Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  tkanka kalusowa
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1

Micropropagation of selected Oenothera species and preliminary studies on their secondary metabolites

100%
Thiem B., Skrzypczak L., Lamer-Zarawska E.
Acta Societatis Botanicorum Poloniae
|
1999
|
tom 68
|
nr 1
15-20
2

Wplyw fenyloalaniny i siarczanu wanadylu na zawartosc paklitakselu i 10-deacetylobakkatyny III w kalusie Taxus cuspidata Sieb. et Zucc.

100%
Furmanowa M., Oledzka H., Syklowska-Baranek K., Olszowska O., Rodak A.
Herba Polonica
|
2001
|
tom 47
|
nr 1
22-28
W pracy zbadano wpływ fenyloalaniny i siarczanu wanadylu na zawartość paklitakselu i 10- deacetylobakkatyny III w tkance kalusowej Taxus cuspidata, stosując metodę HPLC. Fenyloalanina i siarczan wanadylu mają większy wpływ na wytwarzanie paklitakselu w kalusie Taxus cuspidata niż na tworzenie się 10-deacetylobakkatyny III. Ilość 10-DAB III zwiększała się jedynie w kalusie rosnącym przez 3 dni na pożywce z siarczanem wanadylu. Zawartość paklitakselu zmieniała się zależnie od czasu działania związków od 3,32 µg/g s.m. (pod wpływem działania siarczanu wanadylu przez 3 dni) do 56,49 µg/g s.m. (pod wpływem fenyloalaniny działającej 6 dni). Kontrola w tym samym czasie wahała się od 0 do 27,52 µg/g s.m. Zawartość 10-DAB III wzrastała od 143,14 µg/g s.m. (pod wpływem fenyloalaniny przez 3 dni) do 302,90 µg/g s.m. (po fenyloalaninie w hodowli przez 12 dni). W kontroli ilość 10-DAB III zależnie od czasu hodowli zmieniała się od 132,30 µg/g s.m. do 288,18 µg/g s.m.
3

Wykorzystanie kultur in vitro w badaniach nad niektorymi gatunkami z rodzaju Amaranthus

100%
Rybczynski J. J., Mikula A.
Hodowla Roślin i Nasiennictwo
|
1998
|
nr 2
10-15
4

The effect of benzene and its Chlorella vulgaris metabolites on the growth of tobacco tissue

80%
Szczepkowska-Kuznicka E., Wardas W.
Acta Societatis Botanicorum Poloniae
|
1995
|
tom 64
|
nr 4
366-370
5

Formowanie zarodków somatycznych narcyza (Narcissus L.) z tkanki kalusowej w systemie okresowego zalewania pożywką RITA oraz na pożywce stałej

70%
Malik M., Molenda A.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2008
|
tom 525
Określono wpływ czasu i częstości zalewania pożywką kultury embriogenicznego kalusa narcyza oraz regulatorów wzrostu na formowanie zarodków somatycznych. Embriogeniczny kalus narcyza odmiany ‘Carlton’ uzyskany w kulturach zalążni pod wpływem 25 µM 2,4-D i 5 µM BA kultywowano przez 4 tygodnie w systemie okresowego zalewania pożywką RITA®, a następnie przez 20 tygodni na pożywkach stałych. Kontrolę stanowiły kultury prowadzone przez 24 tygodnie na pożywkach stałych. Najwięcej zarodków somatycznych narcyza w stadium globularnym uzyskano w kulturach kalusa zalewanych pożywką zawierającą 25 µM 2,4-D i 5 µM BA co 6 i 8 godzin przez 5 minut, natomiast najwięcej zarodków dojrzałych i roślin w kulturach zalewanych co 2 i 4 godziny przez 5 minut pożywką wzbogaconą 0,5 µM NAA i 5 µM BA.
6

Próby rozmnażania lędźwianu siewnego (Lathyrus sativus L.) technikami in vitro

61%
Piwowarczyk B., Pindel A.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2010
|
tom 555
Wyparty przez inne rośliny strączkowe, uprawiany jedynie w Polsce południowo-wschodniej, lędźwian siewny (Lathyrus sativus L.) ma ograniczoną pulę zmienności genetycznej, dlatego ważne jest, by starać się poszerzyć ją wykorzystując wszystkie znane metody, w tym także techniki in vitro. W przeprowadzonym eksperymencie wykładano 6-tygodniową tkankę kalusową, uzyskaną z eksplantatów pochodzących z siewek rosnących w warunkach in vitro, na różne pożywki różnicujące. Obserwowano przyrost masy kalusa - największy na fragmentach ogonków liściowych na pożywce MS z dodatkiem Kin (2,0 mg·dm-3), NAA (2,0 mg·dm-3), 2,4-D (2,0 mg·dm-3) i chitozanu (20 mg·dm-3). Zanotowano wysoki procent spontanicznej ryzogenezy - największy na kalusie z eksplantatów międzywęzłowych na pożywce MS z dodatkiem NAA (2,0 mg·m-3) i Kin (0,4 mg·dm-3). Badania histologiczne potwierdziły tworzenie się centrów merystematycznych i różnicowanie naczyń w kalusie na różnych pożywkach.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.