pojawia się potrzeba, ze strony właścicieli i użytkowników drugich domów, zaspokojenia ich popytu na różnorodne dobra i usługi świadczone na miejscu. Rodzi się wówczas pytanie, czy skala i zróżnicowanie potrzeb są na tyle znaczące, aby mogły stanowić potencjał do dywersyfikacji struktury wiejskiej gospodarki (wielofunkcyjności wsi). Stąd głównym celem badania było rozpoznanie wzorców lokalnej konsumpcji właścicieli drugich domów i ich ocena w kontekście realizacji koncepcji wielofunkcyjnego rozwoju wsi. Ocenę taką przeprowadzono w odniesieniu do wielkości i stopnia zróżnicowania struktury popytu właścicieli drugich domów na dobra i usługi świadczone przez lokalne firmy i gospodarstwa rolne oraz dynamiki w tym zakresie, a także w odniesieniu do zidentyfikowanych w toku badania typów konsumentów.
Artykuł dotyczy współzależności między wielofunkcyjnością rolnictwa i wsi a rozwojem zrównoważonym. Koncepcja rozwoju zrównoważonego stała się paradygmatem współczesnych teorii rozwoju. Nie można zrealizować tej pożądanej z wielu względów koncepcji, jeśli nie wdroży się zasad rolnictwa wielofunkcyjnego, ukierunkowanego na realizację zarówno celów komercyjnych (konkurencyjności rolnictwa), jak i celów związanych z funkcjami rolnictwa jako dostarczyciela dóbr publicznych i dóbr merytorycznych. Przemiany strukturalne zachodzące w polskim rolnictwie nie sprzyjają w należytym zakresie poprawie produkcyjności rolnictwa i realizacji założeń rolnictwa wielofunkcyjnego. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy jest wadliwa polityka rolna, utrwalająca niekorzystne struktury i zachowania gospodarstw rolnych. W związku z jubileuszem 40-lecia Instytutu Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN przedstawiono najważniejsze dziedziny badań Instytutu i jego wkład w rozwiązywanie najważniejszych problemów społeczno-ekonomicznych polskiej wsi i rolnictwa.
W pracy przedstawiono wyniki klasyfikacji funkcjonalnej dwudziestu gmin leżących w granicach parków krajobrazowych województwa zachodniopomorskiego: Cedyńskiego, Doliny Dolnej Odry, Drawskiego, Ińskiego i Szczecińskiego. Charakterystyki statystyczne wybranych cech diagnostycznych, wskazują na duże różnice w obsadzie trzody chlewnej i bydła, udziale lasów i użytków rolnych w powierzchni ogólnej, trwałych użytków zielonych w powierzchni użytków rolnych oraz w strukturze obszarowej gospodarstw. Spośród wyodrębnionych czterech grup gmin, największe możliwości rozwoju pozarolniczych funkcji mają gminy zaliczane do grupy C i D. W tych gminach jest najmniejszy udział użytków rolnych w powierzchni ogólnej, stosunkowo duża lesistość, nieco większy niż średnia dla badanej zbiorowości, udział trwałych użytków zielonych, zdecydowanie mniejszy niż w pozostałych grupach udział zbóż w strukturze zasiewów oraz najmniejszy odsetek gospodarstw prowadzących działalność wyłącznie rolniczą. Obszary te mają największą szanse rozwoju wielofunkcyjnego.
Wspólna Polityka Rolna UE ewoluuje w kierunku polityki rozwoju obszarów wiejskich, w której rolnictwo traktowane jest jako ważny, ale nie jedyny, kierunek działalności gospodarczej. Aktywizacja gospodarcza obszarów wiejskich wymaga dywersyfikacji lokalnej gospodarki, umożliwiającej tworzenie nowych, nierolniczych miejsc pracy na tych obszarach i poszukiwanie alternatywnych źródeł dochodów w zawodach związanych głównie z otoczeniem rolnictwa. Jednocześnie na znaczeniu zyskują niekomercyjne funkcje rolnictwa (społeczno-kulturowe, środowiskowe). Sprzyja temu wspólna polityka rolna UE zaplanowana na lata 2007-2013. Ukazano kwestie rozwoju wielofunkcyjnego rolnictwa i obszarów wiejskich podejmowanych w polityce rolnej UE oraz zaprezentowano najważniejsze instrumenty tej polityki.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.