Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 87

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  rewitalizacja miast
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W artykule prezentuje się syntetyczne wyniki wstępnych badań przeprowadzonych w 2009 r. w 12 miastach woj. łódzkiego liczących powyżej 25 000 mieszkańców. Celem artykułu jest przedstawienie potrzeb miast oraz działań samorządów lokalnych w zakresie rewitalizacji. Zakres przedmiotowy artykułu obejmuje określenie powierzchni obszarów wymagających rewitalizacji, ich struktury typologicznej i funkcjonalnej oraz planowanych i realizowanych działań rewitalizacyjnych. Cel badań realizowano metodą ankietową, uzupełnioną wywiadem kwestionariuszowym oraz obserwacją terenową. Badania wykazały, że istnieją trzy typy koncepcji działań rewitalizacyjnych: wyspowy, wielkopowierzchniowy i mieszany. Dominacja zdegradowanych obszarów mieszkaniowych w strukturze typologicznej badanych obszarów wynika ze wskazywania do rewitalizacji obszarów śródmiejskich, w tym historycznych układów rozplanowania. Niewielki udział w powierzchni przeznaczonej do rewitalizacji mają natomiast tereny poprzemysłowe. Większość miast ma dobrze rozpoznane potrzeby w zakresie rewitalizacji i dysponuje lokalnymi programami rewitalizacji, ale w nielicznych zaobserwowano znaczniejsze zaawansowanie działań rewitalizacyjnych. W planowanych działaniach nacisk położono na aspekt techniczny, a marginesowo traktowano aspekt kulturowy, społeczny i gospodarczy. Proponowane kierunki rewitalizacji zmierzają do ożywienia przestrzeni publicznych oraz do zwiększenia powierzchni terenów mieszkaniowo-usługowych i usługowych kosztem terenów mieszkaniowych, poprzemysłowych i nieużytków.
Pojawienie się obszarów kryzysowych w miastach krajów postsocjalistycznych to z jednej strony wynik transformacji, przejścia od gospodarki planowej do rynkowej, które spowodowało upadek wielu tradycyjnych przemysłów, a z drugiej – rezultat zaniedbań w poprzednim okresie. Rewitalizacja ma za zadanie ożywić gospodarczo i społecznie oraz przywrócić ład przestrzenny w zdegradowanych fragmentach miasta. Timişoara leży w zachodniej części Rumunii. Miasto należy do najlepiej rozwijających się miast rumuńskich, przyciąga wielu inwestorów. Większość obszarów przemysłowych jest przekształcana prawidłowo. Jednocześnie dzielnice historyczne z bogatym kulturowym dziedzictwem są zdegradowane. Szacuje się, że aż kilkanaście tysięcy budynków wymaga renowacji. Pierwsze rezultaty działań rewitalizacyjnych są już widoczne: niektóre zabytki wyremontowano, a place Zwycięstwa i Jedności stały się atrakcyjnymi przestrzeniami publicznymi zarówno dla mieszkańców, jak i dla turystów.
Celem artykułu była analiza możliwości wykorzystania PPP w przedsięwzięciach rewitalizacyjnych, zrealizowanych w ramach ZPORR w województwie mazowieckim. Wybierając projekty, kierowano się ich kompleksowością, wartością oraz szczegółowością analiz przedprojektowych. Przeanalizowano projekt „Kamienica artystyczna – rewitalizacja kamienicy położonej w Radomiu przy ulicy Rwańskiej 7 (zaprojektuj i wybuduj)” oraz projekt „Rewaloryzacja Parku im. K. A. Dittricha w Żyrardowie”. W realizacji obu projektów nie zastosowano formuły PPP. W obu przypadkach zarówno po stronie partnera publicznego, jak i prywatnego powinny pojawić się wyraźne korzyści. W analizowanych projektach nie wykazano wystarczających korzyści dla partnera prywatnego. Doświadczenia zagraniczne pokazują, że przy odnowie budynków mieszkalnych partner prywatny zyskuje przy większych inwestycjach. Współpraca publiczno-prywatna przy rewaloryzacji parków jest najczęściej dodatkowym elementem większej inwestycji deweloperskiej zlokalizowanej w sąsiedztwie.
