Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 59

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  polityka spojnosci
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W opracowaniu podstawowym problemem jest odpowiedź na pytanie, czy prowadzona w okresie poprzedzającym akcesją z UE polityka spójności w rzeczywistości zmniejsza różnice rozwojowe występujące w kraju, czy też występuje tendencja do powiększania się ich w wyniku działania innych czynników, takich jak renta położenia, większa atrakcyjność lokalizacyjna obszarów o rozwiniętej infrastrukturze itp.? Odpowiedzi na to pytanie poszukiwano poprzez określenie zróżnicowania poziomu rozwoju oraz zróżnicowania dynamiki przemian prorozwojowych. Główne wnioski to: - Zróżnicowanie poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego obszarów wiejskich wzrasta mimo polityki wyrównywania szans. - Obszary zapóźnione i o niskiej dynamice rozwoju występują w obszarach położonych peryferyjnie w stosunku do sieci głównych miast. Częściej występują w Polsce wschodniej niż zachodniej. - Strefy podmiejskie powstają wokół największych miast, a także wokół miast średnich o rozwiniętej strukturze funkcji miejskich. Nie powstają wokół miast monofunkcyjnych. - Spośród dwóch czynników określających przestrzenne zróżnicowanie obszarów wiejskich: położenia w kategoriach opisu centrum-peryferie oraz zaszłości historyczne (rozbiorowe i związane z przesunięciem granic po II wojnie światowej) czynnik pierwszy obecnie odgrywa większą rolę. Inne czynniki (takie jak renta położenia) wpływają silniej na przestrzenne zróżnicowanie rozwoju niż prowadzona polityka spójności.
Planowanie strategiczne ma kluczowe znaczenie w harmonizowaniu wysiłków i identyfikacji krytycznych zasobów w osiąganiu zamierzonych celów. Od kilkudziesięciu lat jest ono z powodzeniem stosowane nie tylko w sektorze przedsiębiorstw, ale i w sektorze publicznym przy wielu realizacji polityk rozwoju. Mnogość i różnorodność strategii pod względem problemowym i terytorialnym wymaga zachowania zasady spójności. Przeprowadzono analizę i ocenę wybranych dokumentów strategicznych o istotnym znaczeniu dla rozwoju wiejskiej gospodarki Polski, z punktu widzenia spójności. Spójność jako jedna z kluczowych charakterystyk determinuje możliwości i sposoby koordynacji oraz kompletność wdrażania strategii o różnym zakresie przedmiotowym i czasowej perspektywie realizacji. Szczególny nacisk położono na problem przedsiębiorczości, tj. miejsce jakie zajmuje ta problematyka w krajowych dokumentach strategicznych, sposób w jaki jest tam ujmowana, diagnozę jej obecnego stanu i prognozę oraz proponowane działania prorozwojowe dla wsi. Pomimo mnogości realizowanych aktualnie strategii, istotnych różnic w stosowanych podejściach (problemowym, sektorowym i terytorialnym), a także w stopniu ich szczegółowości, można uznać, że w kontekście rozwoju gospodarczego obszarów wiejskich Polski w znacznym stopniu zachowują one zasadę spójności.
Ewaluacja wdrażanych w ostatniej perspektywie finansowej polityk UE powinna być podstawą kształtowania nowych kierunków i zasad wydatkowania funduszy europejskich w celu poprawy skuteczności ich wdrażania. W artykule podjęto problematykę implementacji wymiaru terytorialnego w ramach polityki spójności. Przeanalizowano przestrzenną koncentrację środków przeznaczonych na rzecz rozwoju obszarów wiejskich w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego dla Województwa Dolnośląskiego (RPO WD) na lata 2007-2013. Następnie dokonano analizy dokumentów w celu określenia szans rozwojowych dla tych obszarów w nowej perspektywie finansowej (2014-2020). Badania wskazują na niedostateczne ujęcie wymiaru terytorialnego w dotychczasowej realizacji polityki UE. Stwierdzono przy tym możliwość nie tylko prawną, lecz także wynikającą z gotowości instytucjonalnej, do wykorzystania nowego instrumentu, jakim są Zintegrowane Inwestycje Terytorialne, w celu wzmocnienia czynników geograficznych w przydzielaniu wsparcia.
W nowej perspektywie finansowej na lata 2014-2020, zgodnie z propozycją Komisji Europejskiej, na zintegrowane działania miejskie kraje członkowskie UE będą musiały przeznaczyć znaczną część krajowej alokacji Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, a także przygotować specjalne rozwiązania implementacyjne włączające organy poziomu lokalnego. Wychodząc naprzeciw tym oczekiwaniom Ministerstwo Rozwoju Regionalnego opracowało projekt dokumentu pt. Założenia Krajowej Polityki Miejskiej do roku 2020 (ZKPM), który pozwoli w sposób kompleksowy regulować sprawy związane z rozwojem miast, jak również dostosować się do wyzwań nowej Polityki Spójności. Celem artykułu jest prezentacja głównych założeń polityki miejskiej zapisanych w ZKPM, których perspektywa nawiązywać będzie do nowej polityki spójności Unii Europejskiej na lata 2014-2020.
Podstawowym problemem opracowania jest odpowiedź na pytanie, czy prowadzona w okresie poprzedzającym akcesję z UE polityka spójności w rzeczywistości zmniejsza różnice rozwojowe występujące w kraju, czy też występuje tendencja do powiększania się ich w wyniku działania innych czynników, takich jak renta położenia czy większa atrakcyjność lokalizacyjna obszarów o rozwiniętej infrastrukturze. Odpowiedzi na to pytanie poszukiwano poprzez określenie zróżnicowania poziomu rozwoju oraz zróżnicowania dynamiki przemian prorozwojowych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.