Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 75

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  rozmieszczenie zwierzat
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W teorii ekologii istnieje kilka bardzo ważnych modeli opisujących zasady osiedlania się organizmów. Poniżej przedstawiono najważniejsze z nich wskazując na występujący we wszystkich wspólny element: lepsze siedliska są zawsze zajmowane przez osobniki wcześniej niż siedliska gorsze. Wskazuje to na prosty mechanizm oceny jakości siedlisk – powinny one być oceniane na podstawie kolejności zasiedlania
The model of ideal free distribution (IFD, Fretwell and Lucas 1970, Fretwell 1972) can predict the optimal distribution of individuals of a given animal population between patches of different resource profitability. The two most important assumptions of the IFD model are that (1) each individual is able to assess the level of resources and chose the most proficient location which offers the highest possible fitness gain, and (2) each individual is free to move from one patch to another with no costs involved in its relocation. The IFD model predicts that the density of an animal population reflects resource profitability: the higher the resource levels (resource productivity), the higher the population density (Figs. 1 and 2a). While early examples demonstrated the great predictive value of the IFD model, more recent studies have shown that the model is too robust to accurately reflect animal distribution. Considerable empirical data have shown that there are consistent deviations from the IFD, and that densities in proficient sites are often lower than expected from the outcome of this model, and vice versa. The original imperfect IFD model (Fig. 2a) has therefore been gradually replaced by various modifications, including those that consider the inability to correctly assess the resource profitability level (Fig. 2b), the effect of competitive interference (Fig. 3), differences in superiority in resource competition (Fig. 4), and other factors such as travel costs. However, the aforementioned modifications are not as important for individual fitness as the separate components of individual growth P, either by reduced assimilation A or elevated respiration R (P = A - R).
Nornik zwyczajny Microtus arvalis (Pallas, 1778) jest jednym z najliczniejszych kręgowców lądowych Polski, szeroko rozprzestrzenionym zwłaszcza w nizinnej części kraju. Występuje głównie na terenach wykorzystywanych rolniczo: łąkach, pastwiskach, uprawach. Dotychczas nornik zwyczajny nie został stwierdzony w polskiej części Tatr. Odłowy prowadzone w latach 2004–2012 wykazały obecność tego gatunku na dziesięciu powierzchniach próbnych w Tatrzańskim Parku Narodowym oraz na niżej położonych terenach przyległych. Wszystkie stanowiska zlokalizowane były w reglu dolnym na śródleśnych polanach, na których prowadzony był wypas bądź wykaszanie. Gryzonie odłowiono w Tatrach na wysokościach od 910 do 1090 m n.p.m. W słowackiej części Tatr Wysokich norniki zwyczajne rejestrowano do wysokości 1320 m n.p.m.
13
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Awifauna lęgowa okolic Koźla na Śląsku Opolskim

86%
Pomurnik Tichodroma muraria (L.) gniazduje obecnie w Polsce wyłącznie w Tatrach. Są to najbardziej na północ wysunięte stanowiska lęgowe tego gatunku. W artykule zestawiono dawniejsze i współczesne obserwacje tego taksonu w polskiej części Tatr, a obszerniej omówiono wyniki inwentaryzacji przeprowadzonych w latach 1995–1997 i 2006. Pomurniki są stwierdzane w Tatrach od roku 1835 (w polskiej części od r. 1850), obecnie głównie w Tatrach Zachodnich. Najważniejszymi ostojami gatunku są: Dolina Kościeliska – zwłaszcza rejon Kominiarskiego Wierchu i Wąwóz Kraków, Dolina Kasprowa i Kościelec. Liczebność gatunku w latach 90. XX wieku oceniono na 16–19 par, z tego w granitowych Tatrach Wysokich (w latach 1995–1997) wykryto jedynie rewiry trzech par. W trakcie cenzusu w 2006 roku stwierdzono brak ptaków na niektórych stanowiskach, a obecny stan liczebny oceniono na 10–15 lub nawet tylko na 5–10 par. Tatrzańska populacja lęgowa podlega fluktuacjom związanym prawdopodobnie z ekstremalnymi warunkami pogodowymi zwłaszcza wiosną. Pomurniki gniazdują w Tatrach Zachodnich przede wszystkim na skałach wapiennych, bogato urzeźbionych i porośniętych roślinnością zielną oraz trawami. Głównym zagrożeniem dla populacji, obok drapieżników i niekorzystnej pogody, może być niepokojenie ptaków przez alpinistów. Istnieje pilna potrzeba rozpoczęcia regularnego monitoringu pomurnika, by dokładniej określić jego liczebność w polskich Tatrach
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.