W pracy przedstawiona została problematyka rewitalizacji obszarów poprzemysłowych na cele mieszkaniowe, zwrócono uwagę na możliwości i potrzeby podejmowania takich przedsięwzięć a także na bariery rozwoju mieszkalnictwa na omawianych obszarach. Zaprezentowano polskie i zagraniczne przykłady adaptacji obiektów poprzemysłowych na osiedla mieszkaniowe, w tym także lofty. Świadczą one o wyraźnej tendencji do wykorzystywania istniejących zasobów miast, popularnej zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej. Mieszkanie w dawnym zakładzie przemysłowym, fabryce czy budynku magazynowym staje się ciekawą alternatywą tradycyjnej zabudowy. Zindywidualizowana forma i specyficzny charakter lokalu mieszkaniowego podkreślony zostaje poprzez połączenie ocalałych elementów przemysłowych i nowych uzupełnień. Obszar i obiekt zostają ponownie włączone do współczesnego życia i tym samym uratowane od dewastacji. Funkcjonalność miasta i jego wizerunek poprawiają się.
Jednym z najistotniejszych problemów współczesnego rozwoju wielu miast, zarówno pod względem naukowo-badawczym, jak i praktyczno-decyzyjnym, jest proces „kurczenia się” miast (shrinking cities). Przezwyciężenie jego negatywnych skutków wydaje się w najbliższym czasie jednym z największych wyzwań polityki rozwoju wielu ośrodków miejskich w Europie. Z tego powodu zachodzi konieczność formułowania i realizacji nowych strategii rewitalizacji „kurczących się” miast na różnych poziomach zarządzania rozwojem. W niniejszym artykule poddano analizie strategie krajową i regionalną we wschodnich Niemczech oraz lokalną we francuskim mieście pokopalnianym Saint-Etienne. Na tej podstawie można stwierdzić, że kluczowym zadaniem władz miast i regionów powinna być współpraca z mieszkańcami, właściwe zarządzanie procesem, indywidualne podejście do każdego przypadku, a przede wszystkim przekonanie lokalnej społeczności, że „kurczenie się” również może oznaczać nowe możliwości rozwoju.
W artykule omówiony został system monitorowania Lokalnego programu rewitalizacji dla Miasta Bydgoszczy na lata 2007-2015 (LPR-B). System monitorowania LPR-B został tak zaprojektowany, aby można było kontrolować postęp realizacji programu oraz poszczególnych projektów wpisanych do programu, monitorować wpływ realizacji projektów na obszar poddany rewitalizacji oraz monitorować zmiany zachodzące na terenie Bydgoszczy, które dotyczą rewitalizacji. Autorka opisuje system monitorowania programu, w tym wdrażania LPR-B na podstawie wskaźników, realizacji projektów wpisanych do LPR-B, finansów LPR-B, wdrażania LPR-B na podstawie waloryzacji budynków i budowli. W artykule omówiono wszystkie składowe systemu monitorowania LPR-B oraz zaprezentowano przykłady ilustrujące cały proces.
Rewitalizacja przestrzeni miejskich może przywrócić znaczne powierzchnie terenów poprzemysłowych, które były wyłączone z użytkowania do ponownego zagospodarowania. Działania te są możliwe dzięki tworzonym programom rewitalizacji, w ramach których określa się obszar i zakres prac dla danych rejonów, wraz ze wskazaniem ich późniejszego zagospodarowania zgodnego z potrzebami społeczności i planami zagospodarowania miast. W pracy przestawiono przykłady działań rewitalizacyjnych prowadzonych na terenach poprzemysłowych m.st. Warszawy, zlokalizowanych na Powiślu i obejmujących zabiegi, których następstwem może być powstanie miejskich przestrzeni publicznych wykorzystujących walory krajobrazowe terenów przyległych do Wisły.
Zaniedbane i zagrożone degradacją przestrzenie miejskie w wyniku realizacji projektów rewitalizacji zmieniają się w wymiarze kulturowym. W artykule przedstawiono problemy tworzenia oferty kulturowej przestrzeni rewitalizowanych opierając się na interpretacji pojęcia kultury jako uprawy – według najstarszego łacińskiego znaczenia tego pojęcia. Charakteryzując ofertę określono warunki wstępne, zidentyfikowano problemy skali zamierzeń i dylematów wyboru wartości. Odnawianie przestrzeni to specyficzna misja kulturowa, w której wymagana jest odpowiedzialna postawa wobec historii, a także nowych form aktywności społecznej i indywidualnej promowanych dzięki projektom rewitalizacji. Atrakcyjność oferty z punktu widzenia nowych wartości kulturowych udokumentowano opisami wybranych miejskich przestrzeni rewitalizowanych.
Averse economic and social phenomena occurring in citits can be minimalized by appropriate revitalization actions taking into account the social, economic, urban, cultural and environmental. The purpose of this article is the analysis adopted by the local authority revitalization model Połczyn-Zdrój and socio-economic revitalization of the urban center of the spa, which is the city Połczyn Spa and requests for clarification of the policy of local authorities in this regard.
