Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 189

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 10 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  rynek nieruchomosci
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 10 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W ostatniej dekadzie obok rynku kapitałowego i ubezpieczeń społecznych pojawił się rynek nieruchomości, rozwijający się dynamicznie dzięki przebudowie systemu legislacyjnego (m.in. wprowadzeniu fundamentalnej poprawki do Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, gwarantującej ochronę własności). Por. art.21 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. Pojawienie się nowej dziedziny działań gospodarczych wymaga wsparcia w badaniach teoretycznych w tych zakresach, które nie zostały jeszcze dostatecznie rozeznane, a są niezbędne do szukania najefektywniejszych kierunków polityki gospodarki przestrzennej. Do takich jeszcze wciąż w niedostatecznym stopniu rozeznanych obszarów gospodarki nieruchomościami należą czynniki kształtujące rynek nieruchomości i mechanizmy rozwoju jego poszczególnych segmentów. Intencją autora jest przedstawienie w niniejszym artykule problemu nieruchomości zabytkowych jako szczególnych obiektów występujących na rynkach nieruchomości, których dysponowanie jest uwarunkowane, oprócz ogólnie obowiązujących, szczególnymi przepisami prawnymi dotyczącymi ochrony zabytków. Ponieważ nieruchomości zabytkowe są obiektami podlegającymi ochronie prawnej ze względu na historyczne, naukowe lub artystyczne wartości jakie reprezentują, obrót nieruchomości zabytkowych (w szczególności tych obiektów i zespołów, które są wpisane do rejestru zabytków) podlega odmiennym uwarunkowaniom niż pozostałe nieruchomości. W artykule prezentowanych jest kilka wątków problemowych, m.in. próba definicji pojęcia "nieruchomość zabytkowa", rozważenie szczególnych uwarunkowań obrotu nieruchomości zabytkowych należących do zakresu i możliwości swobody dysponowania obiektem (uwzględniono zarówno ograniczenia, jak i potencjalne, potencjalnie wynikające dla właściciela). Poruszono również problem, jakim są odmienne zasady wyceny obiektów zabytkowych. Uzupełnieniem tekstu jest tabela „Rynek nieruchomości zabytkowych - przestrzenne rozmieszczenie obiektów zabytkowych w Polsce". Prezentowany materiał został wyłoniony jako jeden z wątków pracy naukowo-badawczej (temat PB-6) zrealizowanej w Instytucie Gospodarki Przestrzennej na temat gospodarki nieruchomościami i uwarunkowań rozwoju rynków nieruchomości w przyszłości. Autorka ma świadomość, że zebrany materiał badawczy i próba wyciągnięcia zobiektywizowanych wniosków jest zaledwie zasygnalizowaniem problemu, który wymaga prowadzenia dalszych studiów. Takie prace są podjęte i prowadzone obecnie w ramach tematu „Zabytek na rynku nieruchomości" - z nadzieją głębszego i szerszego rozeznania problematyki uwarunkowań dysponowania tak szczególnymi nieruchomościami, jakimi są zabytki i potencjalnego rozwoju tego rynku. Autorka uwzględniła w pracy stan prawny obowiązujący na dzień 1 lipca 1999 r.
Przedmiotem pracy jest analiza rynku nieruchomości jako czynnika zrównoważonego rozwoju gminy w ujęciu dynamicznym. W opracowaniu wykorzystano doświadczenia praktycznej realizacji studiów gminnych w gminach dawnego województwa suwalskiego - obecny powiat suwalski i augustowski, które były realizowane jako prototypowe zadania projektowe z zastosowaniem wyników prac badawczych własnych i dostępnych w literaturze naukowej. Podejście naukowe wykorzystano do analizy rynku nieruchomości oraz do modelowania nieruchomości jako kapitału mającego ważny wpływ na procesy rozwojowe zarówno na uruchamianie jak też stabilizację ich dynamiki. Wykorzystując nowy paradygmat ekonomii i warsztat badawczy podejścia ewolucyjnego zaprezentowano dwa przypadki analizy rynku nieruchomości jako czynnika zrównoważonego rozwoju: 1)równowagowy (według modelu neoschumpeterowskiego ruchu okrężnego), 