Badano wpływ masy tusz wieprzowych oraz klas mięsności na wydajność części zasadniczych. Badania wykonano na 145 tuszach tuczników z pogłowia masowego, z podziałem na różne grupy wagowe i klasy mięsności. Stwierdzono, że wydajność schabu, szynki i karkówki, a także sumaryczny udział pięciu części zasadniczych był istotnie uzależniony od klasy mięsności tusz. W przypadku wydajności schabu oraz sumy pięciu części zasadniczych stwierdzono istotną interakcję klasa x grupa wagowa. Wykazano wysoko istotne (P<0,01), dodatnie korelacje pomiędzy mięsnością tusz a procentowym udziałem schabu i szynki (odpowiednio r=0,71 i r=0,60). Niższe współczynniki korelacji stwierdzono natomiast pomiędzy zawartością mięsa w tuszy a udziałem karkówki i łopatki (odpowiednio 0,31 i 0,20). Udział boczku nie zależał od mięsności tuszy. Współzależność pomiędzy wydajnością części zasadniczych a masą tusz była niska (r<0,2).
Badano różnice między wynikami szacowania mięsności tusz wieprzowych, obliczonej przy pomocy aktualnych równań regresji (z 2011 roku) i równań z 2003 roku. Określono także wpływ wartości rzeźnej tuczników na te różnice. Materiałem do badań było 180 988 tusz wieprzowych, pochodzących z 7 różnych zakładów ubojowych. Stwierdzono, że równania regresji opracowane w roku 2011 dla działających w przemyśle mięsnym ręcznych urządzeń klasyfikacyjnych szacują większą mięsność tusz wieprzowych (średnio o 1,51 p.p.), w porównaniu z równaniami z roku 2003. Na wielkość tych różnic statystycznie istotnie wpływa interakcja klasa tuszy x masa tuszy (p≤0,001). Wraz z obniżeniem mięsności i masy tuszy różnice szacowania się zwiększają. Przyczyną potrzeby zmian formuły równań regresji był wzrost wartości rzeźnej tuczników, jak również zmiana obowiązującej procedury testowania choirometrów, a przede wszystkim modyfikacja wzoru obliczeniowego zawartości mięsa w półtuszy podczas dysekcji.