Celem pracy było określenie właściwości preparatów skrobiowych otrzymanych ze skrobi ziemniaczanej ekstrudowanej w różnych wartościach temperatury, poddanych prażeniu z dodatkiem i bez dodatku glicyny. Badane preparaty skrobiowe różniły się swoimi właściwościami, a kierunek i wielkość tych zmian uzależnione były od temperatury ekstruzji oraz zastosowanego procesu prażenia lub prażenia z glicyną. Preparaty poddane prażeniu były mniej podatne na działanie amyloglukozydazy i tworzyły mniej lepkie kleiki niż preparaty nieprażone. Prażenie z glicyną preparatów skrobi ekstrudowanej, w porównaniu z preparatami poddanymi tylko prażeniu, powodowało ich znaczne pociemnienie, zmniejszenie rozpuszczalności i wodochłonności, obniżenie temperatury końcowej kleikowania i lepkości sporządzanych kleików oraz zmniejszenie podatności skrobi na działanie amyloglukozydazy.
Skrobię ziemniaczaną o wilgotności 25% poddano ekstruzji w jednoślimakowym ekstruderze laboratoryjnym w temperaturze 60-70-80°C w celu wytworzenia nośnika do immobilizacji komórek drożdżowych. Uzyskany nośnik wprowadzono do gęstwy drożdżowej na 48 godzin, a następnie przemyto wodą i poddano pilotażowej fermentacji etanolowej. Podczas trwania fermentacji co 2 dni pobierano nośnik do badań. Oznaczano wodochłonność i rozpuszczalność otrzymanego nośnika, jego właściwości mechaniczne oraz stężenie glukozy i etanolu w podłożu fermentacyjnym. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że możliwe jest wykorzystanie ekstrudowanej skrobi jako nośnika do unieruchamiania organizmów, a otrzymany nośnik charakteryzuje się niską rozpuszczalnością oraz dobrymi właściwościami mechanicznymi.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.