2)nierównowagowy (według neoschumpeterowskiego modelu rozwoju gospodarczego opartego na innowacjach). Podano przykłady praktyczne dla Augustowa i suwalskiego powiatu ziemskiego. Wykorzystana w pracy teoria rozwoju gospodarczego wydana w (1912) przez Józefa Schumpetera, składa się z dwóch głównych części: 1) z opisu tzw. ruchu okrężnego zwanego też cyrkulacją, który zachodzi w ustalonych warunkach funkcjonowania głównych elementów struktury gospodarczej (obszar, ustrój gospodarczy, technologie, rynki zbytu, warunki społeczne, itp.) oraz 2) z opisu właściwego rozwoju gospodarczego, w którym główne elementy struktury gospodarczej podlegają istotnym zmianom, zaś głównym czynnikiem zmian są innowacje i przedsiębiorczość związana z wdrażaniem tych innowacji. Teoria ta odnosi się do układów gospodarczych w skali makro. Dlatego w pracy dla gmin wykorzystywano nie tyle wyniki teorii Schumpetera ale jego hipotezy badawcze i zasady modelowania rozwoju układu gospodarczego. Ważnym i często nie docenianym składnikiem teorii Schumpetera jest osadzenie jej konstrukcji makro na procesach mikrosamoorganizacji czyli na relacjach wynalazca-przedsiębiorca, które początkowo jako pojedyncze i rozproszone odchylenia od istniejącej równowagi gospodarczej poprzez oddziaływania i procesy kooperatywne (H. Haken, 1988, prowadzą stopniowo do powstania nowej równowagi gospodarczej). Właśnie rynek nieruchomości odgrywa tu istotną rolę - w procesie rozmieszczania w przestrzeni (rozprzestrzenienia się) procesów innowacyjnych w podobny sposób jak postępuje dyfuzja mikro zmian strukturalnych w materiałach dając w efekcie końcowym zmianę właściwości materiału jako efekt globalny. Rynek nieruchomości odgrywa w tych procesach potrójną rolę: - stabilizuje zmiany w przestrzeni i czasie przez swoją właściwość nieruchomości i wiąże kapitał, - dostarcza niezbędnej dla uruchamiania innowacji energii przez sprzedaż nieruchomości i uwalnianie kapitału, - ukierunkowuje i utrwala mechanizm dyfuzji innowacji jako zbiorowiska zmian rozchodzących się w przestrzeni. W pracy zastosowano w przyjętym modelu współczesny język ekonomii ewolucyjnej, rozwijanej intensywnie w ostatnich latach. Teoria ewolucji złożonych układów opisuje rozwój jako ciąg przemian strukturalnych i związanych z nimi ciągów naprzemian po sobie następujących stanów równowagi i nierównowagi. Szczególnie ważną rolę w przebiegu tych procesów odgrywa informacja, czyli schumpeterowskie innowacje. Związek dynamiki rynku nieruchomości z neoschumpeterowską ewolucyjną teorią ekonomii tzw. nowego paradygmatu jest szczególny i głęboki, bowiem rynek nieruchomości w swojej istocie opiera się na dynamice czyli zmianach w przestrzeni i czasie - struktury przestrzeni zagospodarowania. Zmianach rozumianych wielopoziomowo tzn. lokalnie - pojedyncze decyzje inwestorów i globalnie czyli całościowo dla wybranych obszarów w skali gminy, powiatu lub regionu. Problem ten rozpatrywany od strony mechanizmów zrównoważonego rozwoju był przez autorkę omawiany w pracach B. Orłowskiej (1996, 1999). Jako wynik uzyskano w pracy opis dynamiki rynku nieruchomości i jej znaczenie dla rozwoju gminy. W dynamicznym ujęciu ewolucyjnym należy wymienić przede wszystkim, następujące czynniki wpływu rynku nieruchomości na rozwój: - wpływ na dochody gminy (największy udział procentowy podatków od nieruchomości w dochodach własnych), - zmiany sposobu użytkowania terenów, - zmiany sposobu użytkowania obiektów, - tworzenie miejsc pracy, - zmiana globalnego i lokalnego wizerunku obszaru, - tworzenie i akumulacja majątku na danym obszarze (poziom gminny, powiatowy, regionalny, krajowy). Wszystkie analizy i modele oraz mapy wykonano w technice komputerowej.
W artykule omówiono rolę zmiennej oczekiwań- elementu prognozowania zmian - w tym przypadku na rynku nieruchomości. Przedstawiono potencjalne konsekwencje wynikające ze sposobu kształtowania oczekiwań oraz ich wpływ zarówno na polski rynek mieszkaniowy, jak i przyszły majątek konsumentów.