Osiedla mieszkaniowe budowane w latach 70. i 80. XX w., stanowiące ważny element struktury urbanistycznej polskich miast, podlegają procesowi starzenia. Dotyczy to zarówno zasobów mieszkaniowych, jak i otaczającej je przestrzeni, prowadząc do sytuacji kryzysowych. Idea rewitalizacji, zgodnie z definicją zawartą w dokumentach strategicznych Unii Europejskiej, oparta jest na procesie wielokierunkowych działań naprawczych i służyć ma poprawie złej sytuacji. Projekt Program rewitalizacji przestrzeni całości terenu SMB „Imielin” w Warszawie pozwolił na identyfikację zjawisk negatywnych, obejmujących sferę przestrzenno-funkcjonalną, przyrodniczą i społeczną. Niestety możliwości uzyskania środków na działania naprawcze z funduszy UE (zgodnie z zapisami w obowiązujących dokumentach strategicznych, w tym RPO WM) nie odpowiadają realnym potrzebom spółdzielni mieszkaniowych. Obszary wsparcia ograniczone są wyłącznie do renowacji części wspólnych wielorodzinnych budynków mieszkalnych. Problem mieszkalnictwa traktowany jest zatem marginalnie, mimo iż w założeniu rewitalizacja osiedli mieszkaniowych ma bezpośredni wpływ na poprawę życia mieszkańców miast.
The 1980s concepts of Polish urban planners concerned with public participation in spatial planning have been enriched in the first two decades of the 21st century by publications of Polish spatial planners who are well acquainted with German and French experiences and present the phenomenon of public participation from the angle of the position of public participation in the processes of city revitalisation, of city policies and in the so-called integrated development planning. Their views are presented in this article.
The policy of city revitalisation in Poland up to the year 2023 has been prepared on the basis of analysis of the national strategic planning documents (with special account to National City Policy 2023) and the law of 9 October 2015 concerning revitalisation. The assessment of the national revitalisation policy has been developed with regard to the EU city policy (focusing on reurbanisation) and the 'old' Community institutional, legal and planning solutions concerned with revitalisation. It was emphasised that the concept adopted in Poland is a cohesive city and complex revitalisation of the areas in crisis. The revitalisation actions of the government have been defined in a simplistic way in the NCP 2023 (no differences between cities were regarded and no instruments of revitalisation policy implementation were presented). The law of revitalisation does not regulate the issue of organisation of the process of revitalisation from the domestic funds. There is a necessity to continue the works on the national revitalisation policy with particular emphasis on the actions envisaged after the year 2020.
Miasta europejskie w XXI w. ze względu na starzenie się populacji staną przed koniecznością przystosowania się do zmieniających się potrzeb mieszkańców. Starzenie się ludności jest jednym z globalnych trendów, który dotyczy przede wszystkim miast w krajach rozwiniętych, w tym Polski. Niezależnie od udziału osób starszych w mieście a także tempa ich starzenia, miasta muszą podjąć działania służące odnowie. Autorka podejmuje próbę przedstawienia typologii miast ze względu na zmiany demograficzne. Za pomocą metody studium przypadku próbuje określić kierunki i koncepcje odnowy miast w zakresie zmian w strukturze funkcjonalno-przestrzennej poszczególnych typów obszarów miejskich.
Celem artykułu jest przedstawienie głównych wyzwań rewitalizacyjnych, jakie aktualnie stoją przed miastami, które w nowym okresie programowania Unii Europejskiej chcą pozyskiwać środki na przedsięwzięcia rewitalizacyjne. Tło publikacji stanowią: odniesienie do dotychczasowych doświadczeń w tym zakresie oraz podejmowane od lat 90. próby legislacyjne i formułowane definicje rewitalizacji. Obecnie samorządy zostały zmuszone – poprzez krajowe dokumenty strategiczne, wytyczne nowego okresu programowania 2014–2020 oraz Ustawę o rewitalizacji – do znaczącej zmiany schematów postępowania w tej dziedzinie. „Wyuczone” jednak od 2004 r. pozyskiwania dostępnych funduszy unijnych, które w dużej mierze były przeznaczane na działania infrastrukturalne, potrzebują teraz czasu, aby przygotować nowe, jakościowo dobre programy rewitalizacji, wybrać zintegrowane, uspołecznione projekty oraz zbudować kompleksowy system stałej współpracy z mieszkańcami oraz interesariuszami, który faktycznie pozwoli na ich aktywne włączanie się w rewitalizację.
