Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  stan troficzny
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Badania paleoekologiczne jezior humusowych (dystroficznych), wzbogacone analizami współczesnej roślinności i parametrów chemicznych wody jeziornej, prowadzono na terenie Wigierskiego Parku Narodowego. Stwierdzono niejednolitość tych tzw. sucharów wigierskich pod względem trofii. Obok typowych jezior humusowych rozpoznano jeziora eutroficzno-humusowe. Ponadto zbiorniki ewoluowały, przez co niekiedy nawet kilkakrotnie w toku ich rozwoju następowały wahania trofii. Jak wykazały dalsze badania, zmiany statusu troficznego mogły być na tyle silne, że jeziora, obecnie dysharmonijne, należały w przeszłości do ciągu harmonijnego jezior. Zanim więc nabrały cech typowych dla humotrofii, przeszły przez fazy mezotrofii i eutrofii, co stanowi całkowicie nowe spojrzenie na problematykę kształtowania się trofii w jeziorach humusowych.
Fosfataza alkaliczna (APA) katalizuje hydrolizę estrów fosforowych z uwolnieniem jonów ortofosforanowych (PO4 -3) ze związków organicznych. APA wydzielana przez organizmy planktonowe, głównie fitoplankton i bakterioplankton w warunkach niedoboru ortofosforanów stanowi potencjalnie znaczący mechanizm regeneracji fosforu w ekosystemach wodnych. Wysoka aktywność APA jest rozważana jako istotny czynnik zwiększający tempo wzrostu fitoplanktonu i okresowo sprzyjający powstawaniu zakwitów sinicowych. Pomiar APA, z pewnymi ograniczeniami, może być stosowany jako ekofizjologiczny wskaźnik deficytu fosforu oraz stanu troficznego wód.
Przyjęcie Ramowej Dyrektywy Wodnej nałożyło na Polskę obowiązek przeprowadzanie oceny i klasyfikacji jakości wód poprzez określenie ich stanu ekologicznego. Podstawą do oceny stanu wód powierzchniowych są elementy biologiczne, wśród których główny składnik stanowią makrofity. Makrofitowa Metoda Oceny Rzek (MMOR) wykorzystywana jest od 2007 roku na potrzeby monitoringu wód płynących w Polsce. Polega ona na ilościowej i jakościowej charakterystyce roślinności wodnej w obrębie analizowanego odcinka rzeki, co daje możliwość określenia stopnia degradacji rzeki i określenia jej trofii na podstawie wskaźnika, jakim jest Makrofitowy Indeks Rzeczny (MIR). Podczas oceny branych jest pod uwagę 149 gatunków roślin wodnych. Ocenie poddano małą, nizinna rzekę - Cetynię. Na wytypowanym 100-metrowym odcinku rzeki określono skład roślinności wodnej (makrofitów) uzupełniony opisem parametrów abiotycznych środowiska rzecznego (parametry hydromorfologiczne rzeki, ocenę stopnia zacienienia i przekształcenia koryta). Na ich podstawie obliczono Makrofitowy Indeks Rzeczy, który dla analizowanego odcinka rzeki przyjmuje wartość 30,21 co klasyfikuje rzekę do umiarkowanej klasy stanu ekologicznego. W pracy przedstawiono także wstępne wyniki wskaźników tlenowych (BZT5 i ChZT-Cr) oraz stężenia tlenu rozpuszczonego. Według Rozporządzenia [2008] w sprawie sposobu klasyfikacji stanu jednolitych części wód powierzchniowych stwierdzono, że wody rzeki Cetynii nie osiągają dobrego stanu chemicznego.
W wodach czterech jezior Pomorza Zachodniego badano kinetyczne parametry określające aktywność alkalicznej fosfatazy (APA). We wszystkich badanych jeziorach APA była wyższa w warstwie naddennej w porównaniu z warstwa powierzchniową, szybkość maksymalna reakcji hydrolizy związków organicznych fosforu katalizowanej przez fosfatazy była ponad dwa razy wyższa w warstwie naddennej. Największą szybkość maksymalną (vmax) i najniższe wartości stałej Michaelisa-Mentcn (KM) odnotowano w wodach jezior Dołgie Myśliborskie i Zaborsko, w których występowały największe letnie braki fosforu, które fitoplankton mógł kompensować przez wzrost produkcji enzymów.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.