Za najważniejsze stymulatory rozwoju polskiego rynku nieruchomości należy uznać: stopę procentową kredytów, kursy walut, skalę inwestycji zagranicznych i ich alokację, tempo wzrostu gospodarczego, wielkość i sposób redystrybucji produktu krajowego oraz skalę inflacji. Poważny wpływ na funkcjonowanie rynku nieruchomości wywiera również podaż obiektów przeznaczonych do obrotu, a więc m.in. udostępnienie do sprzedaży majątku Skarbu Państwa i gmin, które dysponują dużymi zasobami gruntów i budynków oraz wyzbywanie się nieruchomości przez wojsko kolej i przedsiębiorstwa przemysłowe. Warszawa, chociaż w początku lat 90, wydawało się, ze znacznie ustępuje atrakcyjności swoim dwóm głównym konkurentom: Pradze i Budapesztowi, szybko okazała się bardzo atrakcyjnym miejscem lokowania inwestycji zagranicznych. Stało się tak z trzech powodów: Warszawa jest stolicą znacznie większego kraju i o wielkim potencjale rozwojowym, jest atrakcyjnym rynkiem zbytu towarów i usług oraz ma w centrum miasta duże obszary dotychczas nie zainwestowane lub wymagające szybkich przekształceń. Wtórny rynek mieszkań przeżywa obecnie w Warszawie okres dekoniunktury -coraz mniej osób chce kupować stare mieszkania. Obserwuje się duży odpływ klientów do domów nowych, gdyż ceny na rynku pierwotnym i wtórnym są często porównywalne. Średnia cena mieszkań w Warszawie kształtuje się na poziomie 3100 PLN/m2, czyli około 750 USD okazuje się być nadal daleko niższa w przypadku stolic zachodnioeuropejskich. Jedynie ceny nowo budowanych, najbardziej ekskluzywnych apartamentów (około 2500 USD/m2) są porównywalne ze średnimi czasami obserwowanymi w Paryżu (3000 USD/m2), Londynie (2800), czy Sztokholmie (2350). Średnia cena zakupu gruntu pod zabudowę mieszkaniową w Warszawie (ok. 130 USD/m2) mieści się w granicach typowych dla stolic państw zachodnioeuropejskich. Analiza aktualnej sytuacji panującej na rynku powierzchni biurowej w Warszawie jest obecnie zdecydowanie najtrudniejsza. Duże zróżnicowanie opinii ekspertów odnośnie prognoz, a nawet aktualnego poziomu cen, wynika z chwilowego, miejmy nadzieję, znacznego przekroczenia przez inwestorów bariery popytu. Oddane do użytku w roku ubiegłym aż blisko 400 tysięcy metrów kwadratowych nowej powierzchni biurowej uznać należy za poważny błąd strategiczny, grożący destabilizacją rynku. Obserwowane aktualnie kłopoty ze znalezieniem najemców powodują wyraźnie zauważalne obniżenie się wysokości czynszów. W przypadku biurowców klasy A z maksymalnego poziomu 52 USD za 1 m2 w roku 1993 do 38 USD w roku ubiegłym, a w przypadku obiektów klasy B z 33 USD w roku 1995 do 25 USD za 1 metr kwadratowy. Aktualne ceny najmu powierzchni biurowej najwyższej klasy są w Warszawie wyższe nie tylko od obserwowanych w Pradze (23,8 USD ] miesięcznie za 1 m2) i w Budapeszcie (22,2), ] ale również w Brukseli (19,2), Wiedniu (21,8), ( czy w Berlinie (25,4). W roku 1998 w Warszawie odnotowano 56% przyrost powierzchni centrów dystrybucyjnych w stosunku do roku poprzedniego, a dalszy przyrost o 40% w roku ubiegłym pozwolił na osiągnięcie ich łącznej powierzchni tl ok. 550 tys. m2. Ocenia się, że w roku 2002 powierzchnia centrów handlowych w Warszawie wyniesie 940 000 m2. Do roku 2003 sieć a hipermarketów powiększy się o 14 nowych obiektów i osiągnie liczbę 34. Czynsze najmu w podwarszawskich centrach handlowych, 3 pomimo wzrostu w 1998 roku aż o 43% w stosunku do roku ubiegłego (z 30 do 42 USD/ 1m2) ustabilizują się prawdopodobnie na poziomie ok.40 USD za 1 m2. Wbrew odczuciom kupców, czynsze za powierzchnię handlową w centrum