Wdrażanie programów rewitalizacji w miastach prowadzi do mozaikowatej struktury obszaru rewitalizacji. Projekty mieszkaniowe, dotyczące remontów, modernizacji, przebudowy budynków mieszkalnych, z powodu braku finansowania nie są prowadzone z intensywnością odpowiadającą udziałowi funkcji mieszkaniowych czy potrzebom w tym zakresie. Zaniechanie tych działań wpływa negatywnie na efekty innych projektów rewitalizacji w sferze społecznej, gospodarczej, przestrzennej. Krajowe programy wsparcia w dziedzinie mieszkalnictwa są niewielkie i w minimalnym stopniu mogą przyczynić się do poprawy sytuacji. Również finansowanie unijne w ramach regionalnych programów operacyjnych nie prowadzi do zadowalającego zwiększenia liczby i skali projektów mieszkaniowych w rewitalizacji. Brak programów publicznych współfinansujących projekty mieszkaniowe w rewitalizacji oznacza regres mieszkalnictwa i rewitalizacji rozumianej jako działanie zintegrowane i kompleksowe. Należy dążyć do tworzenia funduszy rozwoju mieszkalnictwa na szczeblu krajowym i regionalnym.
Artykuł wskazuje, na tle badań własnych, narzędzia informowania, konsultacji oraz uczestnictwa publicznego w procesach rewitalizacji. Istotną częścią tekstu jest, zawarty w Aneksie, raport z badań, przeprowadzonych w 2009 r. w postaci internetowej kwerendy lokalnych programów rewitalizacji 190 miast z wszystkich województw (ponad 20% ogółu polskich miast). Wyniki badań ujawniają, że polskie gminy realizują głównie nałożone na nie obowiązki związane z udostępnianiem informacji publicznej. Na poziomie konsultowania podejmowane są także głównie działania obligatoryjne w zakresie wynikającym z przepisów ustawowych. Tylko nieliczne z badanych gmin wdrażają instrumenty, które uznać można za przejaw zapewniania aktywnego uczestnictwa mieszkańców w podejmowaniu decyzji. Także nieliczne miasta posiadają rozbudowane, aktualizowane portale dotyczące rewitalizacji, w większości przypadków informacje na stronach www pojawiają się incydentalnie i nie tworzą spójnego i przystępnego kompendium wiedzy nt. działań rewitalizacyjnych. W artykule przedstawiono systematykę narzędzi partycypacyjnych oraz propozycję modelowego ujęcia partycypacji społecznej w zarządzaniu procesami rewitalizacji. Na podstawie doświadczeń zagranicznych – wskazano praktyczne propozycje podjęcia odpowiednich sekwencji działań we wdrażaniu uczestnictwa społecznego. Autorzy podkreślają, że kluczowym problemem w konstruowaniu zestawu działań są: otwartość partnerów procesu na współpracę i wzajemna gotowość do zrozumienia ich sytuacji i potrzeb. Bez owej otwartości i pełnej gotowości do współpracy – instrumenty partycypacji stają się martwe.
Przedmiotem wypowiedzi były doświadczenia związane z wykorzystaniem historii Żyrardowa w projektach i praktyce rewitalizacji. Żyrardów rozwinął się zgodnie z planem z lat 70. XIX w. Główna oś komunikacyjna oddzielała osadę robotniczą od pasma przemysłowego, położonego wzdłuż rzeki. Tworzenie jednorodnych stref zagospodarowania (mieszkanie – praca), rozległe tereny zielone a także wyjątkową kompozycję przestrzenną uznano za ważne osiągnięcie europejskiej urbanistyki XIX w. Powstanie miasta idealnego było możliwe dzięki koncentracji w Towarzystwie Akcyjnym Zakładów Żyrardowskich wszystkich decyzji inwestycyjnych, realizacyjnych, zarządzania i planowania. Po upadku przemysłu lniarskiego w latach 90. XX w. fabryki uległy dewastacji. Od całkowitej zagłady uratowali je prywatni inwestorzy (adaptacja na lofty, usługi, produkcja wyrobów z lnu). Równocześnie staraniem władz miasta zrewitalizowano park, wymieniono nawierzchnię na wielu ulicach i placach. To jednak nie wystarczy. Konieczne stało się znalezienie nowych czynników miastotwórczych i wykreowanie przestrzeni dla nowych funkcji. Żyrardów już nigdy nie będzie miastem przemysłowym. Przyszłość miasta to turystyka industrialna, szkolnictwo wyższe, usługi i logistyka. Władze i inwestorzy stoją przed wyzwaniem pełnego wykorzystania potencjału dziedzictwa dla rozwoju miasta.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.