Badania oceniające trwałość żywności, nazywaną często cyklem życia produktu czy okresem przydatności do spożycia (shelf life), są obecnie niewystarczająco wykorzystywane przez producentów. Znajomość rodzajów badań przechowalniczych (standardowych, przyspieszonych, РАО, NHDD, obciążeniowych) oraz umiejętność prawidłowego ich doboru we współpracy z laboratorium eksperckim umożliwiają uzyskanie silnej pozycji na rynku, a także optymalizację kosztów takich badań. Dzięki właściwym badaniom przechowalniczym producent zyskuje wiedzę o swoim produkcie, którą może skutecznie wykorzystać do tworzenia w procesie projektowania nowych produktów czy modyfikacji już wytwarzanych przy zapewnieniu ich bezpieczeństwa i oczekiwanej przez konsumentów jakości.
W artykule przedstawiono informacje dotyczące zagrożenia dla zdrowia związanego z obecnością niklu w żywności i wodzie przeznaczonej do spożycia przez ludzi w świetle ostatniej opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z 2015 r. Ustawodawstwo Unii Europejskiej nie podaje limitów zawartości niklu w środkach spożywczych, jednak Komisja Europejska opracowała zalecenie dotyczące monitoringu niklu w żywności, które ma być realizowane wiatach 2016-2018.
Przepisy dotyczące substancji dodatkowych są skomplikowane, a ich stosowanie w praktyce stwarza problemy zarówno producentom, jak i organom urzędowej kontroli żywności. Aby ułatwić wdrażanie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w sprawie substancji dodatkowych, Komisja Europejska opracowała przewodniki dotyczące kategorii środków spożywczych oraz klasyfikacji ekstraktów spożywczych o właściwościach barwiących. W artykule omówiono wprowadzone ostatnio oraz planowane zmiany do ww. przewodników.