Warszawy nie wydają się być zbyt wygórowane. Ich średni poziom, wynoszący obecnie ok. 60 USD miesięcznie za 1 m2 powierzchni sklepu, jest taki jak w Sztokholmie - wyższy wprawdzie niż w Budapeszcie (45) i Bukareszcie (55), ale niższy niż w Pradze (80 USD/m2). Szybki przyrost powierzchni magazynowych o najwyższym standardzie również nie pozostaje bez wpływu na ceny. Od roku 1994 do chwili obecnej średnie ceny 1 m2 powierzchni magazynowej w aglomeracji warszawskiej spadły już o ok.20%. Nadal jednak roczny koszt użytkowania 1 m2 powierzchni magazynowej w Berlinie i Paryżu wynosi ok. 100 USD, a w Warszawie 186 USD. W Warszawie miesięczny koszt wynajmu magazynu wynosi średnio 8,75 USD/m2, w Berlinie 6, a w Paryżu 5 USD/m2. Taniej niż w Warszawie jest również w Pradze i Amsterdamie - po 7 USD/m2. Jednym z głównych powodów zainteresowania kapitału zagranicznego inwestowaniem na polskim rynku nieruchomości jest rzadko spotykana wysokość stopy zwrotu zainwestowanego kapitału, wynosząca w Warszawie v roku 1998 18,5% (w rekordowym roku 1999 było to aż 25%) w przypadku budowy luksusowych apartamentów. Szczególnie widoczna w Warszawie szybko rosnąca liczba nowoczesnych obiektów biurowych wynika również z faktu ich wielkiej aczkolwiek ciągle malejącej opłacalności. V przypadku obiektów biurowych klasy B stopa zwrotu zainteresowanego kapitału na przestrzeni lat 1993-98 malała systematycznie 28% do 17%, a przy obiektach klasy A z 16,59 do 12,5% - podczas gdy na rynkach rozwiniętych i ustabilizowanych typowa stopa zwrotu kapitału zainwestowanego w nieruchomości wynosi 8%. Istotną przesłankę odnośnie prognoz roz woju rynku nieruchomości miejskich stanów olbrzymi obszar terenów nie wykorzystanych leżących w granicach administracyjnych miast. Znacznych rezerw terenowych pod rozwój budownictwa doszukać się można również w Warszawie, gdzie na ogólną powierzchnię miasta wynoszącą 49500 ha tereny osiedlowe uzbrojone, a dotychczas nie zabudowane stanowią 2380 ha, nieużytki 740 ha, a tereny rolne aż 15790 ha. Niepokoić musi fakt, że pomimo obserwowanego w ostatnich latach dużego napływu inwestycji zagranicznych Warszawa nie cieszy się wśród naszych zachodnioeuropejskich partnerów handlowych dobrą opinią. Warszawa w rankingu 30 badanych ważniejszych miast europejskich zajmuje pod względem atrakcyjności odległą 26 lokatę. Nieco wyżej od Warszawy sklasyfikowane zostały Praga (21 miejsce) i Budapeszt (25 miejsce). Na niską pozycję Warszawy wpłynęły przede wszystkim: - kłopoty komunikacyjne (zatłoczone śródmieście, brak obwodnicy i rozwiniętego systemu metra oraz niewystarczająca liczba mostów przez Wisłę, - niska jakość życia i zanieczyszczenie środowiska (pomimo uznania dla dużych postępów dokonanych w ostatnich latach zajmujemy w tej kategorii wraz z Moskwą ostatnie miejsce), - słabo rozwinięta sieć telekomunikacyjna (porównywalna tylko z Pragą i Moskwą) oraz słaba znajomość języków obcych (26 miejsce, przed m.in. Rzymem i Moskwą). Jako względnie dobrą określa się sytuację w Warszawie w zakresie dostępności powierzchni biurowej i pracowników wykwalifikowanych. Optymistyczne jest to, że Warszawa znalazła się w czołówce analizowanych miast pod względem oferowanych perspektyw rozwoju dla ulokowanych na polskim rynku firm zagranicznych. Panuje powszechna opinia, że poważny wpływ na rozwój polskiego rynku nieruchomości wywrze nasze członkostwo w Unii Europejskiej, którego konsekwencją będzie wzmożony swobodny przepływ kapitałów i siły roboczej w ramach Unii oraz likwidacja ograniczeń sprzedaży nieruchomości cudzoziemcom.
Informacja stanowi podstawę prawidłowego funkcjonowania rynku nieruchomości. Gospodarka przestrzenna, to „proces transformacji użytkownika i zagospodarowania tere- nów od stanu istniejącego do stanu pożądanego, podporządkowany przyjętym dla danego terytorium celom rozwoju". Rynek nieruchomości stanowi jedno z głównych narzędzi tej transformacji. Funkcjonować on może jedynie w warunkach gospodarki rynkowej respektującej prawo własności stanu równowagi. Wprowadzenie zasad rynkowych w gospodarce nieruchomościami determinuje rozwinięcie niektórych z dotychczasowych, jak również powstanie nowych obszarów działalności, jak: -komunalizację mienia państwowego, - prywatyzację i reprywatyzację nieruchomości, - wycenę nieruchomości, - obrót i pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, - zarządzanie nieruchomościami, - hipoteczne zabezpieczanie kredytu na nieruchomościach, - wprowadzenie wartości nieruchomości do ewidencji gruntów i budynków. W artykule nakreślono potrzeby informacyjne potencjalnych uzytkownik6w rynku nieruchomości, scharakteryzowano zbiory źródłowe oraz opisano główne źródła informacji. Baza danych wykorzystanych w gospodarce nieruchomościami obejmować musi wykorzystanie licznych żródeł zarówno informacji obligatoryjnych, jak i fakultatywnych. to zrodla profesjonalne i specjalistyczne. Poprzez zródła profesjonalne rozumiemy tu instytucje. Należą do nich: - księgi wieczyste, - ewidencja gruntów i budynków oraz nowoczesny kataster, -państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny, -geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia te- renu, -system informacji przestrzennej SIP, -miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, -dokumentacja techniczna budynk6w i budowli, -system rejestracji cen nieruchomo£ci, -statystyka publiczna, -normatywy do wycen budynków i budowli, -Rejestr Podmiotów Gospodarki Narodowej REGON, - Państwowy Elektroniczny System Ewidencji Ludności PESEL, - rejestr zabytków. Artykuł zarysowuje ważny problem dostępnych wielu źródeł informacji potrzebnej dla zróżnicowanych potrzeb rynku nieruchomości. Istotnym aspektem tej stopniowo rozszerzanej informacji są nowe obszary działań na rynku nieruchomości, które powstają w miarę rozwoju tego rynku w Polsce. W okresie ostatnich 10 lat rozwinęła się baza profesjonalnych źródeł informacji, chociaż niektóre z nich zawierają mniejsze lub większe luki. Rosnąca baza informacji dla rynku nieruchomości będzie się rozwijać w następnych latach w Polsce.
Marketing w gospodarce nieruchomościami gminy polega głównie na: - aktywizacji przez władze lokalne rynku nieruchomości (wpływ na podaż nieruchomości) w celu przyciągnięcia inwestorów i kapitału, - gospodarce nieruchomościami komunalnymi (nabywanie, zbywanie, zarządzanie). Atrakcyjność oferowanych na rynku lokalnym i na rynkach zewnętrznych zasobów nieruchomości zależy od ich stanu technicznego i prawnego, struktury własnościowej i rodzajowej oraz sposobu wykorzystania. Władze lokalne mają instrumenty, za pomocą których mogą wpływać na zmiany stanu, struktury i sposobu wykorzystania terenu. Należą do nich: - instrumenty planistyczne: - strategia rozwoju społeczno-gospodarczego gminy, - studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, - miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, - instrumenty prawno-administracyjne, tj. przepisy prawa dotyczące: - wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, - obrotu nieruchomościami, - wywłaszczania nieruchomości, - prawa pierwokupu, - tworzenia zasobu gruntów, - przygotowania terenów pod zabudowę, instrumenty ekonomiczno-finansowe: - podatek od nieruchomości, - podatek rolny, - podatek leśny, - oplata za prawo do użytkowania wieczystego gruntu, - opłaty za dzierżawę i najem, - opłaty za niezabudowanie lub niezagospodarowanie gruntu w określonym terminie, - opłaty adiacenckie, - opłata targowa, - system informacji o nieruchomościach. Przeprowadzone badania działalności wybranych gmin w gospodarce nieruchomościami w okresie od zmian ustrojowych wskazują, że władze lokalne dotychczas rozwiązują bieżące problemy inwestycyjne nie mając wyznaczonej strategii wykorzystania swoich nieruchomości pod kątem stymulowania lokalnej gospodarki. Koncentrują się na prywatyzacji gruntów, budynków i lokali mieszkalnych w celu pozyskania środków do budżetu i przeznaczenia na najpilniejsze inwestycje infrastrukturalne. Wypracowanie strategii marketingowej gminy w gospodarce nieruchomościami wymaga: - określenia przyszłej struktury gospodarczej gminy, tzn. przyszłych struktur zaludnienia i zatrudnienia oraz najbardziej korzystnych funkcji, a także popytu nieruchomości na różne rodzaje działalności, - identyfikacji terenów do rozwoju wybranych funkcji zagospodarowania przez określonych użytkowników, - analizy możliwości wykorzystania i zarządzania nieruchomościami komunalnymi. Na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz strategii jej rozwoju społeczno- gospodarczego można zbudować strategię marketingową w gospodarce nieruchomościami. Powinna ona zawierać cztery rodzaje działalności gminy: - tworzenie oferty nieruchomości (produkt), - ustalanie atrakcyjnych warunków pozyskiwania nieruchomości przez inwestorów (cena), - docieranie z ofertą do potencjalnych inwestorów (dystrybucja), - prowadzenie promocji ofert o nieruchomościach (promocja).
Metodyka opracowywania modeli rynku nieruchomości miejskich wyróżnia dwa podstawowe podejścia merytoryczne. Pierwsze polega na próbie oceny - w modelu zwanym całościowym - wpływu wybranych czynników na rozwój całego organizmu miejskiego. Metodą wydającą się obecnie rokować większe nadzieje na uzyskanie bardziej dokładnych wyników jest posługiwanie się modelami cząstkowymi. Próbują one opisać rzeczywistość poprzez uwzględnienie większej liczby czynników, oddziałujących jednak tylko na wybrany sektor rynku nieruchomości - mieszkania, powierzchnie biurowe, czy obiekty handlowe. Aczkolwiek prof. Roger Mackett, jeden z najbardziej zagorzałych zwolenników modeli całościowych, podczas naszego spotkania w Londynie w 1996 r. wyznał, że brak wystarczającej rzetelności uzyskiwanych wyników zniechęcił go do kontynuacji badań, w pierwszej części artykułu - dla celów porównawczych - zamieszczono krótki przegląd trzech głównych nurtów dominujących dotychczas w badaniach nad ekonometrycznym opisem praw rządzących rozwojem przestrzennym. Zdecydowanie więcej uwagi poświęcono w artykule metodyce opracowywania modeli cząstkowych, posługując się przykładami opisującymi wpływ różnorakich czynników na sektor powierzchni biurowej - strategiczny z punktu widzenia rozwoju potencjału ekonomicznego i kształtowania przestrzeni w strefach centralnych aglomeracji miejskich. Rynek obiektów biurowych stanowi główny element rynku komercyjnego. Urbaniści i ekonomiści zachodni wiele uwagi poświęcają analizie praw rządzących rozmieszczeniem obiektów biurowych na terenie aglomeracji miejskich. Dzieje się tak dlatego, gdyż biura, jako podstawowe miejsce pracy mieszkańców współczesnych miast, uważane są za podstawowy element centrotwórczy. Duże skupiska osób zatrudnionych w biurach i odwiedzający ich interesanci przyciągają licznych inwestorów z branży handlowo-usługowej i tworzą największe potoki ruchu. To właśnie powoduje tak duże zainteresowanie urbanistów problemem optymalnej wielkości centrum miasta i zagadnieniem rozwoju ośrodków dzielnicowych. Z kolei ekonomistów interesuje głównie analiza lokalizacji obiektów biurowych z punktu widzenia rentowności inwestycji, uzależnionej przede wszystkim od poziomu płaconego przez najemców czynszu. Z omówioych pokrótce (z różnym stopniem szczegółowości) siedmiu modeli cząstkowych opisujących rynek nieruchomości biurowych wynika, że do najczęściej uwzględnianych czynników zalicza się: - w grupie czynników opisujących cechy lokalizacji obiektu: - odległość od najbliższego lotniska - liczbę dróg ruchu szybkiego na terenie dzielnicy odległość od najbliższej drogi ruchu szybkiego - gęstość zatrudnienia w obiektach biurowych na terenie otaczającym obiekt, będący przedmiotem analizy - średni dochód okolicznych mieszkańców - wskaźniki przestępczości - procentowy udział mieszkańców zatrudnionych w handlu - wydatki na edukację na 1 mieszkańca dzielnicy - ustalenia planu miejscowego odnośnie przyszłego rozwoju dzielnicy - odległość do najbliższych terenów o wysokich walorach przyrodniczych - w grupie czynników opisujących cechy budynku: - cenę jednego metra kwadratowego powierzchni terenu - wiek budynku - powierzchnię całkowitą - rodzaj konstrukcji (beton, cegła, rama stalowa itp.) - estetykę elewacji - liczbę wind - rodzaj parkingu (garażu) Prace nad doskonaleniem modeli opisujących rynek nieruchomości biurowych trwają nadal. Każdy z kolejnych modeli wykorzystuje doświadczenia wcześniejsze, uszczegóławiając aspekty dotychczas nie uwzględniane. Jeden z ostatnich opublikowanych modeli (BIB omówiony dokładniej w końcowej części artykułu) wyróżnia się uwzględnieniem wpływu lokalizacji biurowca względem obszarów zabudowy mieszkaniowej, dokładniejszą analizą rangi czynnika osobistych kontaktów międzyludzkich pracowników sąsiadujących ze sobą biur oraz prognozowaniem trendów zachodzących przemian na podstawie porównywania danych historycznych.
Zagadnieniem szeroko rozumianej gospodarki gruntami zajmuje się interdyscyplinarna dziedzina wiedzy, określana w Stanach Zjednoczonych mianem „land economics" i będąca tam przedmiotem badań i nauczania już od 1892 roku. Zarówno prace wcześniejsze, jak i zdecydowana większość modeli proponowanych obecnie w ramach tzw. nowej ekonomiki miasta (New Urban Economics - NUE), podkreślają wagę wpływu odległości od centrum na wartość nieruchomości miejskich. Za twórców teoretycznych podstaw NUE uznaje się E. S. Millsa i M. J. Beckmanna, którzy w latach 1967-1969 przedstawili nowe propozycje metod uwzględniania wpływu czynnika odległości od centrum na: gęstość zaludnienia, optymalizację rozmieszczenia poszczególnych elementów programu miejskiego i koszty transportu - a co za tym idzie na wartość gruntów. Zastosowanie zasad konkurencyjnej gospodarki rynkowej w odniesieniu do terenów miejskich wymaga przyjęcia dwóch założeń: - centrum miasta charakteryzują najlepsze warunki obsługi komunikacyjnej, - dostępność komunikacyjna obszarów zmniejsza się wraz ze wzrostem odległości od centrum. W przypadku obiektów handlowo-usługowych lokalizacja w centrum miasta zapewnia im najwyższe obroty. Z kolei lokalizacja mieszkania bliżej centrum, obszaru najwyższej koncentracji miejsc pracy, oznacza zmniejszenie kosztu dojazdów do pracy i zwykle łatwiejszą dostępność obiektów handlowo- usługowych. Zyski wynikające z lokalizacji w pobliżu centrum miasta powodują, że prawa rynku ustalają na tych terenach wyższą wysokość renty. Wartość terenów spada wraz z od­daleniem się od centrum miasta. W przypadku organizacji przetargów wygrywa użytkownik, którego zyski pozwolą na płacenie najwyższej renty, czyli taki, który potrafi wykorzystać grunt w sposób najbardziej efektywny. Na wzrost wartości renty budowlanej znaczny wpływ wywiera również renta planistyczna, związana np. w rejonach podmiejskich z oczekiwaniami odnośnie dalszej ekspansji terenów zurbanizowanych. Z powodu braku dostępu do danych krajowych, analizę wpływu na wartość nieruchomości miejskich oddalenia od centrum miast i panujących na terenie całej aglomeracji warunków komunikacyjnych przedstawiono na przykładzie Sydney, a analizę wpływu wielkości parceli budowlanej na jej wartość przeprowadzono na przykładzie aglomeracji Chicago. Badania australijskie wykazały, że ze wszystkich czynników największe znaczenie ma odległość od centrum miasta. W 1989 roku w przedziale odległości 5-10 km ceny spadły w tempie 3%/km, w odległości 10-20 km 2%/ km, a w odległości 20-30 km o 1,5%/km. Szacuje się, że w latach 1977-1989 główną przyczyną występujących różnic w cenach porównywalnych domów usytuowanych w różnej odległości od centrum był czynnik dostępności komunikacyjnej (w ponad 50 procentach). Zakładając, że 80% kosztów podróży stanowi koszt straconego czasu, a 20% wydatki na eksploatację pojazdu ocenia się, że w latach 1977-1989 koszt dojazdów do pracy wzrósł o 55%. W roku 1989 stwierdzono, że spadek cen nieruchomości wraz ze wzrostem ich odległości od centrum miasta odpowiada już w przybliżeniu wartości czasu traconego na coraz dłuższe dojazdy. Badania prowadzone w Chicago wykazały, że udział czynnika wielkości działki w wynikającym ze wzrostu odległości od centrum spadku jej wartości różni się znacznie w zależności od funkcji terenu. Wpływ odległości od centrum na wartość gruntów budowlanych w przeliczeniu na jednostkę powierzchni terenu jest więc znacznie słabszy, niż wynikałoby to z porównań nie uwzględniających różnic w wielkości działek. Najwięcej, bo aż połowę wartości działki stanowi w przypadku gruntów pod zabudowę komercyjną i przemysłową, a w przypadku działek pod zabudowę mieszkaniową spada do poziomu 20-30 procent ich wartości. Prace nad budową modeli matematycznych z zakresu gospodarki przestrzennej należy po-przedzać tworzeniem modeli ekonomicznych, stanowiących uproszczony obraz rzeczywistości, zawierający tylko najistotniejsze dla analizowanego zagadnienia elementy. Zasadę budowy prostych modeli ekonomicznych mogących znaleźć zastosowanie w dziedzinie gospodarki nieruchomościami przedstawiono na przykładzie typowego dylematu dewelopera.
W ramach prac badawczych, realizowanych z działalności statutowej Instytutu, jako Problem Badawczy nr 6 pt. „Poszukiwanie modelu teoretycznego dla aktywnie funkcjonującego rynku nieruchomości w gminie opracowano m.in. „Rynek nieruchomości na obszarach o szczególnie wysokich walorach naturalnych i kulturowych na przykładzie uzdrowiska Konstancin". Analiza rynku nieruchomości została wstępnie opracowana (I etap) na podstawie informacji o cenach transakcyjnych z lat 1997- 1998 (informacje zaczerpnięto z aktów notarialnych). W latach tych odnotowano jedynie 74 transakcje kupna-sprzedaży, a dotyczyły one: 24 działek rolnych, 32 działek budowlanych niezabudowanych, 15 działek budowlanych zabudowanych, 3 mieszkań w zabudowie blokowej (parter - z przeznaczeniem na otworzenie banku). Przy wykorzystaniu technik komputerowych, naniesiono na mapę w skali 1:10 000, informacje w postaci warstw: 1/ mapa średnich cen gruntów (wg stanu na 1997r.) - opracowanie geodezyjne Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie, Wydział Geodezji, Kartografii, Katastru i Gospodarki Gruntami, 2/ strefy ochrony uzdrowiskowej, 3/ walory przyrodnicze (rezerwaty, parki krajobrazowe i lasy), 4/ zabytki (zabytkowe wille i pensjonaty), 5/ infrastrukturę uzdrowiskową (punkty lecznictwa otwartego, tężnia i park zdrojowy), 6/ uzbrojenie terenu (linie energetyczne, tereny zwodociągowane i tereny zgazyfikowane, studnie kopane, linia telefoniczna), oraz 7/ drogi o znaczeniu wojewódzkim i lokalnym. W wyniku nałożenia kilkunastu warstw informacyjnych dokonana została ocena rozkładu czynników decydujących o cenach nieruchomości. Przyjęta została teza, że na poziom cen na lokalnym rynku nieruchomości istotny wpływ mają rynkowe cechy nieruchomości: położenie w strefie A, B i C ochrony uzdrowiskowej, sąsiedztwo zabytków, uzbrojenie (gazociąg, wodociąg, elektryczność), dostępność komunikacyjna. Wnioski ukierunkowano na wyróżnienie cech i walorów środowiska przyrodniczego i kulturowego, które mogą mieć istotny wpływ na wartości rynkowe nieruchomości. Cechom rynkowym na wytypowanych obszarach nadane zostały odpowiednie wagi (obliczone i ujęte w tabele i przedstawione na schematach). Przeprowadzona analiza potwierdza hipotezę, że atrakcyjność rynku nieruchomości wynika z obecności licznych zabytków architektury wkomponowanych w zaciszne otoczenie, co z kolei ma związek z dobrym zagospodarowaniem przestrzennym obszaru, będącym konsekwencją wieloletniej tradycji szczególnych zasad ochrony. Liczy się też uzbrojenie terenu w media oraz dogodne położenie w stosunku do tras komunikacyjnych, ułatwiających dostęp do ośrodków lecznictwa i rehabilitacji. Teren uzdrowiska stanowi więc korzystne miejsce inwestowania tych, którzy cenią sobie ciszę, spokój oraz piękno przyrody i gwarancję „zdrowego klimatu". Z przeprowadzonej analizy wynika, że wraz ze wzrostem poziomu świadomości ekologicznej społeczeństwa, rosną wymagania dotyczące stanu środowiska przyrodniczego i ochrony dziedzictwa kulturowego. Tendencje te potwierdzają różnice w cenach nieruchomości w poszczególnych strefach ochrony uzdrowiskowej. Ma to związek z dobrym zagospodarowaniem przestrzeni i konsekwencjami wieloletniej tradycji szczególnych zasad ochrony. Atrakcyjność rynku nieruchomości związana jest przede wszystkim z funkcją uzdrowiskową miejscowości o wieloletnich trądycjach i kulturowych, a wysokie walory środowiska przyrodniczego, podlegające szczególnym zasadom ochrony, są gwarantowane przepisami prawnymi w chwili obecnej i w przyszłości.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 10 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.